του Δημήτρη Παντελακάκη

Η δύναμη της εικόνας είναι μεγαλύτερη από εκείνη των λέξεων, γι’ αυτό και αξιοποιείται κατά κόρον από την προπαγάνδα.

Ορισμένες εικόνες μάς είναι τόσο οικείες που τις παίρνουμε για δεδομένες. Δεν σκεφτόμαστε να τις αμφισβητήσουμε, ιδίως όταν συμφωνούν με το αφήγημά μας και το επιβεβαιώνουν. Προσωπικά, αυτό είναι κάτι που πάθαινα, για πολλά χρόνια με το δημοφιλές κολάζ που παρουσιάζει τέσσερις χάρτες της περιοχής της Παλαιστίνης, σε χρονολογική σειρά και υπαινίσσεται αφενός ότι το κράτος του Ισραήλ ξεφύτρωσε από το πουθενά και αφετέρου ότι εξαπλώνεται διαρκώς σε βάρος των παλαιστινιακών εδαφών. Ενώ ο δεύτερος υπαινιγμός έχει κάποια βάση, η έκταση της εξάπλωσης αυτής, ο ρυθμός της και ο βαθμός επιτυχίας της δεν είναι εκείνος που υποβάλλουν οι χάρτες. Ωστόσο, ενώ διαθέτω μια σχετικά καλή γνώση της ιστορίας της περιοχής, αδυνατούσα, επί Συνέχεια →

του Δημήτρη Δημητρίου

Λίγα πράγματα γνωρίζω για το Ναγκόρνο Καραμπάχ. Τα ΜΜΕ και τα ΜΚΔ πολύ λίγο προσφέρουν σε μια ορθολογιστική και ιστορικά τεκμηριωμένη ανάλυση για την κατάσταση σ’ αυτή την περιοχή του Καυκάσου. Η αντιμετώπιση στην Κύπρο είναι μάλλον συναισθηματική αφού υπάρχει μια πολύ αξιαγάπητη Αρμένικη κοινότητα στην Κύπρο που μας δίνει την αίσθηση, ή μάλλον την ψευδαίσθηση, ότι αποκλείεται οι Αρμένιοι να έχουν άδικο. Αυτή η αντίληψη ενισχύεται με το γεγονός ότι οι Αρμένιοι, παρά τη διαφορά δόγματος, είναι και αυτοί χριστιανοί καθώς επίσης έχουν ένα κοινό με τους Ε/κ «προαιώνιο εχθρό» και άρα ο εχθρός του εχθρού μου δεν μπορεί να είναι παρά μόνο φίλος μου σύμφωνα με τις απλοϊκές συλλογιστικές που κυριαρχούν στον τόπο μας. Επειδή όμως προσωπικά δεν με ικανοποιούν αυτά τα κριτήρια, θα τολμήσω να καταθέσω κάποιες σκέψεις που δεν τις θεωρώ απόλυτες αφού δεν μπορώ ισχυριστώ ότι κατέχω αρκετά το θέμα.

Το Ναγκόρνο Καραμπάχ ανήκει κυριαρχικά στο Αζερμπαϊτζάν. Καμιά χώρα στον κόσμο δεν αναγνωρίζει Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Για το πώς σκέφτεται και τι γνωρίζει ο Στέφανος Κασελάκης γνωρίζω ό,τι και όλοι οι υπόλοιποι, δηλαδή ελάχιστα. Νομίζω όμως ότι μπορώ να κάνω μια υπόθεση για το τι μπορεί να οδηγήσει ένα άτομο που είναι μέχρι ένα βαθμό, αλλά όχι πλήρως εξοικειωμένο με την ελληνική γλώσσα, την ελληνική κοινωνία, τις συμβάσεις τους και τα κολλήματά τους.

Αυτή η πιθανή εξήγηση λοιπόν είναι κατά τη γνώμη μου η εξής. Είναι πιθανό κάποιος να έχει εκτεθεί ως ένα βαθμό στην πληροφορία ότι οι Έλληνες (εθνικιστές) κατά τις τελευταίες δεκαετίες είχαν/έχουν δύο «εθνικές ευαισθησίες», δύο «εθνικά θέματα» τα οποία ως ένα βαθμό επέλυαν –ελλείψει άλλου τρόπου- μέσα στη γλώσσα, ή μάλλον μέσα από τη γλωσσική αστυνόμευση/ λογοκρισία. Το ένα ήταν το «κυπριακό» και το άλλο το «μακεδονικό». Στο πρώτο απαγορευόταν/-εύεται να πούμε «η βόρεια Κύπρος» ή οποιονδήποτε άλλο όρο με ανάλογη σημασία· οι όροι αυτοί υποχρεωτικά αντικαθίστανται από το «το ψευδοκράτος». Στο δεύτερο, απαγορευόταν/-εύεται να πούμε «η Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Το σημαντικότερο, και το πιο απτό, επίτευγμα της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ (γράφω «του ΣΥΡΙΖΑ» διότι, ακριβώς, οι ΑΝΕΛ αποχώρησαν από την κυβέρνηση αμέσως μετά το επίτευγμα αυτό και εξαιτίας του) ήταν ως γνωστόν η συμφωνία των Πρεσπών.

Μετά την υπογραφή της, το κόμμα δέχθηκε πολλές κατηγορίες και επικρίσεις περί «προδοσίας» από επαγγελματίες πατριώτες, ενώ κάποια μέλη του ατομικά υπέστησαν bullying και πολλές φραστικές επιθέσεις που ενίοτε έφταναν μέχρι την παρακίνηση σε σωματικές επιθέσεις. Ωστόσο, τα σκυλιά γαυγίζουν αλλά το καραβάνι περνάει: η συμφωνία πέρασε και εφαρμόζεται πιστά στην πράξη από τη ΝΔ, αν εξαιρέσουμε κάποιες αντιστάσεις που είναι στα όρια της γραφικότητας.

Ακριβώς γι’ αυτό, δεν υπάρχει κανένας λόγος ο χώρος του συγκεκριμένου κόμματος, και της αριστεράς γενικά, να αναζητά κάποιου είδους «ρεβάνς» ψάχνοντας φαντασιακές μειοδοσίες της τωρινής κυβέρνησης για να ανταποδώσει Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Την επαύριο της συμφωνίας των Πρεσπών, ο περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας Απόστολος Τζιτζικώστας δήλωσε, με πρωτοφανή αναίδεια:

Δεν υπάρχει περίπτωση σε δρόμο ευθύνης δικής μας, της Περιφέρειας, να μπει πινακίδα, που να αναγράφει τον όρο Βόρεια Μακεδονία. Ξεκάθαρες κουβέντες, όσο είμαι περιφερειάρχης, οι πινακίδες στους δικούς μας δρόμους θα γράφουνε Σκόπια.

Με άλλα λόγια, δήλωσε απερίφραστα ότι γράφει στα αρχίδια του την διεθνή αλλά και εσωτερική νομιμότητα, και ότι θεωρεί τους διεθνείς αυτοκινητοδρόμους χωράφι του. Ακόμη περισσότερο, στην ερώτηση τι θα γίνει αν υποστεί πιέσεις από την κυβέρνηση, απάντησε: «Έχω αποδείξει νομίζω στην πορεία μου μέχρι σήμερα ότι δεν υποκύπτω σε τέτοιου είδους πιέσεις». Όπου φυσικά οι «τέτοιου είδους» πιέσεις δεν είναι άλλες από την πίεση της νομιμότητας, η οποία προφανώς είναι στενός κορσές ανυπόφορος για τον βιτζιλάντε περιφερειάρχη και κατά φαντασίαν πρωθυπουργό του ψευδοκράτους της Θεσσαλονίκης.

Αυτήν άλλωστε την υπερήφανη υπόσχεσή του ότι θα παρανομήσει πράγματι την τήρησε. Δεν έχω εικόνα για το τι συμβαίνει στο σύνολο της περιφέρειας, αλλά π.χ. στον διεθνή αυτοκινητόδρομο που οδηγεί από τη Θεσσαλονίκη Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Για τον πρόσφατο θάνατο της Μαριάννας Βαρδινογιάννη εξέδωσαν ανακοινώσεις όλα τα ελληνικά κόμματα, αλλά και πολλοί άλλοι ελληνικοί και διεθνείς φορείς. Μεταξύ άλλων, ο Νίκος Ανδρουλάκης στο μήνυμά του ανέφερε ότι η εκλιπούσα «έθεσε στο επίκεντρο του ανθρωπιστικού της έργου την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ήταν πολύτιμος αρωγός σε κάθε μεγάλη εθνική υπόθεση» (η υπογράμμιση δική μου).

Σε παρόμοιες ανακοινώσεις είναι αναμενόμενη μία δόση υπερβολής και εξωραϊσμού. Ωστόσο, καλό είναι να μην γίνεται το άσπρο μαύρο.

Το «ανθρωπιστικό έργο» της Βαρδινογιάνναινας συνίστατο, κατά πρώτον και κατ’ ουσίαν, στο ότι έδινε λεφτά. Δεν μπαίνω αυτή τη στιγμή στο ερώτημα πού και γιατί τα έδινε. Καλό είναι πρώτα απ’ όλα να έχουμε στο μυαλό μας πού τα βρήκε.

Για να βρούμε την απάντηση σε αυτό (ή πάντως ένα μέρος της απάντησης), δεν χρειάζεται να ψάξουμε πολύ Συνέχεια →

του Δημήτρη Δημούλη

Στις 24 Ιουλίου 2023 συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από την υπογραφή της συνθήκης της Λωζάνης. Ο κ. Γεραπετρίτης, δικηγόρος, καθηγητής συνταγματικού δικαίου και πολιτικός της Ν.Δ. δημοσίευσε την ημέρα αυτή επετειακό άρθρο, στο οποίο ανέφερε ως (μόνη) ιδιότητά του εκείνη του Υπουργού Εξωτερικών.

Το άρθρο έχει τον περίεργο τίτλο: «Η ατέρμονη αντιπαράθεση δεν μπορεί να είναι επιλογή». Πώς εμπνεύστηκε αυτό τον τίτλο ο κ. καθηγητής; Όλοι ξέρουμε ότι η ταξική αντιπαράθεση είναι ατέρμονη, ακριβώς όπως και η αντιπαράθεση του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό. Για να μη μιλήσουμε για την παροιμιώδη ατερμοσύνη του Μεσανατολικού και του Κυπριακού.

Το πιο περίεργο σημείο του άρθρου δεν είναι όμως ο τίτλος, αλλά η εξής παράγραφος:

«Για τη χώρα μας υπήρξαν και επώδυνες απώλειες, όπως ότι η Ανατολική Θράκη, η Ίμβρος και η Τένεδος περιήλθαν στην Τουρκία και ότι οριστικοποιήθηκε η υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών, μια τόσο βίαιη πρακτική που έκτοτε ουδέποτε εφαρμόστηκε διεθνώς».

Η πρώτη επώδυνη απώλεια αφορά εδάφη που δόθηκαν στην Τουρκία με τη Συνθήκη της Λωζάνης. Ένας ψύχραιμος Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Αν πιστέψουμε την μαύρη προπαγάνδα που διακινούσαν όλο το τελευταίο διάστημα τα φερέφωνα της ελληνικής δεξιάς και ακροδεξιάς (στο βαθμό που υπάρχει διάκριση μεταξύ τους), αλλά ακόμα και άτομα –ιδίως υποψήφιοι βουλευτές ή προσκείμενοι σε αυτούς- από τον ΣΥΡΙΖΑ, υπεύθυνο για την εκλογική –και γενικότερη- συμπεριφορά των Τούρκων της Δυτικής Θράκης είναι «το τουρκικό προξενείο».

Διαβάζοντας τις διάφορες σχετικές δαιμονολογίες, καθώς και τους ωμούς –όσο και άκαρπους, τελικά- εκβιασμούς που αναίσχυντα διατύπωσε προς την μειονότητα η Ντόρα Μπακογιάννη, προσπάθησα να καταλάβω ποιος τέλος πάντων τρομερός κίνδυνος προκύπτει, και για ποιον, από την προβαλλόμενη ανάμιξη του προξενείου. Δεν βρήκα καμία περαιτέρω εξήγηση. Το μαγικό όνομα «προξενείο» φαίνεται πως εκλαμβανόταν αυτονόητα από όλους ως συνώνυμο μιας σατανικής μηχανορραφίας· αρκούσε να το προφέρουμε και έπαυε κάθε συζήτηση. Η μόνη κάπως συγκεκριμένη καταγγελία ήταν ότι το «προξενείο» κατηύθυνε τους μειονοτικούς δίνοντάς τους οδηγίες ποιους Συνέχεια →

του ραβίνου Γιόσεφ Μπαρούχ Φρόμερ

Θα το γράψω στα αγγλικά, ώστε οι φίλοι και οι συνάδελφοί μου από το εξωτερικό να καταλάβουν ξεκάθαρα τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στο Ισραήλ.

Μετά τη νίκη στις τελευταίες εκλογές, ο Νετανιάχου θα μπορούσε να κυβερνήσει το Ισραήλ για 4 ήσυχα και ειρηνικά χρόνια. Είχε όμως ένα πρόβλημα. Μια δίκη με αδιάσειστα στοιχεία σχετικά με διάφορες περιπτώσεις προσωπικής του διαφθοράς η οποία τον οδηγούσε σε αδιέξοδο.

Έτσι, ο Μπίμπι δημιουργήσε έναν πιστό σε αυτόν σκληροπυρηνικό συνασπισμό δεξιών τρομοκρατών, με δύο κόμματα υπερορθόδοξων Εβραίων [Haredi] –ο αρχηγός του ενός είναι αποδεδειγμένα εγκληματίας και υπόδικος). Και ο συνασπισμός αυτός έβαλε μπρος ένα σχέδιο να καταλάβει το δικαστικό σύστημα, οπότε ο Μπίμπι δεν θα καταδικαστεί. Θέλουν η κυβέρνηση να Συνέχεια →