πόλεμος,Διεθνείς σχέσεις,Πολιτική

Ο μύθος του «εμφυλίου πολέμου» στην Ουκρανία

 του Yavor Tarinski

Ένας από τους πιο συνηθισμένους μύθους σχετικά με τη ρωσο-ουκρανική σύγκρουση είναι ότι το 2014 ξέσπασε ένας κανονικός εμφύλιος πόλεμος στην Ανατολική Ουκρανία, στην περιοχή του Ντονμπάς. Κόσμος πού δεν έχει πρόσβαση σε ρωσόφωνα μέσα πιθανών να έχει πέσει θύμα της ακροδεξιάς η σταλινικής φίλο-πουτινικής παραπληροφόρησης. Υπάρχει ένας συντριπτικός όγκος δεδομένων (δηλαδή το λένε μέχρι και οι ίδιοι πρωταγωνιστές αυτών των γεγονότων) που δείχνει πώς τα πρώτα στάδια της σύγκρουσης δεν υποκινήθηκαν από τους ίδιους τους κατοίκους του Ντονμπάς, αλλά από παραστρατιωτικές ακροδεξιές ομάδες, που αποτελούνταν κυρίως από Ρώσους πολίτες. Στην ουσία το 2014 η Ρωσία βάζει εμπρός το πρώτο στάδιο ενός σχεδίου:

– Στο αρχικό στάδιο, προσπαθεί να δημιουργήσει ημιαυτόνομες οντότητες («λαϊκές δημοκρατίες») Συνέχεια

Κλασσικό
πόλεμος,Ιστορία,Μνήμη,Πολιτική

Η προτομή ενός ταγματασφαλίτη δολοφόνου κάτω από τον Λευκό Πύργο

του Άκη Γαβριηλίδη

Σε παλαιότερο σημείωμα είχαμε αναφερθεί στο ευτυχές –αν και συμπτωματικό- γεγονός ότι μια σειρά από προτομές που μέχρι τότε κοσμούσαν (;) την πλατεία Μακεδονομάχων της Θεσσαλονίκης βρέθηκαν παρατημένες σε μια αποθήκη του δήμου στην περιοχή των Σφαγείων.

Οι προτομές αυτές απεικόνιζαν, ακριβώς, κάποιους από τους αποκαλούμενους «Μακεδονομάχους», και απομακρύνθηκαν από τη θέση τους λόγω των εργασιών για την κατασκευή της στάσης «Βενιζέλου» του μετρό της Θεσσαλονίκης (το οποίο βρίσκεται υπό κατασκευή επί κάποιες δεκαετίες ήδη, και όλα δείχνουν ότι θα συνεχίσει να βρίσκεται για άγνωστο διάστημα ακόμα).

Επειδή όλα τα ωραία πράγματα δεν κρατάνε πολύ, οι προτομές αυτές εδώ και κάμποσο καιρό ανατοποθετήθηκαν με σεβασμό, (έναν σεβασμό που αντιθέτως δεν επιδείχθηκε στα ευρήματα της ρωμαϊκής οδού Decumanus Maximus), όχι όμως στην ίδια θέση αλλά σε μία πολύ πιο κεντρική και ορατή στο αστικό τοπίο της πόλης: στο πάρκο της οδού Τσιρογιάννη, λίγες δεκάδες μέτρα από τον Λευκό Πύργο και την παραλία.

Μία από αυτές τις προτομές απεικονίζει τον Παύλο Γύπαρη.

Είμαι βέβαιος ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Θεσσαλονικέων –όπως άλλωστε και των λοιπών Συνέχεια

Κλασσικό
πόλεμος,Πλήθος

Η Ουκρανία είναι ένα ψευδο-έθνος, αλλά τόσο το καλύτερο. Ας γίνουμε κι εμείς

του Άκη Γαβριηλίδη

Ένα από τα επιχειρήματα με τα οποία ο Πούτιν –ή/ και οι θαυμαστές του στην Ελλάδα- επιχειρούν να δικαιολογήσουν την επίθεση στην Ουκρανία, είναι ότι η Ουκρανία «δεν είναι πραγματικό έθνος» αλλά «τεχνητό»: δεν έχει δική της γλώσσα, ιστορία, παραδόσεις και πολιτισμό, αλλά όλα αυτά τα στοιχεία είναι πολύ παρόμοια με τα αντίστοιχα της Ρωσίας από την οποία αποσπάστηκε αυθαίρετα. Ο πόλεμος είναι ένας τρόπος να επανορθωθεί αυτή η αδικία.

Αντίστοιχα, οι επικριτές της εισβολής βασίζουν την αντίθεσή τους αποκλειστικά στο ότι η Ουκρανία είναι ένα κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος με αναγνωρισμένα διεθνώς σύνορα, των οποίων η παραβίαση είναι αντίθετη προς το διεθνές δίκαιο.

Αυτό το δεύτερο είναι βεβαίως ορθό, αλλά δεν εξαντλεί το ζήτημα. Το νομικό επιχείρημα είναι χρήσιμο στη νομική-διπλωματική συζήτηση. Εάν μείνουμε σε αυτό, ή, ακόμα περισσότερο, εάν το επεκτείνουμε Συνέχεια

Κλασσικό
πόλεμος,Έθνος κράτος,Διεθνείς σχέσεις

Decolonize Ukraine: μια φωνή από την Αφρική  

του Μάρτιν Κιμάνι

Το κείμενο που ακολουθεί είναι η παρέμβαση του μόνιμου αντιπροσώπου της Κένυας στην έκτακτη σύνοδο του ΣΑ του ΟΗΕ με θέμα την κατάσταση στην Ουκρανία στις 22-2. Μετάφραση: Α.Γ.

Συναντιόμαστε απόψε στα πρόθυρα μιας μεγάλης σύγκρουσης στην Ουκρανία. Οι διπλωματικές προσπάθειες, τις οποίες ζητήσαμε στις 17 Φεβρουαρίου, αποτυγχάνουν. Η εδαφική ακεραιότητα και η κυριαρχία της Ουκρανίας παραβιάζονται. Ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών συνεχίζει να συρρικνώνεται υπό την ανελέητη επίθεση των ισχυρών. Τη μια στιγμή τον επικαλούνται με ευλάβεια οι ίδιες χώρες που στη συνέχεια του γυρίζουν την πλάτη, επιδιώκοντας στόχους εκ διαμέτρου αντίθετους προς τη διεθνή ειρήνη και ασφάλεια.

Στις δύο τελευταίες συναντήσεις με θέμα την κατάσταση στην Ουκρανία και τη συγκέντρωση δυνάμεων από τη Ρωσική Ομοσπονδία, η Κένυα προέτρεψε να δοθεί μια ευκαιρία στη διπλωματία. Η κραυγή μας δεν εισακούστηκε και, το κυριότερο, η απαίτηση του Χάρτη προς τα κράτη να επιλύουν τις διεθνείς διαφορές τους με ειρηνικά μέσα με τέτοιο τρόπο ώστε να μην τίθεται σε κίνδυνο η διεθνής ειρήνη και ασφάλεια και δικαιοσύνη έχει υπονομευτεί βαθιά.

Σήμερα, η απειλή ή η χρήση βίας κατά της εδαφικής ακεραιότητας και της πολιτικής ανεξαρτησίας της Ουκρανίας έχουν πραγματοποιηθεί. Η Κένυα ανησυχεί σοβαρά για την ανακοίνωση της Ρωσικής Συνέχεια

Κλασσικό
πόλεμος,Κινήματα

Ρώσοι επιστήμονες κατά του πολέμου στην Ουκρανία

συλλογικό κείμενο

 

Η παρακάτω συλλογική επιστολή δημοσιεύτηκε ηλεκτρονικά στις 24 Φεβρουαρίου, με 4.750 υπογραφές. Η συλλογή συνεχίζεται και εκτιμάται ότι μέχρι τώρα ο αριθμός θα έχει αυξηθεί σημαντικά.

Μετάφραση (από τα αγγλικά) Α.Γ.

 

Εμείς που υπογράφουμε παρακάτω, Ρώσοι επιστήμονες και δημοσιογράφοι για επιστημονικά θέματα, διακηρύσσουμε την έντονη διαμαρτυρία μας για τις εχθροπραξίες που εξαπέλυσαν οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας μας στο έδαφος της Ουκρανίας. Αυτό το μοιραίο βήμα οδηγεί σε τεράστιες ανθρώπινες απώλειες και υπονομεύει τα θεμέλια του εδραιωμένου συστήματος διεθνούς ασφάλειας. Η ευθύνη για την έναρξη ενός νέου πολέμου στην Ευρώπη ανήκει αποκλειστικά στη Ρωσία.

Δεν υπάρχει λογική δικαιολογία για αυτόν τον πόλεμο. Οι προσπάθειες να χρησιμοποιηθεί η κατάσταση στο Ντονμπάς ως πρόσχημα για την έναρξη στρατιωτικής επιχείρησης δεν εμπνέουν καμία Συνέχεια

Κλασσικό
πόλεμος,ρατσισμός,Εθνικισμός

Πολιτική κριτική και αντισημιτισμός

του Άκη Γαβριηλίδη

 

Μέρες που είναι, ας προσπαθήσουμε να έχουμε λίγο ξεκάθαρα –όσο γίνεται, σε μία τρομερά περιπεπλεγμένη υπόθεση- τα πράγματα στο μυαλό μας.

Η διαφορά της κριτικής στο Ισραήλ από τον αντισημιτισμό δεν είναι ποσοτική. Είναι ποιοτική.

Δεν υπάρχει κάποιο ποσοτικό όριο το οποίο «δεν πρέπει να ξεπεράσει» η κριτική στο Ισραήλ για να μην «μεταβληθεί» σε αντισημιτισμό.

Το Ισραήλ είναι ένα κράτος.

Τα κράτη είναι βρώμικες ιστορίες. Όλα. Άλλα λιγότερο και άλλα περισσότερο, άλλα τώρα και άλλα παλιότερα ή αργότερα. Η κριτική στα κράτη και τις αποφάσεις τους είναι θεμιτή Συνέχεια

Κλασσικό
πόλεμος,Διεθνείς σχέσεις

Ο «αντιιμπεριαλισμός» των ηλιθίων

της Λέιλα Αλ-Σάμι

 

Για άλλη μια φορά, το δυτικό «αντιπολεμικό» κίνημα ξύπνησε για να κινητοποιηθεί γύρω απ’ όσα γίνονται στη Συρία. Είναι η τρίτη φορά από το 2011. Η πρώτη ήταν όταν ο Ομπάμα σκόπευε να πλήξει τη στρατιωτική ικανότητα του συριακού καθεστώτος (αλλά δεν το έκανε) μετά από χημικές επιθέσεις κατά της Γούτα το 2013, πράγμα που θεωρήθηκε «κόκκινη γραμμή». Η δεύτερη φορά ήταν όταν ο Ντόναλντ Tραμπ διέταξε επίθεση, η οποία έπληξε μια κενή στρατιωτική βάση, ως απάντηση στις χημικές επιθέσεις στο Χαν Σειχούν το 2017. Και σήμερα, καθώς οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία αναλαμβάνουν περιορισμένη στρατιωτική δράση (στοχευμένα πλήγματα σε στρατιωτικούς πόρους του καθεστώτος και εγκαταστάσεις χημικών όπλων) μετά από επίθεση χημικών όπλων στη Ντούμα, όπου σκοτώθηκαν τουλάχιστον 34 άτομα, μεταξύ των οποίων πολλά παιδιά που είχαν καταφύγει σε υπόγεια για να γλιτώσουν από βομβαρδισμούς.

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να σημειωθεί από τις τρεις μεγάλες κινητοποιήσεις της δυτικής «αντιπολεμικής» αριστεράς είναι ότι δεν έχουν μεγάλη σχέση με τον τερματισμό του πολέμου. Πάνω από μισό εκατομμύριο Σύροι έχουν σκοτωθεί από το 2011. Η συντριπτική πλειοψηφία από τους θανάτους αμάχων οφείλονται στη χρήση συμβατικών όπλων, και το 94 τοις εκατό απ’ αυτά τα θύματα τα σκότωσε η συρο-ρωσο- Συνέχεια

Κλασσικό
πόλεμος,Έθνος κράτος,Διεθνείς σχέσεις,Κινήματα,Πλήθος

Το κυπριακό πρόβλημα είμαστε εμείς

του Άκη Γαβριηλίδη

 

Εκατό περίπου χρόνια μετά τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, υπάρχει μία γωνιά στον κόσμο όπου το πνεύμα της παραμένει ακόμα ζωντανό:
η Κύπρος.

Η Κύπρος, ακόμα σήμερα, επισήμως είναι ένα κράτος στο οποίο συνυπάρχουν πληθυσμιακές ομάδες με διαφορετική εθνοτική καταγωγή, γλώσσα και θρησκεία, χωρίς καμία απ’ αυτές να θεωρείται «πλειονότητα». Η Κύπρος δεν έχει πλέον αυτοκρατορία, έχει όμως ακόμα μιλλέτ.

Σε όλες τις περιοχές των Βαλκανίων, από αρκετά νωρίς στον 20ό αιώνα στήθηκαν μαγαζάκια εθνικής καθαρότητας, τα οποία έκαναν συντεταγμένα και νοικοκυρεμένα τις σφαγές τους, τις εθνοκαθάρσεις τους, τις «εθελοντικές» και υποχρεωτικές ανταλλαγές πληθυσμών τους, δημιούργησαν το εθνικό τους αφήγημα που αποκλείει όλους τους άλλους και αποδεικνύει ότι εδώ «είμασταν πάντα εμείς» …

Στην Κύπρο τίποτε απ’ όλα αυτά δεν έγινε. Όχι ότι δεν επιχειρήθηκε, βέβαια· αλλά ποτέ Συνέχεια

Κλασσικό
πόλεμος,Διεθνείς σχέσεις,Εθνικισμός,Πολιτική

Το Κυπριακό δεν είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής

του Γρηγόρη Ιωάννου 

Θα ήταν καλύτερα να ήμουν εδώ για να μιλήσω για κάποιο άλλο θέμα αντί για το Κυπριακό. Όπως λέμε συχνά στη Κύπρο, «εμείς παλεύουμε για το δικαίωμα ζωής στη Κύπρο χωρίς κυπριακό πρόβλημα». Αλλά επειδή δεν το έχουμε κερδίσει ακόμα αυτό το δικαίωμα, οφείλουμε ως αριστεροί ακτιβιστές να ασχολούμαστε και να παρεμβαίνουμε στο κυπριακό για την προώθηση της υπόθεσης της ειρήνης.

Το Κυπριακό είναι ένα ζήτημα που πάει σχεδόν ένα αιώνα και έχει πολλές πτυχές και δεδομένα, κάποια από τα οποία είναι υπερβολικά γνωστά και κάποια υπερβολικά άγνωστα με αποτέλεσμα συχνά να δημιουργούνται στρεβλές εικόνες για το τι είναι το Κυπριακό και το πώς μπορεί να λυθεί. Το Κυπριακό δεν είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής –αυτή είναι μόνο μια από τις διαστάσεις του και όχι η κεντρική του. Το Κυπριακό είναι πρόβλημα διαμοιρασμού της εξουσίας μεταξύ των δυο κύριων κοινοτήτων που Συνέχεια

Κλασσικό
πόλεμος,ρατσισμός,Βιοπολιτική,Ιστορία,Κριτική της πολιτικής οικονομίας,Στρατηγική,αποικιοκρατία

Η επανάσταση των νέγρων

των Ερίκ Αλλιέζ – Μαουρίτσιο Λατζαράτο[i]

Η οξυδέρκεια του Κλάουζεβιτς θα τεθεί σε δοκιμασία χάρη σε ένα από τα μείζονα πολιτικά και στρατιωτικά συμβάντα της γαλλικής επανάστασης: την επανάσταση των νέγρων, που αποσπά το κόσμημα της γαλλικής αποικιακής αυτοκρατορίας, τη νήσο του Αγίου Δομίνικου. Η οποία ήταν επίσης, ούτε λίγο ούτε πολύ, η πιο πλούσια αποικία στον κόσμο[1]. Έτσι, είναι πιθανό να πρόκειται εδώ για το πλέον θεμελιώδες συμβάν της επανάστασης εξαιτίας της δύναμης κατεδάφισης (για να μιλήσουμε ντελεζιανά) που κομίζει: με αυτό, το αδιανόητο εισβάλλει αιφνιδιαστικά στην Ιστορία και την κάνει παγκόσμια σε μια επαναστατική προοπτική.

Η πρώτη νικηφόρα προλεταριακή επανάσταση είναι μία επανάσταση σκλάβων. Αφού η γαλλική δημοκρατία αναγκάστηκε να αναγνωρίσει αυτό το τετελεσμένο γεγονός, η επανάσταση όχι μόνο αντιστάθηκε στα στρατεύματα που απέστειλε στο νησί το 1801 ο Ναπολέων για να αποκαταστήσουν την τάξη και τη δουλεία του Μαύρου Κώδικα[2], αλλά και τα κατανίκησε (προκαλώντας 50.000 νεκρούς –δηλαδή πολύ περισσότερους από τις γαλλικές απώλειες στη μάχη του Βατερλώ), όπως είχε Συνέχεια

Κλασσικό