του Ταλ Μαντέστα

Πριν είκοσι χρόνια, συνόδευσα τη μητέρα μου στην Τύνιδα, όπου γεννήθηκε. Δεν είχε ξαναπατήσει το πόδι της εκεί από τη δεκαετία του 1950. Κατά τους μεγάλους περιπάτους μας στην εβραϊκή συνοικία της μεδίνα, την έβλεπα να αναγνωρίζει μέρη που της ήταν οικεία. Οι άνθρωποι της απευθύνονταν στα τυνησιακά, τη μητρική της γλώσσα, που δεν την είχε μιλήσει εδώ και μισό αιώνα, σαν να ήταν φανερό ότι αυτή η τουρίστρια δεν ήταν πραγματικά τουρίστρια. Τα καταλάβαινε όλα, αλλά απαντούσε μόνο στα γαλλικά. Όταν πρόφερε, μπροστά σε έναν γηραιό κύριο, μακρινές αναμνήσεις από ονόματα οδών, εκείνος έκανε ένα νεύμα με το χέρι και εμείς τον ακολουθήσαμε. Τότε φτάσαμε μπροστά σε ένα ψηλό ετοιμόρροπο σπίτι, με μία τεράστια πόρτα –ίσως μου φαινόταν εμένα μεγάλη επειδή ήμουν μικρούλης. Μπροστά στο οίκημα όπου μεγάλωσε, η συγκρατημένη της συγκίνηση με κυρίευσε. Σε εκείνο το μέρος συνάντησα πρώτη φορά τη γιαγιά μου.

Μαζί με τους γονείς της και τα δέκα αδέρφια της, έφτασε στη Γαλλία λίγον καιρό μετά την ανεξαρτησία της Τυνησίας, που ανακηρύχθηκε το 1956. Από τότε και μετά, ορκίστηκε στους γονείς της να μην πει σε κανέναν ότι ήταν Εβραία και Τυνήσια. Μέχρι αυτή τη μέρα, κράτησε την υπόσχεσή της. Η εβραϊκότητά της θάφτηκε, το όνομά Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Η νεολαία του ΝΑΡ αυτοαποκαλείται «Νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση» και φέτος, όπως κάθε χρονιά, διοργάνωσε το φεστιβάλ «Αναιρέσεις» (μεταξύ άλλων και) στη Θεσσαλονίκη. Στη σχετικά αφίσα, διακηρύσσει μεγαλόστομα ότι είναι «Με τους λαούς ενάντια στις πολεμοκάπηλους σχεδιασμούς του κεφαλαίου».

Η ίδια αφίσα μάς πληροφορεί ότι, μετά τις βαθυστόχαστες συζητήσεις, για να χαλαρώσουμε, ακολουθεί μουσικό πρόγραμμα, στο οποίο εμφανίζεται και ένα συγκρότημα από «τα Σκόπια».

Περίεργη αυτή η λεπτομερής ενημέρωση για την πόλη καταγωγής του συγκροτήματος. Θα ανέμενε κανείς ότι θα Συνέχεια →

του Ετιέν Μπαλιμπάρ

Μερικές προκαταρκτικές παρατηρήσεις.

Πρώτον, πρέπει να ομολογήσω ότι είμαι τρομερά απαισιόδοξος για τις εξελίξεις στην «ιστορική Παλαιστίνη». Σε μια ανάλυση που δημοσιεύθηκε στις 21 Οκτωβρίου του περασμένου έτους, εξέφρασα τον φόβο ότι ο πόλεμος εξόντωσης που εξαπέλυσε το Ισραήλ κατά της Γάζας ως εκδίκηση για την αιματηρή εισβολή της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου θα οδηγούσε στην ολοκληρωτική καταστροφή της χώρας και των κατοίκων της. Η Παλαιστίνη: εις θάνατον[1]. Και αυτό επιβεβαιώνεται αυτή τη στιγμή, μετά από μήνες σφαγής της οποίας ο γενοκτονικός χαρακτήρας είναι οφθαλμοφανής. Η ενεργητική ή παθητική συνενοχή της διεθνούς κοινότητας, παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, δεν έχει βοηθήσει τα πράγματα, αρχής γενομένης από τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες προμηθεύουν το Ισραήλ με τις βόμβες που συνθλίβουν τη Γάζα και ασκούν βέτο σε κάθε ψήφισμα που ζητά αποτελεσματική κατάπαυση του πυρός. Τα αραβικά κράτη του Κόλπου και η Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν και αυτά τις ευθύνες τους. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο παλαιστινιακός λαός έχει επανειλημμένα αποδείξει την ικανότητά του να επιβιώνει και να υπερασπίζεται τα δικαιώματά του, αλλά είναι δύσκολο να αποφύγουμε την απαισιοδοξία. Αυτός δεν είναι λόγος να μην προσπαθήσουμε να φανταστούμε το Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Εδώ και χρόνια έχω επισημάνει, μεταξύ άλλων και από αυτό εδώ το μπλογκ, αναλογίες ανάμεσα στο παλαιστινιακό και το μακεδονικό ζήτημα. Δεν είχα όμως φανταστεί ότι θα φτάναμε στο σημείο ο στρουθοκαμηλισμός των ελλήνων εθνικιστών, και οι μέθοδοί τους να αρνούνται την πραγματικότητα, θα αποτελούσαν πηγή έμπνευσης και μίμησης για το Ιράν των Αγιατολλάχ ως προς το ζήτημα αυτό.

Δεν έχω προσέξει πόσον καιρό συμβαίνει αυτό, αλλά εγώ τώρα το διαπίστωσα λίγο-πολύ τυχαία: στον επίσημο κρατικό λόγο του Ιράν, η λέξη «Ισραήλ» και τα παράγωγά της τίθενται πάντοτε απαραίτητα σε εισαγωγικά. Έτσι, όπως μπορεί να δει κανείς, σε ειδησεογραφικά κείμενα όπως αυτό της παρακάτω φωτογραφίας, οι αναγνώστ(ρι)ες ενημερώνονται ότι ο Ιρανός αθλητής αρνήθηκε να αγωνιστεί εναντίον όχι ενός ισραηλινού αθλητή, αλλά ενός Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε ως απάντηση σε άρθρο του Γεωργίου Μπαμπινιώτη στο περιοδικό «Το Δέντρο». Το απέστειλα στο περιοδικό, αλλά δεν είχα καμία απάντηση στα επανειλημμένα μου τηλεφωνικά και ηλεκτρονικά μηνύματα, οπότε τεκμαίρω ότι σιωπηρώς απερρίφθη. Το δημοσιεύω λοιπόν εδώ.

Για την ιστορία: ο τίτλος με τον οποίο το είχα υποβάλει ήταν «Γιατί είναι καλό να είσαι οικουμενικός;».

Ο Γεώργιος Μπαμπινιώτης αρχίζει το άρθρο του με τίτλο «Ο οικουμενικός χαρακτήρας της ελληνικής γλώσσας» (τ. 240-241) ως εξής:

Στην Ελλάδα δεν έχουμε εκτιμήσει, νομίζω, στην πραγματική του διάσταση το γεγονός της οικουμενικής παρουσίας, του κύρους και της αίγλης που χαίρει η ελληνική γλώσσα ευρύτερα στον κόσμο.

Όταν κάποιος ισχυρίζεται ότι κάτι δεν έχει εκτιμηθεί «στην πραγματική του διάσταση» κάνει μία σύγκριση Συνέχεια →

της Σαπφούς Παπαντωνοπούλου

Την πρώτη φορά που άκουσα το τραγούδι «Ζάρι» της Μαρίνας Σάττι, δεν μου άρεσε καθόλου.

Την επόμενη, μου φάνηκε καλύτερο.

Τώρα πλέον έχω εθιστεί σε αυτό. Όσο πιο πολύ ακούω το βίντεο, τόσο πιο πολύ το λατρεύω. Βρίσκω φοβερό ότι ταυτόχρονα ξεφτιλίζει τους Ελληναράδες και θίγει τις αστικές ελληνικές ευαισθησίες, ενώ παράλληλα σχολιάζει τη σημερινή οικονομική πραγματικότητα στην Ελλάδα και γελοιοποιεί τη Δύση και την αποικιοκρατία της τουριστικής βιομηχανίας.

Ολόκληρο το βίντεο είναι ένα σχόλιο για το πώς η οικονομική νεοαποικιοκρατία, σε μια χώρα που εξαρτάται από την τουριστική οικονομία, οδηγεί σε αυτού του είδους τις αλλοτριωμένες επιτελέσεις του εαυτού και τον επαναπροσδιορισμό της «κουλτούρας» ως εμπορεύματος.

Πραγματικά, είναι τόσο δύσκολο να πετύχεις αυτή την ισορροπία, να μιλάς ενάντια στη δυτική αποικιοκρατία χωρίς να αναπαράγεις εθνικιστικές ρητορείες –και η Σάττι το κάνει αυτό αριστοτεχνικά.

Πολλοί μη Έλληνες σχολιάζουν πόσο τους αρέσει αυτό το τραγούδι. Σε αυτούς απαντάω: κι εμένα μου αρέσει. Αλλά πολύ λίγοι φαίνεται να έχουν ιδέα τι είναι στην πραγματικότητα το τραγούδι. Αυτό το τραγούδι δεν είναι μια Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Οι δηλώσεις του βουλευτή της ΝΔ και διεθνολόγου Άγγελου Συρίγου περί του «κατά 97% παρωχημένου» χαρακτήρα της συνθήκης της Λωζάννης, υπήρξε μια θαυμάσια ευκαιρία για τουλάχιστον δύο χρήσιμες διαπιστώσεις σχετικά με την δημόσια συζήτηση στην Ελλάδα.

Πρώτον, ότι στην αριστερά, είτε αυτή αυτοσυστήνεται ως «πατριωτική» είτε όχι, είναι πάντα πολύ ζωντανό και εδραιωμένο το αντανακλαστικό να καταγγέλλει τη δεξιά ως εθνοπροδοτική και να την αντιπολιτεύεται από εθνικιστικές θέσεις, ώστε να ανταποδώσει τις κατηγορίες που έχει δεχθεί η ίδια κατά καιρούς.

Δεύτερον, ότι η επίσημη θέση –και, κυρίως, η πρακτική- του ελληνικού κράτους είναι αναθεωρητική, και ταυτόχρονα υποκριτική. Τη στιγμή που κατηγορεί την Τουρκία ότι με τις κατά καιρούς δηλώσεις του «σουλτάνου Συνέχεια →