του Πάολο Βίρνο

Στη δεκαετία του εβδομήντα, η Πρωτομαγιά ήταν μια τελετουργία που μύριζε ελαφρώς μούχλα και, επίσης, ελεημοσύνη. Μούχλα, επειδή οι εργατικοί αγώνες –και η πολιτική, και η ζωή γενικά­ απείχαν συστηματικά απ’ αυτή. Στις συγκεντρώσεις εκείνες, απ’ όπου έλειπε κάθε χαρά, υπήρχε μόνο το συνδικάτο ως νευραλγικός θεσμός του κεϋνσιανού κράτους. Οι συνομοσπονδίες διεκδικούσαν μεγαλοφώνως, μερικές φορές με τη λύσσα εκείνου που μιλάει μόνος του, το ρόλο τους των νομικών εκπροσώπων του εμπορεύματος «δύναμη εργασίας», του μόνου που είχε πραγματικά στρατηγική σημασία στις μοντέρνες βιομηχανικές κοινωνίες. Οι εργάτες που αγωνίζονταν, που ακριβώς αυτό το εμπόρευμα ήθελαν να καταργήσουν τελειωτικά (κυρίως προκαλώντας πληθωρισμό στην τιμή του, μέχρι να καταντήσει αντιοικονομικό), δεν δίνανε πεντάρα για τις πορείες στο όνομα του «νέου μοντέλου ανάπτυξης». Όπως ένας στοιχειωδώς λογικός ενήλικος δεν χάνει το χρόνο του με τους τρεις μάγους. Με τα παλαιά Συνέχεια →