του Πέτρου Καρατσαρέα

Στην Ελλάδα, όταν κάποιος·α πει ότι είναι γλωσσολόγος, οι περισσότεροι άνθρωποι θα σκεφτούν το Γιώργο Μπαμπινιώτη, ειδικά αν δεν έχουν σχέση με τις ανθρωπιστικές επιστήμες ή γενικότερα τον ακαδημαϊκό χώρο. «Α, σαν το Μπαμπινιώτη;», ίσως ρωτήσουν. Η εύκολη λύση και διαφυγή είναι να απαντήσει κανείς «ναι» και να αλλάξει θέμα συζήτησης. «Εσείς με τι ασχολείστε;», έχω ρωτήσει στο παρελθόν όταν με παρομοίασαν με τον πανεπιστημιακό μου δάσκαλο. Η ειλικρινής απάντηση όμως είναι «όχι· δεν έχω και δε θέλω ποτέ να έχω καμία σχέση με ό,τι λέει και ό,τι κάνει».

Για το ευρύ κοινό, το όνομα Μπαμπινιώτης συνδέθηκε με την επιστήμη της γλωσσολογίας στα τέλη της δεκαετίας του 1990, όταν λίγο καιρό μετά την έκδοση του Λεξικού της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, ο Μπαμπινιώτης βρέθηκε Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Εδώ και καιρό, κάποιοι σχολιαστές –συνήθως από εκείνους τους οποίους αποκαλούν απαξιωτικά «δικαιωματιστές» όσοι εχθρεύονται τα δικαιώματα-, όχι και τόσο πολλοί ούτως ή άλλως, έχουν επισημάνει ότι ο λόγος και οι πρακτικές της ορθόδοξης λατρείας, λόγιες και λαϊκές, περιέχουν έντονα αντι-εβραϊκά στοιχεία. Οι σχολιαστές αυτοί, όταν δεν λοιδορήθηκαν ή έχασαν τη δουλειά τους[1], απλώς αγνοήθηκαν· συχνά τους αντιτάχθηκε ότι πρόκειται για «άκακες εκφράσεις της λαϊκής θρησκευτικότητας» και η στερεότυπη νουθεσία/ άσυλο της άγνοιας ότι «δεν πρέπει να αντιμετωπίζουμε το παρελθόν με τα κριτήρια του παρόντος». Ένα επιχείρημα που συνεχίζει να ευδοκιμεί και στις μέρες μας, όποτε κάποιος θέλει να δικαιολογήσει την έχθρα προς τους Εβραίους.

Για να μην προσθέσουμε βέβαια ότι, πρόσφατα, αρχίζει να χρησιμοποιείται για τον ίδιο σκοπό και το ακριβώς αντίστροφο σόφισμα: ότι, δεδομένων όσων κάνουν «οι Εβραίοι» σήμερα, δεν πειράζει αν κάποιος στο παρελθόν Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Πριν από 30 περίπου χρόνια είχα διαμείνει για σχετικά σύντομο σχετικά διάστημα στο Λουξεμβούργο. Κατά την διαμονή μου αυτή, έτυχε να παρακολουθήσω μεταξύ άλλων μία εκδήλωση του «Συνδέσμου ελληνολουξεμβουργιανής φιλίας» ή κάπως έτσι, στην οποία είχε κληθεί να μιλήσει ο συγγραφέας Άρης Φακίνος για το βιβλίο του «Το κάστρο της μνήμης». Τότε δεν υπήρχε ακόμα Powerpoint, αλλά υπήρχαν προτζέκτορες που πρόβαλαν διαφάνειες. Ως φόντο για την ομιλία, λοιπόν, προβαλλόταν σε διαφάνεια το εξώφυλλο του δίσκου «Ο Άη Λαός» του Δημήτρη Λάγιου και του Μιχάλη Μπουρμπούλη, στον οποίο τραγουδούσε η Σωτηρία Μπέλλου –σε μια από τις πιο ατυχείς επιλογές της καριέρας της. Ένα εξώφυλλο που δικαιούται πανηγυρικά τη θέση της ελληνικής συμμετοχής στην ομάδα Bad album covers: εικονογράφηση της θεωρίας του Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Η Ιερά Μητρόπολις Φιλίππων Νεαπόλεως & Θάσου είχε την καλοσύνη –ή την αφέλεια, όπως το δει κανείς- να αναρτήσει στο κανάλι της στο Υoutube ένα βίντεο μέσω του οποίου μεταξύ άλλων διατίθεται στο φιλοθεάμον κοινό, όπως αναφέρεται στην περιγραφή, «Η ΑΝΑΓΟΡΕΥΣΙΣ τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος Κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ εἰς Ἐπίτιμον Διδά­κτορα ὑπὸ τοῦ τμήματος Φυσικῆς Καβάλας τοῦ Δημοκριτείου Παν­επιστημίου Θράκης» (ακολουθώ την σύνταξη και την ορθογραφία του πρωτοτύπου, κατά την οποία η αναγόρευσις κ.λπ. γράφεται με πολυτονικό ενώ η ιερά μητρόπολις με μονοτονικό).

Παρακολουθώντας κανείς στο βίντεο την ομιλία του δοτού «διδάκτορα», διαπιστώνει ότι είναι απολύτως ανάξιος να διδάξει οτιδήποτε, (πόσο μάλλον φυσική), και ότι αυτός είναι που χρειάζεται διδαχή. Πρέπει να ξαναπάει επειγόντως στο σχολείο, να μάθει πρώτα απ’ όλα ελληνικά, και δεύτερον να οργανώνει στοιχειωδώς τη σκέψη του.

Παραθέτω κάτω απομαγνητοφωνημένα –και ασχολίαστα- τα πρώτα λίγα λεπτά της Συνέχεια →

του Aχμέντ Φουάντ Aλχατίμπ

Μια μέρα πριν συμπληρωθεί ένας χρόνος από τη σφαγή της 7ης Οκτωβρίου, καλώ όλους όσοι ισχυρίζονται ότι νοιάζονται για τους Παλαιστίνιους στη Γάζα και όχι μόνο, να θυμηθούν τι αντιπροσωπεύει αυτή η μαύρη μέρα για τον ισραηλινό και τον εβραϊκό λαό. Σας παρακαλώ να καταλάβετε ότι η 7/10 ήταν μια εξαιρετικά οδυνηρή ημέρα κατά την οποία πάνω από 1.000 άνθρωποι δολοφονήθηκαν και ακρωτηριάστηκαν κατά εγκληματικό τρόπο –παιδιά, γυναίκες και απλοί περαστικοί σκοτώθηκαν έτσι στην τύχη, απήχθησαν, κακοποιήθηκαν και τέθηκαν υπό ομηρία· θυμηθείτε το τραύμα που προκάλεσε στον εβραϊκό λαό η αδικαιολόγητη αυτή τρομοκρατική ενέργεια, η οποία έτσι έγινε η χειρότερη επίθεση που έχει πραγματοποιηθεί σε μια μέρα μετά το Ολοκαύτωμα.

Μην δοξολογείτε τη Χαμάς, την κατάπτυστη τρομοκρατική οργάνωση που κατέστρεψε τη Γάζα, κράτησε ομήρους Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Με ενημέρωσαν πρόσφατα ότι κάποιος ψευδώνυμος λογαριασμός στο facebook –ονόματι «Protocols Without Zion»- μας έκανε την τιμή να ασχοληθεί με το παρόν ιστολόγιο, και με εμένα προσωπικά, καταρτίζοντας έναν σχετικό φάκελο αποκλειστικά και μόνο με βάση το κριτήριο εάν όσα δημοσιεύουμε είναι … υπέρ κάποιου συγκεκριμένου κράτους ή όχι.

Ένα κριτήριο ομολογουμένως πρωτότυπο, το οποίο ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι ήταν δυνατό να χρησιμοποιήσει κανείς ως βάση για να ταξινομήσει τα γραπτά μου.

Πριν πάμε σ’ αυτό, όμως, για να μην περιγράφω εγώ την ανάρτηση, είναι πιο πρακτικό να την αναπαράγω αυτούσια παρακάτω[1].

Ο Ακης Γαβριηλίδης (που σε γενικές γραμμές, αρκετές φορές γράφει ενδιαφέροντα πράγματα) έγινε από τις 7/10 φουλ αντισιωνιστής; Συνέχεια →

του Ταλ Μαντέστα

Πριν είκοσι χρόνια, συνόδευσα τη μητέρα μου στην Τύνιδα, όπου γεννήθηκε. Δεν είχε ξαναπατήσει το πόδι της εκεί από τη δεκαετία του 1950. Κατά τους μεγάλους περιπάτους μας στην εβραϊκή συνοικία της μεδίνα, την έβλεπα να αναγνωρίζει μέρη που της ήταν οικεία. Οι άνθρωποι της απευθύνονταν στα τυνησιακά, τη μητρική της γλώσσα, που δεν την είχε μιλήσει εδώ και μισό αιώνα, σαν να ήταν φανερό ότι αυτή η τουρίστρια δεν ήταν πραγματικά τουρίστρια. Τα καταλάβαινε όλα, αλλά απαντούσε μόνο στα γαλλικά. Όταν πρόφερε, μπροστά σε έναν γηραιό κύριο, μακρινές αναμνήσεις από ονόματα οδών, εκείνος έκανε ένα νεύμα με το χέρι και εμείς τον ακολουθήσαμε. Τότε φτάσαμε μπροστά σε ένα ψηλό ετοιμόρροπο σπίτι, με μία τεράστια πόρτα –ίσως μου φαινόταν εμένα μεγάλη επειδή ήμουν μικρούλης. Μπροστά στο οίκημα όπου μεγάλωσε, η συγκρατημένη της συγκίνηση με κυρίευσε. Σε εκείνο το μέρος συνάντησα πρώτη φορά τη γιαγιά μου.

Μαζί με τους γονείς της και τα δέκα αδέρφια της, έφτασε στη Γαλλία λίγον καιρό μετά την ανεξαρτησία της Τυνησίας, που ανακηρύχθηκε το 1956. Από τότε και μετά, ορκίστηκε στους γονείς της να μην πει σε κανέναν ότι ήταν Εβραία και Τυνήσια. Μέχρι αυτή τη μέρα, κράτησε την υπόσχεσή της. Η εβραϊκότητά της θάφτηκε, το όνομά Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη και της Μαρίας Σαρρή

 Άγγελος στέλνεται στη ζούγκλα κι αλυχτά

την ώρα που ημερεύουνε τ‘ αγρίμια και κοιμούνται.

Παίζει με τα νιογέννητα κι όλο χαμογελά

κι εκείνα τ‘ άγριο μέλλον τους θυμούνται και βρυχούνται.

Μ.Ρ. 

Το Poor Things του Γιώργου Λάνθιμου αφηγείται μια ιστορία, αλλά η αφήγηση αυτή δεν είναι συντεταγμένη στον αόριστο. Ούτε όμως στον μέλλοντα. Είναι σε έναν χρόνο μετέωρο μεταξύ αυτών· θα λέγαμε στον μη τετελεσμένο μέλλοντα, αν υπήρχε τέτοιος χρόνος.

Μιλάει για ένα «παρελθόν μέλλον», για το πώς εμείς σήμερα φανταζόμαστε ότι φαντάστηκαν το μέλλον οι άνθρωποι του παρελθόντος που ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο –ίσως και κάποιοι που δεν ήθελαν.

Σε αυτό το παιχνίδι με το χρόνο, το μπρος-πίσω (και τούμπαλιν), η ταινία θίγει ζητήματα αμφιλεγόμενα, εν μέρει καινοφανή και εν μέρει πανάρχαια. Στην πορεία της αφήγησής της, κατά τρόπο παιγνιώδη ή παραμυθένιο, ξεπηδούν επίκαιρα και υπαρκτά, καθόλου φανταστικά ζητήματα του παρόντος, σχετικά με τον ανθρωπισμό και τον Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Η νεολαία του ΝΑΡ αυτοαποκαλείται «Νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση» και φέτος, όπως κάθε χρονιά, διοργάνωσε το φεστιβάλ «Αναιρέσεις» (μεταξύ άλλων και) στη Θεσσαλονίκη. Στη σχετικά αφίσα, διακηρύσσει μεγαλόστομα ότι είναι «Με τους λαούς ενάντια στις πολεμοκάπηλους σχεδιασμούς του κεφαλαίου».

Η ίδια αφίσα μάς πληροφορεί ότι, μετά τις βαθυστόχαστες συζητήσεις, για να χαλαρώσουμε, ακολουθεί μουσικό πρόγραμμα, στο οποίο εμφανίζεται και ένα συγκρότημα από «τα Σκόπια».

Περίεργη αυτή η λεπτομερής ενημέρωση για την πόλη καταγωγής του συγκροτήματος. Θα ανέμενε κανείς ότι θα Συνέχεια →

του Ετιέν Μπαλιμπάρ

Μερικές προκαταρκτικές παρατηρήσεις.

Πρώτον, πρέπει να ομολογήσω ότι είμαι τρομερά απαισιόδοξος για τις εξελίξεις στην «ιστορική Παλαιστίνη». Σε μια ανάλυση που δημοσιεύθηκε στις 21 Οκτωβρίου του περασμένου έτους, εξέφρασα τον φόβο ότι ο πόλεμος εξόντωσης που εξαπέλυσε το Ισραήλ κατά της Γάζας ως εκδίκηση για την αιματηρή εισβολή της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου θα οδηγούσε στην ολοκληρωτική καταστροφή της χώρας και των κατοίκων της. Η Παλαιστίνη: εις θάνατον[1]. Και αυτό επιβεβαιώνεται αυτή τη στιγμή, μετά από μήνες σφαγής της οποίας ο γενοκτονικός χαρακτήρας είναι οφθαλμοφανής. Η ενεργητική ή παθητική συνενοχή της διεθνούς κοινότητας, παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, δεν έχει βοηθήσει τα πράγματα, αρχής γενομένης από τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες προμηθεύουν το Ισραήλ με τις βόμβες που συνθλίβουν τη Γάζα και ασκούν βέτο σε κάθε ψήφισμα που ζητά αποτελεσματική κατάπαυση του πυρός. Τα αραβικά κράτη του Κόλπου και η Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν και αυτά τις ευθύνες τους. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο παλαιστινιακός λαός έχει επανειλημμένα αποδείξει την ικανότητά του να επιβιώνει και να υπερασπίζεται τα δικαιώματά του, αλλά είναι δύσκολο να αποφύγουμε την απαισιοδοξία. Αυτός δεν είναι λόγος να μην προσπαθήσουμε να φανταστούμε το Συνέχεια →