του Άκη Γαβριηλίδη

Στις αρχές αυτού του μήνα, αρκετά ελληνικά ηλεκτρονικά μέσα έκριναν σκόπιμο να μας ενημερώσουν, με ένα πανομοιότυπο «άρθρο», ότι ο ευρωβουλευτής της ΝΔ Μανώλης Κεφαλογιάννης έκανε παρέμβαση κατά τη συνάντηση του υπουργού Εξωτερικών της Βόρειας Μακεδονίας με την επιτροπή εξωτερικών υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Στην παρέμβαση αυτή, απευθυνόμενος στον υπουργό, μεταξύ άλλων είπε:

Σας βλέπω ότι όταν μιλούν οι Βούλγαροι συνάδελφοί μου φοράτε τα ακουστικά σας. Ας κάνουμε ένα πείραμα, μιλήστε εσείς στη γλώσσα σας για να δούμε εμείς οι Ευρωπαίοι βουλευτές, αν οι συνάδελφοί μας από τη Βουλγαρία βάλουν τα ακουστικά τους να ακούσουν τη μετάφραση από όσα πείτε.

Γιατί ακόμα και πολλά στελέχη από τη χώρα σας έχουν δεχθεί ότι η γλώσσα σας είναι κατά 90% ίδια με τη βουλγαρική. Αν αυτά που σας λέω είναι αλήθεια, πως [sic] τα σχολιάζετε και σε ποιες ενέργειες προτίθεστε να προβείτε για να προχωρήσει η ενταξιακή σας πορεία;

Σε κανένα από αυτά τα δημοσιεύματα δεν αναφέρεται εάν και τι απάντησε ο κ. υπουργός· ούτε, γενικώς, Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Στην νιοστή αστυνομική παρέμβασή του για τη γλώσσα, και ιδίως τη «γλώσσα των νέων», (την οποία ευλόγως έσπευσε να αναπαράγει επαινετικά γνωστός ημιμαθής ακροδεξιός πολιτικός), ο εθνικός μας (τους) ηθικολόγος-παιδονόμος επανέλαβε τις γνωστές αντιεπιστημονικές του συστάσεις για το τι πρέπει να κάνουμε σχετικά με τη γλώσσα, προσθέτοντας αυτή τη φορά ένα νέο (καθόσον γνωρίζω) στοιχείο: την κινδυνολογία/απειλή ότι όποιος δεν μπαίνει στον ζουρλομανδύα του –και δη όποιος είναι αποκομμένος από τα αρχαία και την καθαρεύουσα- «είναι γλωσσικά ανάπηρος».

H υπόθεση αυτή είναι προπετής και προσβλητική, αφενός, και αφετέρου αφελής και αβάσιμη. Το ένα και εξαιτίας του άλλου.

Είναι βέβαια απόρροια της γνωστής αριστοκρατικής γλωσσικής θεολογίας του συγκεκριμένου. Με βάση αυτή την Συνέχεια →

του Τσαβντάρ Μαρίνοβ

Για να κατανοήσουμε την περίπλοκη πολιτική κατάσταση στη χερσόνησο των Βαλκανίων, μερικές φορές μπορεί να είναι χρήσιμο να χρησιμοποιήσουμε παραδείγματα υπό μορφή υποθέσεων του μη πραγματικού. Για παράδειγμα, μπορούμε να φανταστούμε τη Γερμανία να απαιτεί από τη Βιέννη να αναγνωρίσει επίσημα ότι ο Μότσαρτ ήταν Γερμανός προκειμένου να ενταχθεί στην ΕΕ; Ή τη Γαλλία να παράγει τόνους πολεμικής βιβλιογραφίας για να αποδείξει ότι η βελγική και η ελβετική ταυτότητα είναι «τεχνητή»; Ή Γερμανούς μελετητές να επιμένουν ότι οι Κάτω Χώρες και η Βελγική Φλάνδρα πρέπει να παραδεχτούν ότι μιλούν μια ποικιλία Plattdeutsch και να επαναφέρουν τον όρο (Neder)Duits ως «παραδοσιακό» όνομα για την ολλανδική τους γλώσσα; Ή την Αυστρία να μπλοκάρει την ένταξη της Σλοβενίας στην ΕΕ με την αιτιολογία ότι η τελευταία είναι «προϊόν ολοκληρωτισμού» ­-αφού ιδρύθηκε πρώτα από τον κατά το ήμισυ Σλοβένο δικτάτορα Τίτο επί κομμουνιστικής Γιουγκοσλαβίας;

Όσο παράλογο κι αν ακούγεται, Βούλγαροι ακαδημαϊκοί και πολιτικοί επαναλαμβάνουν ανάλογους Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Το τελευταίο διάστημα, ο θαυμαστός κόσμος των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων έκανε την εμφάνισή του στο χώρο της δημοσιότητας κατά δύο διαφορετικούς αλλά εξίσου προβληματικούς τρόπους. Αφενός, συγκροτήθηκε η νέα Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία περιλαμβάνει και χαρτοφυλάκιο «προστασίας τού ευρωπαϊκού τρόπου ζωής». Την αρμοδιότητα μάλιστα αυτή ανέλαβε ο Έλληνας επίτροπος, ο οποίος δεν φάνηκε ουδόλως να ενοχλείται από την περιγραφή της (ούτε και κανένας άλλος εδώ που τα λέμε, εκτός από μερικές φωτεινές εξαιρέσεις). Αφετέρου, στο Ευρωκοινοβούλιο εγκρίθηκε κατά πλειοψηφία ψήφισμα όπου τονίζεται, με αξιοζήλευτη ιστορική σιγουριά, «ότι ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, ο πιο καταστροφικός πόλεμος στην ιστορία της Ευρώπης, ξεκίνησε ως άμεσο [sic] αποτέλεσμα της διαβόητης Συνθήκης μη επιθέσεως της 23ης Αυγούστου Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Σύμφωνα με πρόσφατα δημοσιεύματα, που όλα επικαλούνται τηλεγράφημα του ΑΠΕ, η Νομική Σχολή τού Δημητρίειου/ Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης αποφάσισε ομόφωνα να αναγορεύσει σε επίτιμο διδάκτορα τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ.

Οι πληροφορίες περιλαμβάνουν και δύο αναφορές στο σκεπτικό της απόφασης, μία χωρίς εισαγωγικά και μία αυτολεξεί. Οι δύο αυτές αιτιολογήσεις είναι η μία χειρότερη απ’ την άλλη, και κατά τη γνώμη μου καμία δεν θεμελιώνει επαρκώς ότι υπήρχε κάποια σοβαρή ανάγκη για αυτή την αναγόρευση.

Ειδικά η πρώτη έχει σοβαρά προβλήματα σύνταξης και σαφήνειας. Αφήνω ένα μικρό Συνέχεια →

συλλογικό κείμενο

Oι πολιτικοί ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης ανακοίνωσαν ότι η αντίδρασή τους απέναντι στις ανυπολόγιστες απώλειες ζωών μεταξύ των μεταναστών που διασχίζουν τη Μεσόγειο με μη αξιόπλοα σκάφη θα είναι να χρησιμοποιήσουν βία, ώστε να πατάξουν τα λεγόμενα «δίκτυα» που λειτουργούν έξω από τη Λιβύη και ενορχηστρώνουν τις επικίνδυνες διαβάσεις της θάλασσας. Πώς; Στις 11 Μαΐου, η επικεφαλής της εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ Φεντερίκα Μογκερίνι δήλωνε: «Κανείς δεν σκέφτεται βομβαρδισμούς. Μιλώ για μια ναυτική επιχείρηση». Δύο μέρες μετά, όμως, η Guardian έγραψε για ένα έγγραφο στρατηγικής που διέρρευσε σχετικά μια αποστολή της ΕΕ στη Μεσόγειο και τα χωρικά ύδατα της Λιβύης, το οποίο πρότεινε εκστρατεία από αέρα και θάλασσα. Αυτό, ανέφερε η εφημερίδα, θα οδηγούσε σε «παράπλευρες απώλειες». Με άλλα λόγια, ενήλικες και παιδιά που επιβαίνουν στα πλοία υπό επίθεση ίσως σκοτωθούν. Με ή χωρίς βόμβες, είναι γνωστό ότι τα μέσα που χρησιμοποιεί η ΕΕ για να απωθήσει, να αποτρέψει και να εκτρέψει τους μετανάστες, ακόμη και όσους ζητούν άσυλο, προκαλούν ήδη τέτοιες «παράπλευρες απώλειες».

Ποια ηθική νομιμοποίηση έχει αυτή η επιλογή κάποιων χωρών, που είναι από τις πλουσιότερες του κόσμου, να χρησιμοποιήσουν τις ναυτικές και τεχνολογικές τους δυνάμεις κατά τρόπο που οδηγεί στο θάνατο ανδρών, γυναικών και παιδιών που έρχονται από τις φτωχότερες και πιο εμπόλεμες περιοχές του κόσμου;

Μια επικίνδυνη διαστρέβλωση της ιστορίας διακινείται για να απαντηθεί αυτή η ερώτηση. Τα τελευταία χρόνια, η πολιτική σχετικά με την παράνομη διασυνοριακή μετακίνηση κάνει μια διάκριση μεταξύ της Συνέχεια →

των Σάντρο Μετζάντρα και Τόνι Νέγκρι

Το 2014 έκλεισε με την αποτυχία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας στην Ελλάδα, και άρα με την προκήρυξη πρόωρων εκλογών. Πρόκειται για μια εξέλιξη μεγάλης πολιτικής σημασίας, που μέλλει να σηματοδοτήσει μια χρονιά η οποία, στην Ευρώπη, θα κλείσει με εκλογές στην Ισπανία (όπου ήδη το Μάιο ψηφίζουν για τους δήμους και τις «αυτονομίες»). Και είναι αρκετά σαφές ότι οι ελληνικές εκλογές δεν θα είναι απλώς «εθνικές»: η χονδροειδείς παρεμβάσεις της γερμανικής κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που σίγουρα θα ενταθούν μέσα στις επόμενες εβδομάδες, δείχνουν σαφώς ότι μπαίνει στο παιχνίδι ολόκληρο το οπλοστάσιο των ευρωπαϊκών θεσμών, επαναπροσδιορισμένο τα τελευταία χρόνια μέσα απ’ τη διαχείριση της κρίσης. Άλλωστε η αντίδραση του Χρηματιστηρίου της Αθήνας, που έπεσε πάνω από 12% με την απλή αναγγελία της απόφασης Σαμαρά για πρόωρες προεδρικές εκλογές στις 9 Δεκεμβρίου, είχε ήδη δείξει ποιος θα ήταν ο ρόλος ενός άλλου Συνέχεια →