του Καμέλ Νταούντ

Όταν ένας Δυτικός σκέπτεται ενάντια στους δικούς του, τον χαρακτηρίζουμε οικουμενικό διανοούμενο. Είναι το «κέντρο» του κόσμου, ο ομφαλός του γεννοβολά σε κάθε λέξη. Τον χειροκροτούμε. Τον ερωτούμε περί του μέλλοντος όλων. Είναι ο ήρωας του Λόγου, ο επανορθωτής των αδικιών, το φως που συνοδεύει κάθε ύπαρξη.

Όταν ένας διανοούμενος του Νότου σκέπτεται ενάντια στη Δύση, αποφαίνεται ως αιώνιος απο-αποικιστής. Έχει μία μόνο ιστορία να διηγηθεί, αυτό το μικρό θραύσμα του σύμπαντος που του αναλογεί. Αυτή είναι η μόνη του νίκη. Οπότε, την αφηγείται ασταμάτητα· σε αυτήν ζει, σε αυτήν πεθαίνει, μετά ξανασηκώνεται και ξαναρχίζει. Σκοτεινιάζει όταν τον επερωτούν σχετικά με άλλα ίχνη της ανθρωπότητας απ’ ό,τι τα δικά του κόκκαλα και τα σκουριασμένα του όπλα. Αυτά είναι η πρόσοδός του. Θέλει να ζει ως μια ανάμνηση. Διεκδικεί να ζει μέσα στη μνήμη όπως ο ανθός της στάχτης. Όμως, η μνήμη δεν είναι σπίτι· είναι δρόμος. Την διασχίζουμε για να θέσουμε Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Στην ανακοίνωση με την οποία γνωστοποιεί ότι δεν θα εμφανιστεί στο φεστιβάλ της Σάνης, η τραγουδίστρια Γλυκερία (ή, ακριβέστερα, η «ομάδα της») προβάλλει μεταξύ άλλων τον ισχυρισμό ότι «Η μουσική της είχε και έχει στόχο να ενώνει, όχι να διχάζει». Και συνεχίζει ότι «Τέτοιες φανατικές πρακτικές δεν μπορούν να μειώσουν την αξία ούτε της διαδρομής της ούτε του μηνύματος που φέρει η τέχνη της». Ως «φανατικές πρακτικές» στην ανακοίνωση νοούνται κάποιες υποτιθέμενες «οργανωμένες πιέσεις και καλέσματα σε επεισόδια από το κίνημα BDS και τους υποστηρικτές του» –για τις οποίες δεν ανευρίσκεται καμία περαιτέρω εξήγηση και κανένα στοιχείο, είτε στην ανακοίνωση είτε οπουδήποτε αλλού.

Παρένθεση: την ίδια ακριβώς αιτιολογία προέβαλε προ ημερών ο πρόεδρος της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης ως απάντηση σε διαμαρτυρίες για τη συμμετοχή της εθνικής μπάσκετ σε τουρνουά όπου Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Ένα από τα κύρια επιχειρήματα που (νομίζουν ότι) έχουν τα ακροδεξιά τρολλ του διαδικτύου όταν θέλουν να υπονομεύσουν και να στιγματίσουν τις κινητοποιήσεις ενάντια στη γενοκτονία των Παλαιστινίων είναι ο παλιός καλός whataboutism: «γιατί δεν λέτε τίποτε και για την Κύπρο».

Η επίκριση για υπερβολικό ενδιαφέρον προς τα διεθνή τεκταινόμενα και για ανάλογη αδιαφορία προς τα «εθνικά μας θέματα» αποτελεί παραδοσιακό θέμα του αντιδραστικού εθνικισμού. Επίσης συχνό φαινόμενο υπήρξε η προκαταβολική εσωτερίκευση αυτών των επικρίσεων στο λόγο των υφιστάμενων την κριτική, όπως π.χ. στο λόγο του Μανόλη Αναγνωστάκη –και ειδικότερα στις ειρωνείες του εις βάρος των «μαύρων, πράσινων, κιτρινωπών επαναστατών»– ή στους στίχους του τραγουδιού του Γιάννη Μαρκόπουλου που μας προτρέπουν πρώτα να καταφέρουμε κάθε παιδί [κάθε ελληνόπουλο, φυσικά] να παίζει, και ύστερα να ασχοληθούμε με το τι θέλουν οι Κινέζοι[1].

Και σε αυτή την περίπτωση, κάποιοι, όπως η τραγουδίστρια Νατάσα Μποφίλιου, «ψαρώνουν» και σπεύδουν να συμμορφωθούν με την έμμεση αυτή υπόδειξη· άλλοι πάλι υπενθυμίζουν ότι «οι αριστεροί πάντοτε αγωνίζονταν για Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Σύμφωνα με ανακοίνωση του αρχηγείου της Ελληνικής Αστυνομίας με ημερομηνία 13-07-2025, η Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών παρήγγειλε προκαταρκτική εξέταση για να διερευνηθεί αν διαπράχθηκε το έγκλημα της απειλής διάπραξης εγκλημάτων από «άτομα» που συγκεντρώθηκαν «με ενιαία ενδυμασία» την 11η Ιουλίου 2025 σε περιοχές του κέντρου της Αθήνας.

Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, δηλαδή τρεις μέρες μετά, δεν έχει γίνει γνωστό αν η διερεύνηση οδήγησε κάπου. Πράγμα που με κάνει να ευελπιστώ ότι οδήγησε στο μόνο δυνατό αποτέλεσμα, δηλαδή στην αρχειοθέτηση. Κάθε εχέφρων άνθρωπος μπορεί, και οφείλει, να διαπιστώσει ότι καμία απειλή διάπραξης εγκλημάτων δεν συνιστά η ανάρτηση «αύριο θα κάνουμε παλαιστινιακές βόλτες».

Το σχετικό άρθρο του ΠΚ ορίζει ότι το συγκεκριμένο έγκλημα (πλημμέλημα) το τελεί «Όποιος δημόσια με Συνέχεια →

του Siyâvash Shahabi

Ένας πολύ γενναιόδωρος φίλος με προσκάλεσε στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου για να παρακολουθήσω μια παράσταση της Αντιγόνης. Μέσα σε αυτή τη ζέστη και την απομόνωση της Αθήνας, πώς να πω όχι; Δύο ώρες στο αυτοκίνητο, με έναν παλιό φίλο, κοιτώντας την όμορφη θέα της θάλασσας και του δάσους, έδιωξαν από το μυαλό μου κάθε σκέψη πολέμου και συγκρούσεων. Όταν φτάσαμε, περπατώντας στο μονοπάτι και καθισμένοι στις ίδιες πέτρες όπου κάθονταν οι άνθρωποι πριν από 2500 χρόνια, μακριά από τον σύγχρονο κόσμο, για να παρακολουθήσουμε μουσική και θέατρο, τίποτε άλλο, ήταν κάτι μαγικό.

Ενώ το μισοφέγγαρο διέσχιζε αργά τον ουρανό από πάνω μου, βρέθηκα να κάθομαι στα σκαλιά του αρχαίου αμφιθεάτρου της Επιδαύρου. Η σκηνή του σου έκοβε την ανάσα. Στη μέση του έργου, εκεί κάτω, ανάμεσα στις πέτρες και τον άνεμο, η Αντιγόνη, με τρεμάμενη αλλά δυνατή φωνή, διακήρυξε την άρνησή της να υπακούσει στην Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Η δημοσιογράφος Ξένια Κουναλάκη, σε σημείωμά της όπου αναφερόταν σε φαινόμενα αντισημιτισμού στην ελληνική κοινωνία, χρησιμοποίησε μεταξύ άλλων την εξής επιγραμματική διατύπωση:

με θλίβει ότι δεν μπορούμε να διαχωρίσουμε μεταξύ Νετανιάχου και εβραϊσμού, ούτε να διακρίνουμε τον πρωθυπουργό μιας χώρας από το λαό του.

Εγώ συμφωνώ απολύτως ότι πρέπει να κάνουμε αυτές τις διακρίσεις και ότι, αν δεν τις κάνουμε, ανοίγουμε την πόρτα στον αντισημιτισμό[1]. Το έχω άλλωστε εξηγήσει και εφαρμόσει στο παρελθόν αρκετές φορές.

Τελευταία όμως διαπιστώνω με έκπληξη ότι εκείνοι που αρνούνται να τις κάνουν είναι κάποιοι Εβραίοι συμπολίτες μας, καθώς και μη Εβραίοι οι οποίοι, για δικούς τους λόγους και με τις δικές τους ατζέντες, υψώνουν το λάβαρο του Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Τις τελευταίες μέρες, μέινστρημ μέσα όπως η Athens Voice και το (ψευδώνυμα αυτοαποκαλούμενο) Liberal αποφάσισαν να ασχοληθούν με τα κακώς κείμενα στην ανώτατη παιδεία.

Επί της αρχής, καλή ιδέα. Γιατί όχι. Καλοδεχούμενο το ενδιαφέρον.

Ποια ήταν αυτά τα κακώς κείμενα; Δεν ήταν ούτε η υποχρηματοδότηση, ούτε τα μαγειρέματα του ΣτΕ ώστε να παρακαμφθεί το άρθρο 16 του συντάγματος. Ήταν ότι «Ιστορικός που ερευνά τον αντισημιτισμό στην Ελλάδα καταγγέλλει τη διακοπή συνεργασίας της με πανεπιστήμιο». Τα αντίστοιχα άρθρα στην ουσία ήταν αυτούσια αναπαραγωγή της καταγγελίας (για την ακρίβεια, της «Δημόσιας επιστολής για την ακαδημαϊκή ελευθερία και την έρευνα για τον αντισημιτισμό» που δημοσίευσε στα ΜΚΔ η Άννα-Μαρία Δρουμπούκη), με λίγες σάλτσες για εισαγωγή.

Πώς λοιπόν εθίγη η ακαδημαϊκή ελευθερία; Όχι από τις απειλές που, ως άλλος Παπαδόπουλος, εξαπέλυσε τις προάλλες ο Μητσοτάκης προς τους πρυτάνεις· αυτές δεν φαίνεται να συγκίνησαν τους/τις ενδιαφερόμενους/-ες. Το Συνέχεια →

του Γκίντεον Λεβί

Αλί και τρισαλί! Ουαί ημίν, ότι ημάρτομεν: πέντε χώρες επέβαλαν κυρώσεις στον υπουργό οικονομικών Μπεζαλέλ Σμότριτς και στον υπουργό εθνικής ασφαλείας Ιταμάρ Μπεν-Γκβιρ. Τώρα, ο πόλεμος στη Γάζα θα σταματήσει αμέσως. Ίσως και η κατοχή! Σίγουρα το απαρτχάιντ.

Ο Σμότριτς, ο οποίος έχει αφιερώσει τη ζωή του στη μελέτη των έργων του Ίψεν και λατρεύει να περιπλανιέται στους δρόμους του Όσλο, εμπνευσμένος από τα δράματα, δεν θα μπορεί πλέον να επισκέπτεται τη Νορβηγία.

Ο Μπεν-Γκβιρ, ο παθιασμένος παρατηρητής πουλιών, δεν θα μπορεί πλέον να παρακολουθεί το κίβι, αυτό το συναρπαστικό πουλί που ο μόνος του βιότοπος είναι η Νέα Ζηλανδία. Αυτές οι δύο χώρες, μαζί με τη Βρετανία, τον Καναδά και την Αυστραλία, αποφάσισαν να επιβάλουν σε αυτούς τους δύο κυρίους μια τιμωρία που αυτοί, η κυβέρνηση και η ισραηλινή κοινωνία μάλλον δεν θα μπορέσουν να αντέξουν. Άτακτοι, άτακτοι, Μπεζαλέλ και Ιταμάρ, πω, πω! Κακά παιδιά, σταθείτε στη γωνία.

Είναι δύσκολο να καταλάβουμε αν αυτές οι χώρες είναι αφελείς ή δειλές. Μένουν απλώς στα λόγια, ή μήπως Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Ο κ. Κώστας Κούρκουλος δηλώνει νομικός. Την ιδιότητα αυτή προβάλλει μεταξύ άλλων κάτω από ένα γραμμένο στο πόδι άρθρο που δημοσίευσε στον ιστότοπο του Books’ Journal με τίτλο «Η συκοφαντία του αίματος συνεχίζεται στην Κέρκυρα».

Και πώς συνεχίζεται; Κατά τον κ. Κούρκουλο, συνεχίζεται επειδή «η ΕΛΜΕ Κερκύρας ετοιμάζει  εκδήλωση  κατά Εβραίων, με αφετηρία το αεροδρόμιο της Κέρκυρας στις 9/6/2025. (…) Που πάει να πει πως ετοιμάζεται εκδήλωση όχι κατά του κράτους του Ισραήλ αλλά κατά των εβραίων πολιτών» (η έμφαση δική μου).

Ο ίδιος, πριν παραθέσει αυτές τις «πληροφορίες», προαναγγέλλει ότι «Η είδηση μυρίζει μούχλα και αίμα».

Ωστόσο, η είδηση που δημοσιεύει εκείνος δεν «μυρίζει» απλώς, αλλά αποτελεί σκόπιμη διαστρέβλωση και συκοφαντία.

Από πουθενά (πέρα από την προβολή του αρθρογράφου) δεν προκύπτει ότι η ΕΛΜΕ «ετοιμάζει εκδήλωση κατά Εβραίων».

Πάντως όχι από την αναγγελία της εκδήλωσης.

Η ίδια η έκφραση «εβραίων πολιτών» που χρησιμοποιεί ο αρθρογράφος είναι άνευ νοήματος.
«Εβραίοι πολίτες» δεν υπάρχουν. Ή μάλλον, υπάρχουν, αλλά είναι λογικά δυνατό να είναι πολίτες οποιουδήποτε Συνέχεια →