του Άκη Γαβριηλίδη

Με ενημέρωσαν πρόσφατα ότι κάποιος ψευδώνυμος λογαριασμός στο facebook –ονόματι «Protocols Without Zion»- μας έκανε την τιμή να ασχοληθεί με το παρόν ιστολόγιο, και με εμένα προσωπικά, καταρτίζοντας έναν σχετικό φάκελο αποκλειστικά και μόνο με βάση το κριτήριο εάν όσα δημοσιεύουμε είναι … υπέρ κάποιου συγκεκριμένου κράτους ή όχι.

Ένα κριτήριο ομολογουμένως πρωτότυπο, το οποίο ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι ήταν δυνατό να χρησιμοποιήσει κανείς ως βάση για να ταξινομήσει τα γραπτά μου.

Πριν πάμε σ’ αυτό, όμως, για να μην περιγράφω εγώ την ανάρτηση, είναι πιο πρακτικό να την αναπαράγω αυτούσια παρακάτω[1].

Ο Ακης Γαβριηλίδης (που σε γενικές γραμμές, αρκετές φορές γράφει ενδιαφέροντα πράγματα) έγινε από τις 7/10 φουλ αντισιωνιστής; Συνέχεια →

Συλλογικό

Η παρακάτω σταχυολόγηση ξεκίνησε από μία ιδέα του φιλόλογου Γιώργου Θαλάσση, στον οποίο οφείλονται και οι περισσότερες συνεισφορές τις οποίες δημοσίευσε στο λογαριασμό του στο facebook «για να μάθουν οι νέοι μας τον νεοελληνικό ποιητικό λόγο», καλώντας τυχόν ενδιαφερομένους να προσθέσουν τις δικές τους. Όπως και έγινε/ γίνεται (και μπορεί να συνεχίσει να γίνεται, εδώ ή οπουδήποτε). Αναδημοσιεύουμε παρακάτω την ανθολογία που έχει προκύψει μέχρι στιγμής.

Τ’ άλογο, τ’ άλογο, Ομέρ Βρυώνη,

Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Η μήνυση που δήλωσε ότι υποβάλλει κατά της βουλεύτριας Κασιμάτη ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αστυνομικών Υπαλλήλων, αλλά και οι αντίστοιχες που φέρονται έτοιμοι να υποβάλουν «χιλιάδες αστυνομικοί», είναι προδήλως νόμω αβάσιμες και θα πρέπει να τεθούν πάραυτα στο αρχείο από τον αρμόδιο ανακριτικό υπάλληλο στον οποίο θα παραπεμφθούν.

Το αδίκημα που φέρεται να προσάπτουν στην Κασιμάτη οι αστυνομικοί είναι, απ’ ό,τι προκύπτει, εξύβριση· ένας μάλιστα από τους «χιλιάδες» παραπονείται ότι «πρόκειται για ρατσιστική επίθεση». Αυτό προκύπτει, και αβαντάρεται, και από τα λεγόμενα αυτόκλητων (ή μήπως διορισμένων;) συνηγόρων τους όπως ο πάλαι ποτέ Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Η φράση «Είμαστε όλοι καθαρίστριες» αποτελεί τον τίτλο σημειώματος του Τάκη Θεοδωρόπουλου που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Καθημερινή τής 30.07.2014 και ειδικότερα στην κατηγορία «ΠΟΛΙΤΙΚΗ» –προφανώς από παρεξήγηση, διότι δεν έχει ιδιαίτερη σχέση με την πολιτική. Το σημείωμα εξηγεί ότι δανείστηκε τον τίτλο από δήλωση που έκανε η Χάρις Αλεξίου στη συναυλία της υπέρ των καθαριστριών του υπουργείου οικονομικών, οι οποίες διεκδικούν την επαναπρόσληψή τους. Πριν καν τελειώσει η πρόταση, ο Θεοδωρόπουλος σπεύδει να εκφράσει την ετεροκανονιστική δυσφορία του για τη «σφαλιάρα» που, κατ’ αυτόν, συνιστά για τη γλώσσα αυτή η queer ασυμφωνία γένους ανάμεσα στο υποκείμενο και το κατηγορούμενο.

Τόσο πριν, όσο και μετά από το σημείο αυτό, σε όλο το υπόλοιπο σημείωμα, ο λεπταίσθητος χειριστής του λόγου δεν κάνει και τίποτε άλλο: γκρινιάζει –όχι, δεν ειρωνεύεται· ούτε καν σαρκάζει. Απλώς γκρινιάζει- για κάθε λεκτική ή άλλη πρακτική η οποία απειλεί να αναταράξει τις έμφυλες και (δηλαδή) τις κοινωνικές ιεραρχίες. Γκρινιάζει για το δικαίωμα της απεργίας, γκρινιάζει για τις συναυλίες, γκρινιάζει για την αλληλεγγύη στη Γάζα, και για ό,τι άλλο βρει στο δρόμο του. Και γκρινιάζοντας αστυνομεύει.

Δεν ξέρω αν υπερβάλλω, αλλά ώρες ώρες έχω την εντύπωση ότι η ιστορία δεν έχει καταγράψει άλλη συγκυρία στην οποία οι οπαδοί της ανισότητας και της τάξης να έβγαιναν τόσο Συνέχεια →