του Άκη Γαβριηλίδη
Ο Ζίζεκ παρατηρεί κάπου ότι ένα από τα υψηλότερα ποσοστά αντισημιτισμού στην Ευρώπη παρατηρείται στην Πολωνία, όπου ωστόσο μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο έχουν μείνει ελάχιστοι Εβραίοι.
(Παρένθεση δική μου: χρησιμοποιεί ως παράδειγμα την Πολωνία επειδή προφανώς δεν ήξερε τι συμβαίνει στην Ελλάδα∙ αν ήξερε, σίγουρα θα χρησιμοποιούσε αυτήν).
Με το παράδειγμα αυτό ο Ζίζεκ θέλει να δείξει ότι ο αντισημιτισμός δεν οφείλεται σε κάποια υπαρκτή ενόχληση που προκύπτει από την υλική παρουσία των Εβραίων, ούτε σε κάποια υποτιθέμενη κοινή ιδιότητα που μοιράζονται ουσιοκρατικά όλοι οι υπαρκτοί Εβραίοι· οφείλεται στο ότι, μέσα από διάφορες ενδεχομενικές διαδρομές και παιχνίδια σημαινόντων, η λέξη «Εβραίος» κατέληξε να αποτελεί το όνομα που δίνουμε σε αυτό που μας ενοχλεί, που φανταζόμαστε ότι μας απειλεί, μας υπονομεύει, ότι κρύβεται παντού, ενδεχομένως και μέσα μας, και πρέπει να το εξαλείψουμε.
Αν είναι έτσι, τότε οι σημασίες αυτές είναι δυνατό κατά καιρούς να μετατεθούν και να επενδυθούν (και) σε άλλα σημαίνοντα. Πράγμα που θα μας έδινε έναν «αντισημιτισμό χωρίς Εβραίους».
Αυτό ακριβώς έχει γίνει στην Ελλάδα τελευταία με το όνομα «ΠΑΣΟΚ». Την περίοδο όπου στην Ελλάδα υπάρχουν λιγότεροι πραγματικοί Συνέχεια
Nomadic universality 