του Άκη Γαβριηλίδη

Στη Νίκαια, στην πλατεία Οσίας Ξένης (η οποία, όπως είχαμε γράψει στο παρελθόν, αποτελεί τμήμα του χώρου στον οποίο οι Ναζί υλοποίησαν τις μαζικές εκτελέσεις αντιστασιακών τον Αύγουστο του 1944), εδώ και αρκετά χρόνια υπάρχει ένα παραδοσιακό καφέ-ουζερί. Πριν από λίγα χρόνια, αν δεν κάνω λάθος, πέθανε ο αρχικός ιδιοκτήτης του, το όνομα του οποίου έφερε μέχρι τότε, και οι νέοι επιχειρηματίες μετονόμασαν το φαγάδικο σε «Το Μπλόκο της Κοκκινιάς». Όχι μόνο αυτό, αλλά και το διακόσμησαν, εσωτερικά αλλά και εξωτερικά (!), αποκλειστικά με εικόνες από το ίδιο το συμβάν του 1944 –τα γνωστά χαρακτικά του Τάσσου, αλλά και μερικές φωτογραφίες. Μόνο στους εξωτερικούς τοίχους θα βρίσκονται καμιά δεκαριά τέτοιες εικόνες, μέσα δεν ξέρω πόσες ακόμα.

Βρίσκω την επιλογή πραγματικά απίστευτη, και ακόμα πιο απίστευτο βρίσκω το γεγονός ότι από αυτήν δεν Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Σήμερα, περνώντας μπροστά από ένα μικρό βιβλιοπωλείο, είδα στη βιτρίνα μια μικρή έκδοση με τα εξής στοιχεία: Jacques Rancière, Ο χώρος των λέξεων. Από τον Mallarmé στον Broodthaers. Δεν γνώριζα το έργο αυτό, γνώριζα όμως τον Ρανσιέρ, τον Μαλλαρμέ εμμέσως και εξ ονόματος, και επίσης γνώριζα τον Μαρσέλ Μπροτάαρς –υπέθεσα ότι θα πρόκειται περί αυτού εφόσον δεν ξέρω άλλον με αυτό το επώνυμο-, τον σημαντικό βέλγο εικαστικό (και ποιητή, και κινηματογραφιστή) του μεταπολέμου, ο οποίος μπορεί να μην έγινε τόσο παγκοσμίως διάσημος όσο ο Ντελβώ και ο Μαγκρίτ, αλλά αποτελεί ένα σημαντικό κεφάλαιο στην ιστορία του «επαναστατικού σουρεαλισμού».

Μπήκα μέσα και ήθελα να το ανοίξω για να βεβαιωθώ ότι το βιβλίο μιλά γι’ αυτόν, αλλά επειδή ο χώρος ήταν Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Χθες, σε λογαριασμό κοινωνικής δικτύωσης με την επωνυμία e-enimerosi, δημοσιεύτηκε η κάτωθι ανάρτηση.

Το κείμενο ήταν αυτό όλο κι όλο. Δεν δινόταν καμία άλλη εξήγηση, όπως ας πούμε γιατί η ανάρτηση να γίνει ειδικά τώρα και όχι οποιαδήποτε άλλη μέρα. Φαντάζομαι ότι οι e-enimerωτές θα είχαν κάποιο κενό στη ροή τους και σκέφτηκαν να το μπαλώσουν με την εύκολη λύση: ακόμα μια αναπαραγωγή του αφηγήματος «το μεγαλείο του ελληνισμού και οι κακοί ξένοι που μας κλέβουν την απόλαυση».
Και πράγματι, η λύση αυτή είχε την αναμενόμενη ανταπόκριση: τη στιγμή αυτή που γράφω υπάρχουν σχεδόν 300 θετικές αντιδράσεις. Πολλές απ’ αυτές προχωρούν και διατυπώνουν ρητά την απαίτηση επιστροφής:

Πίσω!!!!! Ελλάδα. Και γρήγορα

ΞΕΦΤΙΛΕΣ ΛΗΣΤΑΡΧΟΙ ΦΕΡΤΕΤΑ ΤΩΡΑ ΠΙΣΩ !!!! ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΑΝΟΙΚΟΥΝ !!!

Χώρες χωρίς παρελθόν μας έχουν κατακλέψει και κερδίζουν εις βάρος μας!!

Αληταραδες Εγγλέζοι!! Πόσα έχετε κλέψει ρε λαμογια? Και πόσες χώρες μαζί με την Ελλάδα?

Εκτός από τα μάρμαρα έχουμε κ πλήθος αγγείων εκεί Κανείς δε μιλάει για αυτα

Το αστείο είναι ότι η λύση αυτή εκ του αποτελέσματος αποδείχθηκε κάθε άλλο παρά εύκολη. Το κείμενο πιάνει μιάμιση σειρά, και, σε αυτήν, υπάρχουν τέσσερα λάθη. Με πιο χονδροειδές φυσικά το «του Αμαζονίου», το οποίο δεν παρέλειψαν κάποιοι σχολιαστές να επισημάνουν, με αποτέλεσμα τελικά να διορθωθεί. Όπως και τα υπόλοιπα λάθη, πλην του «στο Βρετανικό Μουσείου» το οποίο ακόμη αυτή τη στιγμή παραμένει έτσι.

Η φύση των συγκεκριμένων λαθών δείχνει καθαρά ότι το κείμενο αυτό προέκυψε από μηχανική μετάφραση από τα αγγλικά. Στα αγγλικά το όνομα γράφεται Penthesilea, ενώ η βασίλισσα των Αμαζόνων λέγεται Amazon queen –ακριβώς όπως και η βασίλισσα του Αμαζονίου.

Το γεγονός όμως ότι, για μια ανάρτηση που υποτίθεται ότι θεμελιώνει απαίτηση επιστροφής του τεχνουργήματος από την Αγγλία στην Ελλάδα, χρειάζεται μετάφραση, ακριβώς, από τα αγγλικά of all languages, είναι εξόχως ειρωνικό και μετατρέπει το εγχείρημα σε ένα μεγαλειώδες αυτογκόλ.

Αυτό που κάνει επιπλέον εντύπωση είναι ότι, από τα πλήθη που απαιτούν την επιστροφή, κανείς δεν φαίνεται να συνειδητοποιεί αυτό το αυτογκόλ, ούτε να βλέπει κάποια αντίφαση ή άλλο πρόβλημα στο γεγονός ότι όσοι/-ες εμφανίζονται ως νόμιμοι και αποκλειστικοί ιδιοκτήτες του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού εμφανίζονται ως ουσιωδώς άσχετοι με αυτόν (καλά καλά με τον νέο ελληνικό πολιτισμό δεν τα πολυκαταφέρνουν).

Αφού είναι λοιπόν άσχετοι, πού θεμελιώνεται αυτή η απαίτηση επιστροφής ακόμη και αγγείων, δηλαδή φορητών αντικειμένων που εξ αρχής φτιάχτηκαν για να κυκλοφορούν και που η απουσία τους δεν διαταράσσει καμία αρχιτεκτονική ενότητα;

Κατά ένα μέρος, είναι σαφές ότι θεμελιώνεται απλώς σε μια κυνική επιδίωξη και προσδοκία πλουτισμού.

Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Νομίζω ότι περιστατικά όπως το συγκεκριμένο μας βοηθούν να συνειδητοποιήσουμε ότι, επί πολύν καιρό, η νεοελληνική κοινωνία έχει πειστεί για μια ουσιοκρατικού, για να μην πω καθαρά μαγικού χαρακτήρα καταγωγική σχέση της με την ελληνική αρχαιότητα, την θεωρεί ως δεδομένη· για πολλούς/-ές, δεν έχει καμία ισχύ η σκέψη ότι η όποια σχέση ενός σημερινού ανθρώπου με έναν αρχαίο πολιτισμό δεν μπορεί παρά να είναι, ακριβώς, πολιτιστική, δηλαδή διανοητική, άρα ενδεχομενική, όχι ουσιοκρατική και μια για πάντα δεδομένη βάσει κάποιου βιολογικού ή άλλου ντετερμινισμού. Και ότι αν έχουμε δύο συγχρόνους, τους Α και Β, οι οποίοι ερίζουν για το ποιος δικαιούται να αναγνωριστεί ως συνεχιστής κάποιου αρχαίου πολιτισμού, και ο Α δεν μπορεί να επικοινωνήσει αυτοτελώς με τον πολιτισμό αυτόν παρά μόνο μεταφράζοντας –αδέξια και με λάθη- όσα λέει για εκείνον ο Β, τότε η αξίωσή του έχει μηδαμινή πειστικότητα σε ένα διεθνές ακροατήριο.

του Άκη Γαβριηλίδη

Χάρη στις αμπώτιδες και τις πλημμυρίδες του αλγορίθμου των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, σχετικά πρόσφατα διαπίστωσα ότι ο (αντι)μακεδονικός αγώνας των Ελλήνων εθνικιστών εξακολουθεί να μαίνεται, αλλά τώρα πλέον έχει αγκιστρωθεί, ακριβώς, στα ΜΚΔ ως τελευταίο καταφύγιο. Σε αυτά, κάποιες δεκάδες ίσως ελληνοτρόλλ παίρνουν σβάρνα ό,τι ανάρτηση βρουν που να συνδέεται με την Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας, ακόμη και αν την έχει κάνει π.χ. η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Χάντμπολ (το παράδειγμα είναι πραγματικό, όχι επινοημένο), και αρχίζουν την ηρωική –όσο και μάταιη- αντίσταση, «διδάσκοντας» με ύφος χιλίων καρδιναλίων τους «αμαθείς» ότι «η χώρα αυτή δεν πρέπει να λέγεται Μακεδονία».

Και πώς πρέπει να λέγεται; Επ’ αυτού, διαπίστωσα μία εξέλιξη που νομίζω ότι είναι σχετικά πρόσφατη: στις Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Τη στιγμή που γράφονται οι γραμμές αυτές, δεν είναι ξεκάθαρο αν θα γίνει/ έγινε η εκδήλωση που είχε αναγγελθεί στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας με τίτλο «The Republic of North Macedonia and Greece: Perspectives of Cultural Collaboration: The Macedonian Language». Είναι γνωστή η λυσσαλέα αντίδραση των γνωστών αντιδραστικών κύκλων της Θεσσαλονίκης, του «σκοτεινού Βαρδάρη», εδώ και κάποιες μέρες. Χθες έγινε γνωστή η θλιβερή ανακοίνωση των πρυτανικών αρχών του ΠΑΜΑΚ, η οποία στην ουσία δικαιώνει τους τραμπούκους και τους Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Στις αρχές αυτού του μήνα, αρκετά ελληνικά ηλεκτρονικά μέσα έκριναν σκόπιμο να μας ενημερώσουν, με ένα πανομοιότυπο «άρθρο», ότι ο ευρωβουλευτής της ΝΔ Μανώλης Κεφαλογιάννης έκανε παρέμβαση κατά τη συνάντηση του υπουργού Εξωτερικών της Βόρειας Μακεδονίας με την επιτροπή εξωτερικών υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Στην παρέμβαση αυτή, απευθυνόμενος στον υπουργό, μεταξύ άλλων είπε:

Σας βλέπω ότι όταν μιλούν οι Βούλγαροι συνάδελφοί μου φοράτε τα ακουστικά σας. Ας κάνουμε ένα πείραμα, μιλήστε εσείς στη γλώσσα σας για να δούμε εμείς οι Ευρωπαίοι βουλευτές, αν οι συνάδελφοί μας από τη Βουλγαρία βάλουν τα ακουστικά τους να ακούσουν τη μετάφραση από όσα πείτε.

Γιατί ακόμα και πολλά στελέχη από τη χώρα σας έχουν δεχθεί ότι η γλώσσα σας είναι κατά 90% ίδια με τη βουλγαρική. Αν αυτά που σας λέω είναι αλήθεια, πως [sic] τα σχολιάζετε και σε ποιες ενέργειες προτίθεστε να προβείτε για να προχωρήσει η ενταξιακή σας πορεία;

Σε κανένα από αυτά τα δημοσιεύματα δεν αναφέρεται εάν και τι απάντησε ο κ. υπουργός· ούτε, γενικώς, Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος ήταν ένας αγράμματος ομοφοβικός τραμπούκος.

Αυτό το ξέραμε ήδη. Πρόσφατα όμως, με αφορμή το θάνατό του, ξαναβγήκε στην επιφάνεια ένα ακόμη δείγμα των ιδιοτήτων του αυτών, το οποίο ομολογώ ότι μου είχε διαφύγει όταν δημοσιεύθηκε (τι να πρωτοπρολάβουμε άλλωστε από την λογοδιάρροιά του). Πριν από δέκα χρόνια, στην Lifo είχε αναδημοσιευθεί –έστω με τον κάπως άσχετο και ψιλοακατανόητο σήμερα τίτλο Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος κλέβει την παράσταση (απ’ την έξοδο στις αγορές)– ένας εξαιρετικά χαμηλού επιπέδου, ακόμη και για τα δικά του δεδομένα, λίβελλος, δημοσιευμένος μέχρι τότε μόνο στην έντυπη Ελευθεροτυπία, εναντίον κάποιου, άγνωστο ποίου εφόσον δεν τον κατονομάζει ούτε αναφέρει κάποιο άλλο στοιχείο ταυτοποίησης πέρα από το ότι είναι ομοφυλόφιλος –ή ο Κ.Γ. θέλει να τον εμφανίσει ως ομοφυλόφιλο επειδή θεωρεί ότι έτσι τον μειώνει. Και γιατί τον σύγχυσε τόσο αυτός ο Συνέχεια →