του Άκη Γαβριηλίδη

Πριν από κανένα μήνα, είχα γνωστοποιήσει –μόνο μέσω του facebook, δεν έκρινα σκόπιμο να αφιερώσω και σημείωμα στο παρόν μπλογκ- ότι αποχώρησα από την ομάδα shades magazine διότι είχα υποβάλει προς δημοσίευση το σημείωμά μου Ενάντια στον σιωνισμό, ο διασπορισμός αλλά η ανάρτηση δεν εγκρίθηκε. Η γνωστοποίηση αυτή μου στοίχισε μεταξύ άλλων και την γνωστή γελοία επίθεση κατά την οποία «έγινα από τις 7/10 φουλ αντισιωνιστής» (με ερωτηματικό).

Τότε, κάποιοι καλών προθέσεων φίλοι μού είχαν παρατηρήσει ότι βιάστηκα και ότι ίσως οι διαχειριστές ήταν απλώς πολύ απασχολημένοι και δεν είχαν ακόμη αντιληφθεί ότι υποβλήθηκε ανάρτηση.

Με τη σκέψη ότι ίσως είχαν δίκιο, σκέφτηκα να δώσω λίγο χρόνο σε μία άλλη ομάδα, με την επωνυμία «ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ», στην οποία είχα επίσης υποβάλει την ίδια ανάρτηση αλλά δεν την είχα δει ακόμα να δημοσιεύεται.

Νομίζω ότι ένας μήνας είναι επαρκής χρόνος για να συμπεράνουμε ότι η ανάρτηση αυτή δεν έγινε ανεκτή ούτε από Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Η επικήρυξη την οποία ανήρτησαν, ως άλλοι κυνηγοί κεφαλών, ο Μελισσανίδης και οι παρατρεχάμενοί του, στο «μουσείο» τους, το οποίο μάλιστα έχουν το θράσος να ονομάζουν «Μουσείο Μικρασιατικού Ελληνισμού», είναι μία αθλιότητα από τουλάχιστον τρεις απόψεις: νομική, ηθική και μουσειολογική.

Όπως θα γνωρίζουν, ή θα μπορούν να πληροφορηθούν, οι αναγνώστ-ρι-ες, το συγκεκριμένο «έκθεμα» εμφανίζει τις φωτογραφίες τεσσάρων ανδρών, με το ονοματεπώνυμο του καθενός από κάτω, για τους οποίους πληροφορεί τον επισκέπτη ότι «Αυτοί ΗΘΕΛΑΝ να ΣΚΟΤΩΣΟΥΝ τα ΟΝΕΙΡΑ μας».

Πριν πάμε σε οτιδήποτε άλλο, ένας λόγος πρώτου πληθυντικού, ένας λόγος που λέει «μας», ήδη είναι ξένος προς την λογική του μουσείου. Σε ένα μουσείο, εκείνη που μιλάει, που εξηγεί, και εκείνος που διαβάζει την εξήγηση δεν είναι αυτονόητο ότι ανήκουν (όλοι/ πάντοτε) στο ίδιο συλλογικό υποκείμενο. Το μουσείο υποτίθεται ότι είναι ένας δημόσιος θεσμός, ανοικτός στην επίσκεψη από οποιονδήποτε. Ένα «Μουσείο Μικρασιατικού Ελληνισμού» Συνέχεια →

Συλλογικό κείμενο δεκάδων συλλογικοτήτων από το Βέλγιο

6.500 νεκροί. Ένας μόνο θα ήταν αρκετός για μας ώστε να διακηρύξουμε με την ίδια ένταση: εμείς, μέλη οργανώσεων νεολαίας και πολίτ-ισσ-ες του Βελγίου, θα μποϊκοτάρουμε το Παγκόσμιο Κύπελλο στο Κατάρ. Αρνούμαστε η «διασκέδασή» μας να βασίζεται σε τόσους πολλούς θανάτους. Αρνούμαστε να μας μετατρέψουν σε αδιάφορους και εγωιστές καταναλωτές.

Προφανώς, όπως πολλοί άλλοι, πολύ θα θέλαμε να βρούμε εκεί την ευκαιρία να ξαναβρούμε παλιούς φίλους, να κάνουμε καινούριους και να περάσουμε ξένοιαστα: ξέρουμε πόση χαρά δίνουν τέτοια αθλητικά γεγονότα. Αυτή τη φορά όμως δεν θα γίνει τίποτε απ’ όλα αυτά. Δεν θα θυσιάσουμε χιλιάδες εργάτες στο βωμό της καλοπέρασης ή της αδιαφορίας μας. Δεν εγκρίνουμε κανένα από τα κλιματιζόμενα γήπεδα και κανένα από τα μέτρα εις βάρος της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ+, με το πρόσχημα ότι «εκεί η χώρα μας υπερασπίζεται τα εθνικά μας χρώματα». Σε κάτι τέτοιο δεν αναγνωρίζουμε καμία αθλητική αξία, κανέναν λόγο για εθνική ενότητα, καμία ευκαιρία για γιορτές και πανηγύρια, παρά μόνο αφορμές για απογοήτευση.

Η ήπειρός μας και ο πλανήτης μας θερμαίνονται με τέτοιο ρυθμό που απειλούνται πλέον οι ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων: Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Η τελευταία εικοσαετία του προηγούμενου αιώνα, όπως μας έδειξε ο Πάολο Βίρνο, υπήρξε η περίοδος κατά την οποία αναδύθηκε το μεταφορντικό πλήθος και κατέλαβε κεντρική θέση στην αξιοποίηση του κεφαλαίου. Μια αξιοποίηση η οποία δεν βασιζόταν πλέον στην παροχή μιας σιωπηλής χειρωνακτικής εργασίας μέσα στον περιορισμένο χώρο και χρόνο του εργοστασιακού οκταώρου, αλλά περισσότερο στην διάχυτη εκτύλιξη μιας δεξιοτεχνίας –ενός συνόλου γλωσσικών, διανοητικών, συναισθηματικών δεξιοτήτων- σε κοινή θέα, στο πλαίσιο μιας δημόσιας επιτέλεσης.

Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, το τελευταίο μέχρι σήμερα ποδοσφαιρικό Συνέχεια →

 του Άκη Γαβριηλίδη

Στις αρχές Οκτωβρίου, παρουσιάστηκε στους δημοσιογράφους η μακέτα του μελλοντικού γηπέδου της ΑΕΚ, το οποίο θα χτιστεί στη Νέα Φιλαδέλφεια και θα φέρει το όνομα «Αγια Σοφιά».

Σύμφωνα με δηλώσεις του γνωστού «αυτοδημιούργητου» (εις βάρος του ελληνικού δημοσίου) μεγαλοεπιχειρηματία και πρωθυπουργικού φίλου ο οποίος τυγχάνει το διάστημα αυτό ιδιοκτήτης του ποδοσφαιρικού τμήματος της ΑΕΚ, «θα είναι ένα γήπεδο λαμπρό, όμοιό του δεν θα υπάρχει στον κόσμο ολόκληρο. Όσοι έρχονται στην Αθήνα για τουρισμό θα περνούν μια βόλτα από τη Νέα Φιλαδέλφεια για να το φωτογραφίσουν».

Δεν ξέρω κατά πόσο θα επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις αυτές. Προς το παρόν, η μόνη βάσιμη πρόβλεψη για τα αποτελέσματα που θα έχουν οι ανωτέρω επιλογές είναι ότι, στο εξής, θα ενημερωνόμαστε τακτικά και μεγαλοφώνως για τις σεξουαλικές επιδόσεις και προτιμήσεις της Αγια Σοφιάς.

Ως γνωστόν, το γήπεδο π.χ. του Παναθηναϊκού επί σειρά ετών ήταν η Λεωφόρος Αλεξάνδρας (κατά Συνέχεια →