του Άκη Γαβριηλίδη

Η ιδεολογική αντεπίθεση της ελληνικής ακροδεξιάς συνεχίζει να εκτυλίσσεται σε πλήρη ανάπτυξη. Και, κατά την ανάπτυξή της αυτή, ακολουθεί το ένα μετά το άλλο τα βήματα που είχε διαγράψει πριν από δεκαετίες ο προφήτης της, ο Νίκος Γκάτσος.

Γράφαμε ήδη προ ημερών για τη σύνδεση του κόμματος «Νίκη» με ιδέες που είχε εκφράσει ο ποιητής της Αμοργού στα τραγούδια του. Πιο πρόσφατα είχαμε και νέο κρούσμα, από τους κόλπους των ανώτερων ορόφων της ακροδεξιάς πολυκατοικίας: ο κ. Σπύρος Πνευματικός (καμιά φορά τα ονόματα έχουν ένα αθέλητο αποτέλεσμα διεστραμμένου χιούμορ), υποψήφιος της ΝΔ και γιατρός ο ίδιος, βγήκε ευθαρσώς και μας είπε ότι για μερικούς ασθενείς που «δεν έχουν καλή πρόγνωση» είναι καλό να «τραβάμε μία γραμμή» επειδή δεν φτάνουν τα λεφτά (βλ. και χθεσινή μας ανάρτηση).

Και την πρωτοποριακή αυτή ναζιστική ιδέα, όμως, είχε (επανα)φέρει στο δημόσιο χώρο, για πρώτη φορά μετά τον μεσοπόλεμο, ο Νίκος Γκάτσος. Εκείνος ομολογουμένως όχι σε βάση cost-benefit analysis (τουλάχιστο με την Συνέχεια →

του Γιάννη Κουλουκάκου

κε Πνευματικέ μου,

είμαι γιος ενός καρκινοπαθούς ο οποίος έχει φύγει εδώ και 22 χρόνια.

Ο μπαμπάς μου διαγνώστηκε με καρκίνο που λες, και μας είπαν εξαρχής ότι δεν μπορούσε να γίνει τίποτα. Θα πέθαινε. Κατάφεραν όμως οι γιατροί στον Άγιο Σάββα να του δώσουν κάποιους μήνες ζωής.

Σε αυτούς τους μήνες εγώ σαν 20χρονος αντιδραστικός έφηβος που δεν είχα καμία κάψα να δείξω σε κανέναν πόσο τον αγαπώ, κατάφερα να τον πάρω αγκαλιά και να είμαι δίπλα του στο κρεβάτι όταν αυτός πονούσε και είχε παρενέργειες από τις χημειοθεραπείες. Μπόρεσα να κάτσω μαζί του και να μιλήσουμε, να παίξουμε, να δημιουργήσουμε αναμνήσεις. Ο ίδιος χαμογέλασε και πήρε δύναμη να παλέψει. Να μην φύγει με τα χέρια κάτω.

Και ναι, υπήρχαν στιγμές που έλεγα ότι δεν είχε νόημα και ότι τον ταλαιπωρούμε και δεν τον αφήνουμε να φύγει ήσυχα, Συνέχεια →