του Καμέλ Νταούντ

Όταν ένας Δυτικός σκέπτεται ενάντια στους δικούς του, τον χαρακτηρίζουμε οικουμενικό διανοούμενο. Είναι το «κέντρο» του κόσμου, ο ομφαλός του γεννοβολά σε κάθε λέξη. Τον χειροκροτούμε. Τον ερωτούμε περί του μέλλοντος όλων. Είναι ο ήρωας του Λόγου, ο επανορθωτής των αδικιών, το φως που συνοδεύει κάθε ύπαρξη.

Όταν ένας διανοούμενος του Νότου σκέπτεται ενάντια στη Δύση, αποφαίνεται ως αιώνιος απο-αποικιστής. Έχει μία μόνο ιστορία να διηγηθεί, αυτό το μικρό θραύσμα του σύμπαντος που του αναλογεί. Αυτή είναι η μόνη του νίκη. Οπότε, την αφηγείται ασταμάτητα· σε αυτήν ζει, σε αυτήν πεθαίνει, μετά ξανασηκώνεται και ξαναρχίζει. Σκοτεινιάζει όταν τον επερωτούν σχετικά με άλλα ίχνη της ανθρωπότητας απ’ ό,τι τα δικά του κόκκαλα και τα σκουριασμένα του όπλα. Αυτά είναι η πρόσοδός του. Θέλει να ζει ως μια ανάμνηση. Διεκδικεί να ζει μέσα στη μνήμη όπως ο ανθός της στάχτης. Όμως, η μνήμη δεν είναι σπίτι· είναι δρόμος. Την διασχίζουμε για να θέσουμε Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Σύμφωνα με την κάτωθι αφίσα, και με δημοσιεύματα σε ιστοσελίδες του ιδίου φυράματος, «Με αισθήματα χαράς, τιμής, συγκίνησης και πνευματικής ανάτασης με την ευλογία και την διαρκή μέριμνα του σεπτού ποιμενάρχου μας Μητροπολίτου Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς κ. Ιουστίνου, η ενορία του Αγίου Στεφάνου και Αγίων Αναργύρων παραλίας Νέων Επιβατών υποδέχεται στις 26 Ιανουαρίου και ώρα 17:00 στον Ιερό Ναό Αγίων Αναργύρων και Παντελεήμονος, το χαριτόβρυτο Λείψανο της ιεράς ποδός του Αγίου πρωτομάρτυρος και αρχιδιακόνου Στεφάνου».

Όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, οι πολλές φιοριτούρες και η πάση θυσία αναζήτηση χαριτόβρυτων εκφράσεων συνοδεύονται από χονδροειδή λάθη στα απλά. Όπως μπορεί να δει κανείς σε Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Δεν υπάρχει καμία αμφισβήτηση ότι η ύπαρξη αστυνομίας ηθών σε μια κοινωνία είναι αδιανόητη και πρέπει να εκλείψει. Είναι βασικό αξίωμα του νεωτερικού νομικού πολιτισμού ότι αυτό που μπορεί να αστυνομεύεται είναι οι πράξεις, όχι το ήθος.

Δεν υπάρχει επίσης καμία αμφισβήτηση ότι το να κυκλοφορεί κανείς με τα εσώρουχά του στον δημόσιο χώρο δεν πρέπει να αποτελεί αδίκημα, και σίγουρα όχι αδίκημα που να του αξίζει να αντιμετωπιστεί με σύλληψη, κακοποίηση και εγκλεισμούς σε ψυχιατρεία.
Όμως: όπως έλεγε ο Σπινόζα, το ερώτημα αν κάτι γίνεται σύμφωνα με τον νόμο είναι διακριτό από το ερώτημα αν γίνεται κατά τον καλύτερο δυνατό και τον πιο αποτελεσματικό τρόπο[1].

Εν προκειμένω, σύμφωνα με τις πληροφορίες που έχουμε μέχρι τώρα, προκύπτει ότι μία νέα γυναίκα σε μια πανεπιστημιούπολη στην Τεχεράνη αφαίρεσε τα ρούχα της σε ένδειξη διαμαρτυρίας για σύσταση που της έγινε να φορά «καλύτερα» το κάλυμμα της κεφαλής της, στη συνέχεια δε συνελήφθη και δεν είναι αυτή τη στιγμή γνωστό πού βρίσκεται και ποια είναι η τύχη της.

Προφανώς η γυναίκα αυτή επιβάλλεται να απελευθερωθεί και να τερματιστούν οποιεσδήποτε νομικές ή εξωνομικές ενέργειες σε βάρος της. Αυτό είναι ξεκάθαρο.

Είναι άραγε εξίσου ξεκάθαρο ότι επιβάλλεται να επικροτήσουμε πολιτικά την κίνησή της και να την Συνέχεια →

της Άσμα Λαμραμπέτ

Οι περισσότερες μαρτυρίες στη μουσουλμανική παράδοση αναφέρουν ότι ο Προφήτης αρραβωνιάστηκε την Αϊσέ όταν ήταν έξι ετών στη Μέκκα και ότι την παντρεύτηκε όταν ήταν εννέα ετών στη Μεδίνα.

Παντρεύτηκε όντως η Αϊσέ σε ηλικία εννέα ετών; Είναι αυτή η ιστορία μύθος ή πραγματικότητα;

Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, θα περάσουμε από κριτική ανάλυση τις ιστορικές εκδοχές που διαθέτουμε, έχοντας όμως επίγνωση της δυσκολίας αυτής της ανάλυσης. Πράγματι, οι βιογραφικές πληροφορίες, ιδίως αυτές που αφορούν τις ημερομηνίες γέννησης και θανάτου την εποχή εκείνη, είναι πολύ συχνά αποσπασματικές, διφορούμενες και ενίοτε αλληλοαναιρούμενες. Παρ’ όλα αυτά, θα προσπαθήσουμε να αναδείξουμε ορισμένες αντιφάσεις που αφορούν την ακριβή ηλικία της Αϊσέ και να αμφισβητήσουμε έτσι το Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Ο θεός είναι ποιητής των πάντων.
Η Τεχνητή Νοημοσύνη είναι το τέλος της ανθρωπότητας. Η Νοημοσύνη θα γίνει ένα χρηστικό εργαλείο, θα μπορούμε με νοήματα να συνεννοούμαστε, δεν ξέρω πώς.
Ο άνθρωπος φθίνει. Σε λίγο θα μιλάμε για τον μετα-άνθρωπο, τον άνθρωπο χωρίς αισθήσεις, χωρίς όραση, χωρίς αισθήματα, χωρίς γεύση, χωρίς διαίσθηση. Όλα τα χάνει σιγά σιγά. Το βλέπουμε και στις νέες γενιές.
Η κάθαρση έχει εξαφανιστεί ως λέξη και ως συμβολισμός. Αν υπήρχε η έννοια της κάθαρσης θα ήταν αλλιώτικη και η κοινωνία μας και η πολιτική ζωή. Γιατί η κάθαρση έχει σχέση με την ηθική και η ηθική δεν “πάει” με την πολιτική.
Η κοινωνία έχει εξαγριωθεί, έχει οδηγηθεί σε ένα τέλμα. Δε γίνεται τίποτα. Οι άνθρωποι είναι σαν νεκροζώντανοι πλέον. Άταφοι νεκροί και η ζωή μας μια νεκροφάνεια. Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι ένας άταφος νεκρός που κουβαλάει το φέρετρό του στην πλάτη, αλλά δε ζει με τους νεκρούς, όπως ζούσαν οι αρχαίοι. Αν παρατηρήσει κανείς τις επιτύμβιες στήλες θα δει ένα “χαμόγελο” των νεκρών. Εκεί, αποτυπώνεται η χαρμολύπη. Σήμερα δεν τιμούμε τους νεκρούς μας όπως πρέπει. Τους στέλνουμε στο γραφείο κηδειών. Εγώ θυμάμαι τους θρήνους στα σπίτια, όλο το τελετουργικό που μας δένει με τον κάτω κόσμο. Σήμερα όλα τα κρατάμε σε καταστολή.

Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι –συνήθως θα πρόκειται για την παρουσίαση κάποιου καλλιτεχνικού έργου– που (φαντάζονται ότι) «προσβάλλει την πίστη τους», οι ορθόδοξοι Ταλιμπάν ξεσπαθώνουν στα ΜΚΔ και απαιτούν από τους/ τις ενδιαφερόμενες να «σέβονται τα πιστεύω των άλλων ακόμη και αν δεν τα συμμερίζονται».

Από πολλά στοιχεία, και εσχάτως από τους εορτασμούς του λεγόμενου –ορθώς, άλλωστε· αυτό ακριβώς είναι το θέμα- «θείου δράματος», προκύπτει ότι η έκκληση αυτή είναι υποκριτική, και ότι οι Ταλιμπάν τα θέλουν μονά ζυγά δικά τους. Εκείνοι που πρώτα απ’ όλα δεν σέβονται τα φερόμενα ως πιστεύω τους είναι οι ίδιοι.

Η ειδησεογραφία των τελευταίων ημερών κατακλύζεται από θριαμβευτικές αναφορές στην «ιστορική συνάντηση Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Από την ελληνόφωνη γραμματεία, μυθοπλαστική και τεκμηριωτική, του 19^ου και του 20ού αιώνα, αλλά και από την προσωπική εμπειρία πολλών από μας, γνωρίζουμε πολλά παραδείγματα όπου απλοί άνθρωποι του λαού δεν κατανόησαν και παρερμήνευσαν λέξεις και φράσεις από την Αγία Γραφή που άκουγαν κατά τη θεία λειτουργία. Το να προσθέταμε ακόμα ένα δεν θα είχε από μόνο του πολύ νόημα. Το συγκεκριμένο όμως αποκτά για τους εξής λόγους: είναι αποτυπωμένο γραπτά και επανειλημμένα, αφενός, και αφετέρου προέρχεται όχι από λαϊκούς, αλλά από κληρικούς, ή πάντως από ανθρώπους που, με τον αυτοπροσδιορισμό τους, εμφανίζονται οι ίδιοι ως η εκκλησία. Τρίτον, όμως, και κυριότερον, λόγω του περιεχομένου του, που συνιστά ένα αριστουργηματικό lapsus.

H φράση την οποία παραθέτει η «επιγραμμική εκκλησία» από τους Χαιρετισμούς χαιρετίζει την παρθένο Μαρία Συνέχεια →

της Σούζυ Γκούνθερ Λόουεν

Το γλυπτό της φωτογραφίας βρίσκεται στο χώρο της θεολογικής μου σχολής, του Emmanuel College στο Τορόντο, της Ενοποιημένης Εκκλησίας του Καναδά. Περνούσα από μπροστά της σχεδόν καθημερινά, πηγαίνοντας στο μάθημα ή στη βιβλιοθήκη. Έχει αποκτήσει όλο και μεγαλύτερο νόημα για μένα καθώς έμαθα περισσότερα γι’ αυτήν και καθώς οι γνώσεις μου για τη φεμινιστική, τη γυναικεία και άλλες θεολογίες της απελευθέρωσης έχουν γίνει βαθύτερες. Τώρα που μετακόμισα από το Τορόντο, μου λείπει, και διαπιστώνω ότι λείπει και από πολλούς θεολογικούς μας προβληματισμούς σχετικά με τη σημασία του σταυρού και του Πάσχα.

Η ιστορία του αγάλματος είναι ενδιαφέρουσα. Σύμφωνα με τις θεολόγους Ντόρις Τζην Ντάυκ και Τζούλι Κλέιγκ, η καλλιτέχνης Άλμουθ Λούτκενχάους-Λάκυ φιλοτέχνησε την «Εσταυρωμένη Γυναίκα» απλώς ως έκφραση του Συνέχεια →

του Salem Nasser

Εγώ, ένας Σημίτης…

Ας ξεκινήσουμε με το εξής: Είμαι Σημίτης. Ή μάλλον, εάν κάποιος σ’ αυτόν τον κόσμο μπορεί να είναι Σημίτης, τότε εγώ είμαι Σημίτης.

Δεν ισχυρίζομαι ότι είμαι απόγονος του Σημ, γιου του Νώε, ο οποίος, ειλικρινά, δεν ξέρω αν είναι υπαρκτό πρόσωπο. Είμαι απόγονος αγροτών και ως εκ τούτου δεν έχω ούτε οικόσημο ούτε γενεαλογικό δέντρο που θα μου επέτρεπε να ανασυνθέσω με ακρίβεια το οικογενειακό παρελθόν, ακόμη και αν πρόκειται για επινοημένο παρελθόν.

Όσον αφορά τη συλλογική μνήμη των προγόνων μου, είναι σαφές ότι είμαστε Άραβες και πάντα μιλούσαμε αραβικά. Ως γνωστόν, μια ωραία ημέρα κάποιος αποφάσισε να κατηγοριοποιήσει τις οικογένειες γλωσσών και να ονομάσει «σημιτική» εκείνη που συγκεντρώνει τις γλώσσες που προέρχονται από και ομιλούνται στη Μέση Συνέχεια →