του Άκη Γαβριηλίδη

Σε ένα ακόμα σημείωμά του στο ψευδεπώνυμο «Liberal», ο γνωστός και μη εξαιρετέος Σάκης Μουμτζής, από την πρώτη του παράγραφο, κατά παράβαση κάθε αρχής του οπωσδήποτε νοούμενου φιλελευθερισμού, αλλά και της δημοσιογραφίας και του καθήκοντος αληθείας, διαβεβαιώνει τους/ τις αναγνώστ(ρι)ες ότι:

Είναι εντυπωσιακό πως δεν υπήρχε επιζήσασα γυναίκα μεταξύ των Ισραηλινών ομήρων. Από τους 48 που παρέμεναν φυλακισμένοι στις σήραγγες της Χαμάς, μια ήταν γυναίκα και αυτή χάθηκε. Ως γνωστόν επέστρεψαν 20, όλοι άντρες. Κατά πληροφορίες οι γυναίκες που απήχθησαν από τους τρομοκράτες την 7η Οκτωβρίου 2023 ήταν 68. Επέστρεψαν τον χειμώνα του 2025 οι εφτά, άρα…

Η «πληροφόρηση» (οθντκ) σταματά εδώ· μετά αρχίζουν διάφοροι «προβληματισμοί» για την υποκρισία της αριστεράς, των γυναικείων οργανώσεων κ.λπ. κ.λπ.

Ο επίσης σεσημασμένος ψεύτης και ανόητος Φαήλος Κρανιδιώτης πιάνει το ίδιο θέμα και το προχωρά ακόμη Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Μετά και τις τελευταίες αποκαλύψεις και καταθέσεις εκθέσεων και πορισμάτων, κάθε άνθρωπος που έχει στοιχειώδη νοημοσύνη και που δεν θέλει να παριστάνει την στρουθοκάμηλο, δεν έχει άλλο δρόμο παρά να παραδεχτεί ότι ο πρωθυπουργός αυτής της χώρας είναι ψεύτης και δολοφόνος.

Από όλες τις αμερόληπτες εξετάσεις της σύγκρουσης των τρένων στα Τέμπη προκύπτει με καθαρότητα ότι από την πρώτη στιγμή υπήρξε συντονισμένη, συστηματική και οργανωμένη προσπάθεια να παρεμποδιστεί η έρευνα και να μην έρθει στο φως η αλήθεια.

Η προσπάθεια αυτή δεν θα ήταν δυνατό να αναληφθεί χωρίς τη γνώση και μάλιστα την ενεργό και πρωταγωνιστική συμμετοχή του πρωθυπουργού. Οδήγησε δε σε σωρεία κακουργημάτων, τα οποία δεν αποκλείεται, με καθαρά Συνέχεια →

της κοινωνίας των πολιτών

Πριν από έναν περίπου χρόνο, ο πανεπιστημιακός –και πρωθυπουργικός σύμβουλος- Στάθης Καλύβας, ο ίδιος που διαφήμιζε ως «μυστική σάλτσα» του την υπόδειξη να «μην εστιάζουμε στις αποτυχίες μας» και που ελεεινολογούσε τους καλλιτέχνες της συναυλίας στο Καλλιμάρμαρο για τα Τέμπη επειδή δεν συμμορφώθηκαν προς αυτή, είχε δημοσιεύσει ένα άρθρο με τίτλο «Πού είναι η κοινωνία των πολιτών;».

Στην εισαγωγή του άρθρου του, έλεγε τα εξής:

Πριν από περίπου τριάντα χρόνια εμφανίστηκε ο όρος «κοινωνία των πολιτών», για να περιγράψει συλλογικές δράσεις εκτός κράτους και κομμάτων. Η ελληνική κοινωνία χαρακτηρίζεται από μια στενή διαπλοκή τόσο με το κράτος, μέσω του πελατειακού συστήματος, όσο και με τα κόμματα, που συνήθως «καπελώνουν» την κοινωνία. Ομως, η αναποτελεσματική λειτουργία τους προσφέρει ένα μεγάλο πεδίο δράσης για οργανισμούς με σαφές εύρος δραστηριοτήτων, που κινητοποιούν την κοινωνία ανεξάρτητα από κράτος και κόμματα. Θα σταθώ σε δύο παραδείγματα.

Καταρχάς, καλό είναι να σημειώσουμε ότι ο όρος «κοινωνία των πολιτών» δεν εμφανίστηκε βεβαίως πριν από Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Εγκρίθηκε προχθές στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ η διακήρυξη για την καθιέρωση Διεθνούς Ημέρας Περισυλλογής και Μνήμης για τη γενοκτονία της Σρεμπρένιτσα.

Η Ελλάδα (και η Κύπρος) απείχαν από την ψηφοφορία. Όπως γράφτηκε στον τύπο, «διπλωματικές πηγές» εξήγησαν σχετικά ότι η Ελλάδα έκανε αυτή την επιλογή διότι

θεωρεί ότι δεν είναι κατάλληλη χρονική συγκυρία καθώς μπορεί να δοθεί ένα μηνυμα που να λειτουργεί ανασταλτικά ως προς τις προσπάθειες περιφερειακής συμφιλίωσης αλλά και τις προσπάθειες ενταξιακής προοπτικής των Βαλκανίων

και ότι

η στάση της Ελλάδας είναι μήνυμα σταθερότητας και καταλαγής. Σύμφωνα δε με εκτιμήσεις στην Αθήνα το εν λόγω ψήφισμα εκτιμάται ότι ξυπνά μνήμες που μπορούν να απειλήσουν ισορροπίες στην περιοχή.

Όπως είναι γνωστό, λίγες μόνο μέρες πριν την αποχή αυτή, το ελληνικό κράτος τίμησε για ακόμα μία χρονιά την «ημέρα μνήμης για τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου», η οποία καθιερώθηκε το 1994 –έναν χρόνο πριν από τα γεγονότα της Σρεμπρένιτσα. Επιπλέον, τα ελληνικά ΜΜΕ και ιδιωτικές επιχειρήσεις αντιμετώπισαν με χλευασμό, αγανάκτηση αλλά και απολύσεις μηνύματα που έστειλαν Τούρκοι αξιωματούχοι ή ιδιώτες για την εθνική γιορτή της χώρας τους, εκλαμβάνοντάς τα –εσφαλμένα- ως σχετικά με τον … Πόντο.

Αν συνδυάσουμε αυτά τα δύο στοιχεία, αυτές τις πράξεις, τους λόγους και τις σιωπές του ελληνικού κράτους και της ελληνικής κοινωνίας, προκύπτει αναπόδραστα και απερίφραστα το εξής συμπέρασμα: η Ελλάδα αδιαφορεί για την περιφερειακή συμφιλίωση και τη σταθερότητα, αν δεν επιδιώκει κιόλας συνειδητά να τις υπονομεύσει. Διότι αν η θέσπιση ημέρας μνήμης για μια αναγνωρισμένη από όλους –και από το ελληνικό κράτος- γενοκτονία μπορεί να «απειλήσει ισορροπίες στην περιοχή», τότε κατά μείζονα λόγο αυτό θα πρέπει να ισχύει για την αντίστοιχη μνημόνευση μιας φερόμενης γενοκτονίας την οποία δεν έχει αναγνωρίσει κανένας διακρατικός οργανισμός και κανένα κράτος στον κόσμο πέραν των συνήθων υπόπτων. Αν η έκφραση «ξυπνά μνήμες» έχει νόημα για κάποια εκ των δύο περιπτώσεων, το έχει για την περίπτωση του Πόντου. Διότι σήμερα φίλοι, συγγενείς, γείτονες των εκτελεσμένων στη Βοσνία ζουν ακόμη, και δεν έχουν καμία ανάγκη να τους «ξυπνήσει» κανείς τη μνήμη της εκτέλεσης. Η Ελλάδα όμως θεωρεί ότι δεν είναι τώρα η «κατάλληλη χρονική συγκυρία». Και πότε θα είναι; Το 2100; Όταν κάποιος ανακαλύπτει 80 χρόνια αργότερα ότι είχε γίνει γενοκτονία πριν από τρεις γενιές, ενώ οι δύο προηγούμενες δεν είχαν ισχυριστεί τίποτε τέτοιο, αυτό μάλλον είναι ο ορισμός της «αφύπνισης» (ή μάλλον της αναδρομικής κατασκευής) της μνήμης.

Με αυτές τις πράξεις, τους λόγους και τις σιωπές τους, το ελληνικό κράτος και η ελληνική κοινωνία ομολογούν ανερυθρίαστα ότι δεν ενεργούν βάσει αρχών αλλά με δύο μέτρα και δύο σταθμά. Εκτός βέβαια και αν θεωρήσουμε ως «αρχή» την τουρκοφαγία και την διαρκή επινόηση νέων αγκαθιών στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

του Άκη Γαβριηλίδη

Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι –συνήθως θα πρόκειται για την παρουσίαση κάποιου καλλιτεχνικού έργου– που (φαντάζονται ότι) «προσβάλλει την πίστη τους», οι ορθόδοξοι Ταλιμπάν ξεσπαθώνουν στα ΜΚΔ και απαιτούν από τους/ τις ενδιαφερόμενες να «σέβονται τα πιστεύω των άλλων ακόμη και αν δεν τα συμμερίζονται».

Από πολλά στοιχεία, και εσχάτως από τους εορτασμούς του λεγόμενου –ορθώς, άλλωστε· αυτό ακριβώς είναι το θέμα- «θείου δράματος», προκύπτει ότι η έκκληση αυτή είναι υποκριτική, και ότι οι Ταλιμπάν τα θέλουν μονά ζυγά δικά τους. Εκείνοι που πρώτα απ’ όλα δεν σέβονται τα φερόμενα ως πιστεύω τους είναι οι ίδιοι.

Η ειδησεογραφία των τελευταίων ημερών κατακλύζεται από θριαμβευτικές αναφορές στην «ιστορική συνάντηση Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Σύμφωνα με πληροφορίες που αναφέρονται στην ελληνική Wikipedia, και συγκεκριμένα στο λήμμα «Κωνσταντίνος Καραμανλής», ο και «εθνάρχης» αποκληθείς ήταν γιος του Γεωργίου Καραμανλή, δημοδιδασκάλου ο οποίος είχε «πολεμήσει» και στον «Μακεδονικό Αγώνα». (Τα εισαγωγικά τα προσθέτω εγώ, διότι ο λεγόμενος μακεδονικός –κατ’ ουσίαν αντιμακεδονικός– αγώνας δεν ήταν φυσικά πόλεμος, δεν συνίστατο σε μάχες μεταξύ στρατών, αλλά απλώς μια τρομοκρατική επιχείρηση που διεξήγαγαν χωρίς επιτυχία σώματα ατάκτων εις βάρος κυρίως αμάχων χωρικών).

Αυτό που δεν αναφέρει το λήμμα, ούτε και καμία άλλη αγιογραφία του «εθνάρχη», είναι ότι ο εν λόγω πρόμαχος του ελληνισμού άσκησε τρομοκρατία όχι μόνο εις βάρος ντόπιων Μακεδόνων, αλλά και εις βάρος Ποντίων Συνέχεια →

της Όρλυ Νόυ

Κόντρα στην επικρατούσα δημόσια διάθεση, πολλοί επιζώντες των σφαγών της 7ης Οκτωβρίου και συγγενείς όσων σκοτώθηκαν ή απήχθησαν είναι αντίθετοι με την εκδίκηση στη Γάζα.

Όλοι μιλούν για ενότητα. Παίδες, πολύ ωραία η ενότητα, αλλά στο πεδίο της μάχης το μόνο που πρέπει να υπάρχει είναι εκδίκηση και σκληρότητα … Θα έχουμε όλη μας τη ζωή για να θρηνήσουμε τους νεκρούς, και θα τους θρηνήσουμε. Αλλά τώρα, ένας μόνο στόχος υπάρχει: να εκδικηθούμε και να δείξουμε σκληρότητα.

Αυτά ήταν τα λόγια του ισραηλινού έφεδρου στρατιώτη Guy Hochman –συνήθως διασκεδαστή και διαδικτυακού ινφλουένσερ- σε συνέντευξή του στο Κανάλι 12 τις πρώτες ημέρες της επίθεσης του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας μετά τις σφαγές της 7ης Οκτωβρίου από μαχητές της Χαμάς. Με λίγες μόνο λέξεις, ο Χόχμαν αποτύπωσε το συναίσθημα που φαίνεται να έχει επικρατήσει στο Ισραήλ από την άκρα δεξιά μέχρι πολλούς που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί: τη δικαιολόγηση της καταστροφής που το Ισραήλ προκαλεί σήμερα σε πάνω από 2 εκατομμύρια Παλαιστίνιους στη Γάζα.

Ορισμένοι αιτιολογούν αυτή τους τη στήριξη με όρους «ήττας της Χαμάς». Άλλοι, όπως ο Χόχμαν, βάζουν τη Συνέχεια →

της Τζούντιθ Μπάτλερ

Τα ζητήματα που απαιτούν τη μεγαλύτερη δημόσια συζήτηση, εκείνα που είναι πιο επείγον να συζητηθούν, είναι αυτά που είναι δύσκολο να συζητηθούν μέσα στα πλαίσια που έχουμε τώρα στη διάθεσή μας. Θέλουμε να περάσουμε άμεσα στο κρίσιμο θέμα, αλλά προσκρούουμε στα όρια ενός πλαισίου που καθιστά σχεδόν αδύνατο να πούμε ό,τι έχουμε να πούμε. Θέλω να μιλήσω για τη βία, τη σημερινή βία, την ιστορία της βίας και τις πολλές μορφές της. Αλλά αν κάποιος επιθυμεί να καταγράψει τη βία, πράγμα που σημαίνει να κατανοήσει τους μαζικούς βομβαρδισμούς και τις δολοφονίες στο Ισραήλ από τη Χαμάς ως μέρος αυτής της ιστορίας, μπορεί να κατηγορηθεί για «σχετικοποίηση» ή «πλαισίωση». Πρέπει να καταδικάσουμε ή να εγκρίνουμε, και αυτό είναι λογικό· είναι όμως αυτό το μόνο που αναμένεται να κάνουμε από ηθική άποψη; Πράγματι, καταδικάζω ανεπιφύλακτα τη βία στην οποία καταφεύγει η Χαμάς. Αυτό που έγινε ήταν μια τρομακτική και αποκρουστική σφαγή. Αυτή ήταν η πρωταρχική μου αντίδραση, και αυτή παραμένει. Αλλά υπάρχουν και άλλες αντιδράσεις.

Σχεδόν αμέσως, οι άνθρωποι θέλουν να μάθουν «με ποια πλευρά είσαι», και σαφώς η μόνη δυνατή αντίδραση σε Συνέχεια →