του Άκη Γαβριηλίδη

Χάρη στις αμπώτιδες και τις πλημμυρίδες του αλγορίθμου των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, σχετικά πρόσφατα διαπίστωσα ότι ο (αντι)μακεδονικός αγώνας των Ελλήνων εθνικιστών εξακολουθεί να μαίνεται, αλλά τώρα πλέον έχει αγκιστρωθεί, ακριβώς, στα ΜΚΔ ως τελευταίο καταφύγιο. Σε αυτά, κάποιες δεκάδες ίσως ελληνοτρόλλ παίρνουν σβάρνα ό,τι ανάρτηση βρουν που να συνδέεται με την Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας, ακόμη και αν την έχει κάνει π.χ. η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Χάντμπολ (το παράδειγμα είναι πραγματικό, όχι επινοημένο), και αρχίζουν την ηρωική –όσο και μάταιη- αντίσταση, «διδάσκοντας» με ύφος χιλίων καρδιναλίων τους «αμαθείς» ότι «η χώρα αυτή δεν πρέπει να λέγεται Μακεδονία».

Και πώς πρέπει να λέγεται; Επ’ αυτού, διαπίστωσα μία εξέλιξη που νομίζω ότι είναι σχετικά πρόσφατη: στις σχετικές αλαζονικές –και αποικιοκρατικές- νουθεσίες των κυβερνομακεδονομάχων, μία λύση που έχει πάρει μακράν το πάνω χέρι από την παραδοσιακή λύση «Σκόπια/ Σκοπιανοί», ή που εμφανίζεται τουλάχιστον ισότιμα δίπλα σε αυτήν, είναι ο τύπος Βαρντάρσκα (τις περισσότερες φορές μάλιστα γραμμένος ανορθόγραφα χωρίς το ρ: «Βαρντάσκα», ή «Βαρδάσκα»).

Τη δεκαετία του 90, επί συλλαλητηρίων, δεν θυμάμαι να είχε ακουστεί κάτι τέτοιο.

Και γιατί άραγε (και για ποιον) είναι ορθότερο/ προτιμότερο να χρησιμοποιείται αυτή η ονομασία;

Θα μεταφέρω εδώ αυτούσια την εξήγηση ενός τέτοιου ελληνοτρολλ:

[Vardaska είναι] Το όνομα της περιοχής των γειτόνων που αργότερα ο Τίτο ονόμασε «Σ.Δ. της Μακεδονίας» για δικούς του σκοπούς αλυτρωτισμού και καθόδου της Γιουγκοσλαβικής ομοσπονδίας στη Θεσσαλονίκη και έξοδο στο Αιγαίο. Βαρντάσκα λεγόταν η περιοχή τους.

Όπως όμως μπορεί κάθε ενδιαφερόμενος να πληροφορηθεί ανοίγοντας π.χ. την Wikipedia,

Vardar Macedonia (Macedonian and Serbian: Вардарска Македонија, romanized: Vardarska Makedonija) was the name given to the territory of the Kingdom of Serbia (1912–1918) and Kingdom of Yugoslavia (1918–1941) roughly corresponding to today’s North Macedonia[1].

Στο ίδιο λήμμα βρίσκουμε την εξής ενδιαφέρουσα πληροφορία:

The region was initially known as Serbian Macedonia although the use of the name Macedonia was prohibited later in the Kingdom of Yugoslavia, due to the implemented policy of Serbianisation of the local Slavic-speakers.

Οι απλές αυτές ιστορικές πληροφορίες, όπως είναι φανερό, διαψεύδουν τη θεωρία ότι η «περιοχή των γειτόνων» ονομαζόταν παλιότερα Βαρντά(ρ)σκα σκέτο, αλλά μετά ήρθε ο σατανικός Τίτο και την μετονόμασε σε Μακεδονία. Όταν ήταν εν χρήσει το ένα, ήταν και το άλλο· το Βαρντάρσκα δεν αντικαθιστούσε αλλά απλώς συνόδευε τον όρο Μακεδονία. Όπως είναι και λογικό άλλωστε: ακόμη και όποιος δεν ξέρει μακεδονικά ή άλλη σλαβική γλώσσα, είναι εύκολο να αντιληφθεί ότι η λέξη Вардарска είναι επίθετο και σημαίνει «αυτός που έχει σχέση με τον ποταμό Βαρντάρ (=Αξιό)».

Επιπλέον όμως:

α) Ας υποθέσουμε ότι η ανακρίβεια αυτή δεν υφίσταται και ότι πράγματι αυτή ήταν η ονομασία της περιοχής μέχρι το 1941. Και λοιπόν; Πώς και γιατί αυτό θεμελιώνει την απαίτηση να ξαναρχίσει να χρησιμοποιείται σήμερα μία ονομασία που, κατά παραδοχή των απαιτούντων, είναι σε αχρησία επί 80 χρόνια και πλέον;

Η περίπτωση κατά την οποία ιδρύεται ένα σύγχρονο κράτος με ένα όνομα διαφορετικό από εκείνο που είχε παλιότερα η περιοχή είναι τόσο κοινή, που κανείς -εκτός των ελληνοτρόλλ- δεν βλέπει κάτι σκανδαλώδες σε αυτό. Στον σημερινό κόσμο, πολλά από τα κράτη που υπάρχουν, ίσως τα περισσότερα, ή/ και τα εδάφη που καταλαμβάνουν, έφεραν άλλα ονόματα το 1941. Εάν κάποιος αξίωνε η Σρι Λάνκα να αρχίσει να ξανααποκαλείται «Κεϋλάνη», το Μπενίν «Δαχομέη» και η Μπουρκίνα Φάσο «Άνω Βόλτα», όλοι θα τον θεωρούσαν τρελό. Για να μην αναφερθούμε βέβαια στη Σλοβακία, τη Μολδαβία ή τη Λευκορωσία.

β) Πέραν του ηθικού-νομικού ζητήματος, για ποιον άραγε λόγο τα ελληνοτρόλλ θεωρούν προτιμότερο να χρησιμοποιείται αυτός ο όρος; Τι υποτίθεται ότι θα κερδίσουμε έτσι;

Η προτίμηση αυτή, με τους δικούς τους όρους και τη δική τους (δεδηλωμένη) λογική, αποτελεί μεγαλειώδες αυτογκόλ.

Όπως όλοι γνωρίζουμε, ο ποταμός Αξιός δεν βρίσκεται μόνο στο έδαφος της σημερινής ΔΒΜ. Πηγάζει μεν από αυτό, αλλά εν συνεχεία στην πορεία του περνάει καταμεσής της σημερινής ελληνικής Μακεδονίας, διασχίζει τους νομούς Κιλκίς και Θεσσαλονίκης και εκβάλλει κοντά στο Καλοχώρι, όπου και το ομώνυμο δέλτα το οποίο αποτελεί προστατευόμενο βιότοπο. Επιπλέον, στη Θεσσαλονίκη υπάρχει συνοικία και πλατεία που φέρει/ έφερε το εξελληνισμένο όνομα Βαρδάρης, ενώ το ίδιο όνομα δηλώνει έναν βόρειο άνεμο που αποτελεί μέρος της καθημερινότητας των κατοίκων της Θεσσαλονίκης και περιχώρων.

Ως εκ τούτου, εάν μας ανησυχούν κάποιες βλέψεις «αλυτρωτισμού και καθόδου της Γιουγκοσλαβικής ομοσπονδίας στη Θεσσαλονίκη και έξοδο στο Αιγαίο», η ονοματολογική επιλογή «δημοκρατία του Αξιού» είναι το καλύτερο μέσο για να θρέψουμε και να ευνοήσουμε αυτές τις βλέψεις, όχι να τις ματαιώσουμε.

Γιατί άραγε τα ελληνοτρόλλ δεν το αντιλαμβάνονται αυτό και επιμένουν στο «Βαρντά(ρ)σκα»;

Μπορώ να σκεφτώ δύο λόγους: α) Είναι απλώς βλάκες και αγράμματοι. β) Αυτό που έχει σημασία γι’ αυτούς δεν είναι να ενεργήσουν ορθολογικά και να επιτύχουν κάποιο γνωσιακό ή/ και πολιτικό αποτέλεσμα, π.χ. να μεταπείσουν τους κατοίκους της ΔΒΜ ότι δεν είναι πραγματικά Μακεδόνες αλλά «βαρδασκιανοί», (πράγμα που μάλλον και οι ίδιοι συνειδητοποιούν ότι είναι αδύνατο, εφόσον το προσπαθούν επί δεκαετίες τώρα χωρίς να έχουν σημειώσει ούτε ένα βήμα πρόδου), αλλά να αποκομίσουν τη νοσηρή απόλαυση ότι είναι ανώτεροι από άλλους, τους οποίους λούζουν με διάφορους ρατσιστικούς χαρακτηρισμούς όπως «χώρα τσίρκο», «μαϊμούδες», «γύφτοι», βουλγαροσλάβοι από τις στέππες χωρίς ιστορία, απολίτιστοι, κλέφτες του πολιτισμού των άλλων και παρόμοιους ρατσιστικούς χαρακτηρισμούς με τους οποίους συχνά διανθίζουν την από καθέδρας διδασκαλία τους.

Όσο βέβαια κι αν είναι ηλίου φαεινότερον ότι ο πολιτισμός της σημερινής Ελλάδας και της σημερινής Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας είναι ουσιαστικά ο ίδιος, ο πολιτισμός της μετα-οθωμανικής νεωτερικότητας, και απέχει παρασάγγας τόσο από των πολιτισμό των … νομάδων της στέππας, όσο και από εκείνον του Φιλίππου και του Αλεξάνδρου.

[1] Παραθέτω από το αγγλόφωνο λήμμα διότι το αντίστοιχο ελληνόφωνο φέρει την εξής επισήμανση: «Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν».