του Μαρκ Αλιζάρ

Η απο-αποικιοποίηση δεν είναι κάτι που αφορά μόνο τον οριενταλισμό, ούτε την ιστορία της Αμερικής, βόρειας και νότιας, ή το βλέμμα μας για τις αφρικανικές κουλτούρες. Δεν είναι μόνο το μακρινό. Υπάρχει επίσης το εγγύς, το ψευδώς οικείο. Υπάρχει επίσης η αρχαία Ελλάδα και οι ανθρωπιστικές σπουδές. Ειδικότερα, υπάρχει ο Όμηρος, που τα έργα του τα έχουν αξιοποιήσει όλοι όσοι απέβλεπαν στη χειραγώγηση και το ξαναγράψιμο της ιστορίας της Δύσης από τότε που συγκροτήθηκαν –δηλαδή τουλάχιστον από τον 6^ο αιώνα πριν τη χρονολογία μας.

Αυτό ξεκίνησε με το πανελλήνιο πρόταγμα επινόησης της Ελλάδας. Το νέο έθνος θέλει τον δικό του Μεγάλο Άνδρα. Αυτός θα είναι ο Όμηρος, του οποίου η βιογραφία θα κατασκευαστεί για την περίσταση και του οποίου τα ποιήματα θα μεταμορφωθούν σε θεμελιωτικά αφηγήματα οικοδόμησης. Ο ήρωας της Οδύσσειας, ο Οδυσσέας, θα χρειαστεί να αποτελέσει υπόδειγμα ηθικότητας: θα πούμε γι’ αυτόν ότι μαθαίνει μέσα από κόπους την αξία της Συνέχεια →

του Θράσου Λεβαδίτη

1. Κωνσταντίνος Τσουκαλάς

O Κ. Τσουκαλάς συγγραφέας, συνταξιούχος πανεπιστημιακός, πρώην σύμβουλος του ΠΑΣΟΚ, πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και νυν ακαδημαϊκός δημοσιεύει ανούσια και δύσπεπτα κείμενα. Τα παρακολουθούμε και ενίοτε τα σχολιάζουμε[1] γιατί τον θεωρούμε αντιπροσωπευτικό για το είδος επαγγελματιών της διανόησης που ο Μπρεχτ αποκάλεσε TUI.[2] Για τον Μπρεχτ, οι TUI είναι κυνικοί διανοούμενοι που πουλούν το προϊόν της σκέψης τους στην καπιταλιστική αγορά, έχοντας προηγουμένως προσαρμόσει τη «σκέψη» στα όσα απαιτεί η αγορά. Δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα. Θέλουν να πείσουν ότι ο καπιταλισμός είναι το μόνο ορθό σύστημα, οι πόλεμοί του δίκαιοι, οι ανισότητες εγγύηση προόδου και τα ανάλογα. Μετατρέπουν βλακώδεις ιδέες σε χρήμα γιατί μπορούν να ξεπλένουν τον καπιταλισμό, να τον κάνουν άσπρο ξέξασπρο (Weißwäscher).[3] Μια σημαντική υποκατηγορία είναι οι αριστεροί TUI, στους οποίους κατά γενική ομολογία εντάσσεται ο Τσουκαλάς.

2. Ακαδημία Αθηνών

Η Ακαδημία Αθηνών είναι μια δημόσια υπηρεσία, υπαγόμενη στο Υπουργείο Παιδείας. Εκ του νόμου σκοπός της Συνέχεια →

Συνέχεια →

του Μοχάμεντ Ελ-Κουρντ

Το 1971, ένας βρετανός βουλευτής ονόματι Κρίστοφερ Μέιχιου υποσχέθηκε αμοιβή πέντε χιλιάδων λιρών σε όποιον κατάφερνε να αποδείξει ότι ο δεύτερος πρόεδρος της Αιγύπτου, Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσσερ, είχε διακηρύξει την πρόθεσή του να «πετάξει τους Ισραηλινούς στη θάλασσα»[1]. Αργότερα, ο Μέιχιου διεύρυνε τα κριτήριά του ώστε να περιλάβουν οποιουδήποτε είδους τεκμηρίωση γενοκτονικού τύπου δηλώσεων που να έκανε κάποιος υπεύθυνος Άραβας ηγέτης. Όλα τα παραθέματα που του υποβλήθηκαν τα έκρινε μη αυθεντικά. Σύντομα, ένας προσφεύγων, κάποιος Εβραίος φοιτητής 22 ετών, έκανε αγωγή κατά του Μέιχιου και η αντιδικία τους έφτασε στο Ανώτατο Δικαστήριο[2]. H αγωγή απορρίφθηκε αφού ο δικηγόρος του φοιητή παραδέχθηκε ότι η δήλωση που είχε προσκομίσει ο πελάτης του, ένα παράθεμα από λεγόμενα του πρώτου Γενικού Γραμματέα του Αραβικού Συνδέσμου, «δεν ήταν γενοκτονική».

Ο Μέιχιου αποφάνθηκε ότι o ισχυρισμός αυτός ήταν μία «απόκρυφη αλληγορία». Όμως, όσο απόκρυφη και να είναι, εμένα πολύ συχνά με ρωτούν ακόμα τώρα αν θέλω να ρίξω τους Ισραηλινούς στη θάλασσα. Σχεδόν πάντα, Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Σε ένα ακόμα σημείωμά του στο ψευδεπώνυμο «Liberal», ο γνωστός και μη εξαιρετέος Σάκης Μουμτζής, από την πρώτη του παράγραφο, κατά παράβαση κάθε αρχής του οπωσδήποτε νοούμενου φιλελευθερισμού, αλλά και της δημοσιογραφίας και του καθήκοντος αληθείας, διαβεβαιώνει τους/ τις αναγνώστ(ρι)ες ότι:

Είναι εντυπωσιακό πως δεν υπήρχε επιζήσασα γυναίκα μεταξύ των Ισραηλινών ομήρων. Από τους 48 που παρέμεναν φυλακισμένοι στις σήραγγες της Χαμάς, μια ήταν γυναίκα και αυτή χάθηκε. Ως γνωστόν επέστρεψαν 20, όλοι άντρες. Κατά πληροφορίες οι γυναίκες που απήχθησαν από τους τρομοκράτες την 7η Οκτωβρίου 2023 ήταν 68. Επέστρεψαν τον χειμώνα του 2025 οι εφτά, άρα…

Η «πληροφόρηση» (οθντκ) σταματά εδώ· μετά αρχίζουν διάφοροι «προβληματισμοί» για την υποκρισία της αριστεράς, των γυναικείων οργανώσεων κ.λπ. κ.λπ.

Ο επίσης σεσημασμένος ψεύτης και ανόητος Φαήλος Κρανιδιώτης πιάνει το ίδιο θέμα και το προχωρά ακόμη Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Ένα από τα κύρια επιχειρήματα που (νομίζουν ότι) έχουν τα ακροδεξιά τρολλ του διαδικτύου όταν θέλουν να υπονομεύσουν και να στιγματίσουν τις κινητοποιήσεις ενάντια στη γενοκτονία των Παλαιστινίων είναι ο παλιός καλός whataboutism: «γιατί δεν λέτε τίποτε και για την Κύπρο».

Η επίκριση για υπερβολικό ενδιαφέρον προς τα διεθνή τεκταινόμενα και για ανάλογη αδιαφορία προς τα «εθνικά μας θέματα» αποτελεί παραδοσιακό θέμα του αντιδραστικού εθνικισμού. Επίσης συχνό φαινόμενο υπήρξε η προκαταβολική εσωτερίκευση αυτών των επικρίσεων στο λόγο των υφιστάμενων την κριτική, όπως π.χ. στο λόγο του Μανόλη Αναγνωστάκη –και ειδικότερα στις ειρωνείες του εις βάρος των «μαύρων, πράσινων, κιτρινωπών επαναστατών»– ή στους στίχους του τραγουδιού του Γιάννη Μαρκόπουλου που μας προτρέπουν πρώτα να καταφέρουμε κάθε παιδί [κάθε ελληνόπουλο, φυσικά] να παίζει, και ύστερα να ασχοληθούμε με το τι θέλουν οι Κινέζοι[1].

Και σε αυτή την περίπτωση, κάποιοι, όπως η τραγουδίστρια Νατάσα Μποφίλιου, «ψαρώνουν» και σπεύδουν να συμμορφωθούν με την έμμεση αυτή υπόδειξη· άλλοι πάλι υπενθυμίζουν ότι «οι αριστεροί πάντοτε αγωνίζονταν για Συνέχεια →

του Siyâvash Shahabi

Ένας πολύ γενναιόδωρος φίλος με προσκάλεσε στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου για να παρακολουθήσω μια παράσταση της Αντιγόνης. Μέσα σε αυτή τη ζέστη και την απομόνωση της Αθήνας, πώς να πω όχι; Δύο ώρες στο αυτοκίνητο, με έναν παλιό φίλο, κοιτώντας την όμορφη θέα της θάλασσας και του δάσους, έδιωξαν από το μυαλό μου κάθε σκέψη πολέμου και συγκρούσεων. Όταν φτάσαμε, περπατώντας στο μονοπάτι και καθισμένοι στις ίδιες πέτρες όπου κάθονταν οι άνθρωποι πριν από 2500 χρόνια, μακριά από τον σύγχρονο κόσμο, για να παρακολουθήσουμε μουσική και θέατρο, τίποτε άλλο, ήταν κάτι μαγικό.

Ενώ το μισοφέγγαρο διέσχιζε αργά τον ουρανό από πάνω μου, βρέθηκα να κάθομαι στα σκαλιά του αρχαίου αμφιθεάτρου της Επιδαύρου. Η σκηνή του σου έκοβε την ανάσα. Στη μέση του έργου, εκεί κάτω, ανάμεσα στις πέτρες και τον άνεμο, η Αντιγόνη, με τρεμάμενη αλλά δυνατή φωνή, διακήρυξε την άρνησή της να υπακούσει στην Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Η δημοσιογράφος Ξένια Κουναλάκη, σε σημείωμά της όπου αναφερόταν σε φαινόμενα αντισημιτισμού στην ελληνική κοινωνία, χρησιμοποίησε μεταξύ άλλων την εξής επιγραμματική διατύπωση:

με θλίβει ότι δεν μπορούμε να διαχωρίσουμε μεταξύ Νετανιάχου και εβραϊσμού, ούτε να διακρίνουμε τον πρωθυπουργό μιας χώρας από το λαό του.

Εγώ συμφωνώ απολύτως ότι πρέπει να κάνουμε αυτές τις διακρίσεις και ότι, αν δεν τις κάνουμε, ανοίγουμε την πόρτα στον αντισημιτισμό[1]. Το έχω άλλωστε εξηγήσει και εφαρμόσει στο παρελθόν αρκετές φορές.

Τελευταία όμως διαπιστώνω με έκπληξη ότι εκείνοι που αρνούνται να τις κάνουν είναι κάποιοι Εβραίοι συμπολίτες μας, καθώς και μη Εβραίοι οι οποίοι, για δικούς τους λόγους και με τις δικές τους ατζέντες, υψώνουν το λάβαρο του Συνέχεια →