Ηθελημένα απέφυγα τον γελοίο τσακωμό για το αν έπρεπε να πάνε οι πρόεδροι των κομμάτων της Κεντρο-Αριστεράς στην κηδεία του Σαββόπουλου, όπως ακριβώς δεν αναμίχθηκα στην γενικευμένη τιποτολογία σχετικά με τον Διονύση Σαββόπουλο, το έργο του και τις πολιτικο-κοινωνικές του δηλώσεις.

Ωστόσο, πιο θλιβερό και εκνευριστικό από τις ίδιες τις «στραβές» δηλώσεις του Σαββόπουλου είναι η προσπάθεια ορισμένων να καθαγιάσουν τις απόψεις του μακαρίτη, έτσι ώστε αμέσως μετά να τον ενθέσουν στο δικό τους «ιδεολογικό» στρατόπεδο. Κάτι που σίγουρα θα απεχθάνονταν από τη μία οι λάτρεις της προσωπικότητάς του, όσο και ο ίδιος ο Σαββόπουλος πιθανότατα.

Έπεσα λοιπόν πάνω σε μια ανάρτηση του κ. Άρη Δημοκίδη, που έχει αποδειχθεί εξαιρετικά αποτελεσματικός στο να πράττει ακριβώς αυτό που με εκνευρίζει: Ασχολείται κατά κύριο λόγο με πρόσωπα εκλιπόντα και -ανάλογα με τις δικές του επιθυμίες- τους «ντύνει» με «σκληρές αλήθειες». Μόνο που ορισμένες φορές πρόκειται για μισά ψέματα.