του Άκη Γαβριηλίδη

Με ενημέρωσαν πρόσφατα ότι κάποιος ψευδώνυμος λογαριασμός στο facebook –ονόματι «Protocols Without Zion»- μας έκανε την τιμή να ασχοληθεί με το παρόν ιστολόγιο, και με εμένα προσωπικά, καταρτίζοντας έναν σχετικό φάκελο αποκλειστικά και μόνο με βάση το κριτήριο εάν όσα δημοσιεύουμε είναι … υπέρ κάποιου συγκεκριμένου κράτους ή όχι.

Ένα κριτήριο ομολογουμένως πρωτότυπο, το οποίο ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι ήταν δυνατό να χρησιμοποιήσει κανείς ως βάση για να ταξινομήσει τα γραπτά μου.

Πριν πάμε σ’ αυτό, όμως, για να μην περιγράφω εγώ την ανάρτηση, είναι πιο πρακτικό να την αναπαράγω αυτούσια παρακάτω[1].

Ο Ακης Γαβριηλίδης (που σε γενικές γραμμές, αρκετές φορές γράφει ενδιαφέροντα πράγματα) έγινε από τις 7/10 φουλ αντισιωνιστής;

Ρίξαμε μια ματιά στο μπλογκ του και μετρήσαμε:

– 9 άρθρα κατά του μικρού εβραϊκού κράτους (μεταξύ τους δύο από «καλούς Εβραίους»),

– ένα υπέρ (εκείνο με την αποδόμηση των «4 χαρτών που ψεύδονται», γραπτό κάποιου άλλου, που εντάξει, δεν είναι και φιλοσιωνιστικό, απλά τα γεγονότα αναφέρει),

– και άλλο ένα ντεμί (που λέει μην λέτε τη Γάζα γενοκτονία επειδή κατά βάση έχει προηγούμενα με τις ποντιακές οργανώσεις που χρησιμοποιούν κι εκείνες τον όρο καταχρηστικά)

Πάντως για φίλο των Εβραίων τη χρονιά της μεγαλύτερης υπαρξιακής τους κρίσης, δεν τον πολυβλέπω:

Κρίνετε μόνοι σας:

ΕΝΑΝΤΙΟΝ

– Το Ισραήλ έχει χάσει την ιστορική του νομιμοποίηση

– Αντισημιτισμός και γενοκτονία

– Ισραηλινοί επιζώντες: «Κανείς να μην εκδικηθεί στο όνομά μου»

– Ενάντια στον σιωνισμό, ο διασπορισμός

– Παλαιστίνη: Ο στοχασμός δεν σημαίνει σχετικοποίηση

– Να μην αφήσουμε το Ισραήλ να πέσει στην παγίδα της Χαμάς

– Πόλεμος, τρομοκρατία και επιλεκτικές λοιδορίες

– Το εποικιοκρατικό κράτος του Ισραήλ στον 21ο αιώνα

ΥΠΕΡ

– Οι «χάρτες της Παλαιστίνης» και οι μισές αλήθειες τους

ΝΤΕΜΙ:

– «Γενοκτονία των Παλαιστινίων»: γενική αντικειμενική ή (και) υποκειμενική;

Καταρχάς, μου φαίνεται αξιοπερίεργο ότι κάποια αφιέρωσε τόσο χρόνο και προσπάθεια για να κρίνει εάν όσα γράφω είναι … φιλοσιωνιστικά ή όχι. Θα μπορούσε απλώς να με ρωτήσει. Ή και, απλώς, να ανοίξει τα μάτια της και να δει ότι ποτέ και πουθενά δεν υποστήριξα ότι είναι. Προφανώς, για τους ανώνυμους γραφειοκράτες που έκαναν αυτή τη δουλειά, είναι προτέρημα να είναι κανείς «φιλοσιωνιστής». Ίσως όμως θα μπορούσαν να βγουν από τον μικρόκοσμό τους και να σκεφτούν ότι όσα ισχύουν για εκείνους, δεν ισχύουν αυτονόητα για όλους.

Κατά καιρούς έχω ακούσει διάφορα γραφικά. Αλλά η «καταγγελία» ότι είμαι … αντισιωνιστής καταλαμβάνει την δεύτερη θέση στον κατάλογο των πλέον γελοίων επικρίσεων που έχω δεχθεί μετά την καταγγελία της Δέσποινας Κουτσούμπα ότι … στηρίζω βιαστές και ότι ανήκω στην altright.

Αυτή όμως η παραβίαση ανοιχτών θυρών, καθαυτή ασήμαντη, ίσως μας δίνει την ευκαιρία να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα γενικότερου ενδιαφέροντος.

Για να απαλλάξω από τον κόπο της αποδέκτες της υπόδειξης να «κρίνουν μόνοι τους», δεν έχω κανένα πρόβλημα να παραδεχθώ ευθαρσώς την «κατηγορία», την οποία ουδόλως θεωρώ κατηγορία. Πράγματι λοιπόν: δεν είμαι φίλος των Εβραίων. Όπως δεν είμαι ούτε φίλος των βουδιστών, των Αράβων, των Ελλήνων, των Τούρκων, των Ιαπώνων, των καπνοδοχοκαθαριστών, των οπαδών της Άντερλεχτ.

Ούτε και κανείς άλλος είναι.

Η φιλία είναι ένα ιδιωτικό φαινόμενο. Αναμφίβολα έχει και πολιτική διάσταση. Αυτή η πολιτική διάσταση όμως καθόλου δεν σημαίνει ότι μπορεί κανείς να είναι «φίλος» με μία φαντασιακή/ νοερή κοινότητα στο σύνολό της.

Ούτε οι φακελωτές της Σιών με πρωτόκολλα είναι «φίλοι των Εβραίων». Τους αρνούμαι εγώ αντιστοίχως αυτή την ιδιότητα. Απλώς φαντάζονται ότι είναι. Είναι ανθρωπίνως αδύνατο να είναι κανείς φίλος με μία ολόκληρη ομάδα ανθρώπων η οποία αριθμεί μερικά εκατομμύρια άτομα, και μάλιστα τη στιγμή του μεγαλύτερου διχασμού και των εντονότερων αντιθέσεων στο εσωτερικό αυτής της ομάδας.

Όποιος έχει στοιχειώδη επαφή με την πολιτική θεωρία, ή/ και πρακτική, δεν μπορεί παρά να γνωρίζει ότι κάθε υποκείμενο, ιδίως κάθε εθνικά ενοποιημένο υποκείμενο, είναι καταστατικά διχασμένο. Όποιος λοιπόν λέει ότι είναι «φίλος» –ή/ και ότι κάποιος άλλος δεν είναι φίλος- με αυτό το υποκείμενο, σκέφτεται ως μπάτσος· κάνει αστυνόμευση, όχι πολιτική. Και φυσικά συμβάλλει στην διαγραφή αυτών των διχασμών, στο μπάλωμα των ρηγμάτων, στο καπέλωμα των ετερόδοξων φωνών μέσα σε ένα μανιχαϊστικό σμιτιανό δίπολο φίλου/ εχθρού που απορροφά όλες τις κοινωνικές, πολιτικές, πολιτισμικές και οποιεσδήποτε άλλες εσωτερικές εντάσεις.

Αυτές οι εντάσεις όμως είναι ό,τι πιο ενδιαφέρον, ό,τι πιο χρήσιμο, αυτό στο οποίο μπορεί να βασιστεί όποια χειραφετητική μετασχηματιστική πρακτική –όπως μας έχουν δείξει στο σχετικά πρόσφατο και στο παλιότερο παρελθόν και κάποιοι «ψευδο-Εβραίοι» στοχαστές. Χωρίς αυτές, πέφτουμε στην εθνική ομοψυχία και στην σιωπή του νεκροταφείου: όλοι οι λαοί στοιχισμένοι πίσω από τους φωτισμένους ηγέτες τους, κάποιοι φίλοι και κάποιοι –αναπόφευκτα- εχθροί, αλλά μόνο ως έθνη. Πάλη των εθνών, όχι των τάξεων.

Η πρακτική λοιπόν των ψευδώνυμων συντακτών του καταλόγου είναι καταρχάς πρακτική φακελώματος, όχι πολιτικής κριτικής. Στο χωριό μου, «κάνω κριτική» σημαίνει: παραθέτω τα λόγια κάποιου άλλου και επισημαίνω ότι εκεί που λέει το Τάδε δεν έχει δίκιο για τον Α και τον Β λόγο, ή/ και ότι το ορθό είναι το Δείνα για τον Χ και τον Ψ λόγο. Επίσης, κατά προτίμηση, αυτό καλό είναι να γίνεται επωνύμως, ώστε ο κρίνων να επωμίζεται τη σχετική ευθύνη. Όταν κάποιος καταρτίζει ανωνύμως έναν κατάλογο και απλώς επιθέτει ετικέτες χωρίς κανένα επιχείρημα, ταξινομώντας τα περιεχόμενά του με αποκλειστικό κριτήριο αν είναι φιλικά για κάποιο έθνος ή/ και κράτος, αυτός δεν κάνει κριτική αλλά αστυνόμευση και καταγραφή φρονημάτων.

Οι συντάκτες όμως του καταλόγου δεν κάνουν μόνο φακέλωμα, αλλά κάνουν και κακό φακέλωμα. Με βάση τα ίδια τους τα κριτήρια, ο κατάλογός τους είναι γεμάτος λάθη ή/ και ελλείψεις.

Για να εξηγήσω ποιες είναι αυτές, θα χρειαστεί να αναφερθώ σε κάποια πράγματα ίσως λεπτομερειακά, που δεν θα έπρεπε να ενδιαφέρουν ιδιαίτερα τις αναγνώστριες, αλλά εφόσον τίθενται ως επίδικα δεν μου αφήνεται η επιλογή.

Το σημείωμα αναφέρεται στο Nomadic Universality ως «το μπλογκ μου».

Αυτό δεν είναι απολύτως ακριβές.

Είναι βεβαίως αλήθεια ότι, στην πράξη, με τα χρόνια, έχω καταλήξει να είμαι ο κύριος τροφοδότης του, είτε ως συντάκτης είτε ως μεταφραστής. Όμως, ακριβώς: α) άλλο το κύριος, άλλο το αποκλειστικός· β) άλλο το συντάκτης, άλλο το μεταφραστής.

Το μπλογκ αυτό, όταν είχε στηθεί πριν χρόνια, δεν είχε στηθεί μόνο, ούτε κυρίως από μένα. Είχε στηθεί από (και για) τα μέλη μίας mailing list που υπήρχε με αυτό το όνομα τότε που ήταν της μόδας οι mailing list. Τα μέλη αυτά, που δεν ξέρω ακριβώς πόσα και ποια ήταν, αλλά σίγουρα αριθμούσαν διψήφιο αριθμό, είχαν όλα την αυτόνομη τεχνική δυνατότητα και το δικαίωμα να δημοσιεύουν· φαντάζομαι εξακολουθούν να την έχουν. Και πράγματι δημοσίευαν επί κάποιο διάστημα, όπως μπορεί κανείς να δει εάν δεν βαριέται να ψάξει. Πλην όμως, στην πορεία, οι περισσότεροι είτε έχασαν το ενδιαφέρον τους, είτε απομακρύνθηκαν, είτε για άλλους λόγους (ή χωρίς κανέναν ιδιαίτερο λόγο) έπαψαν να συμβάλουν.

Παρόλα αυτά, έστω κι έτσι, ακόμα και τώρα στο μπλογκ δημοσιεύονται πράγματα, είτε μεταφρασμένα είτε πρωτότυπα, τα οποία δεν έχω γράψει εγώ.

Για ένα από τα δημοσιεύματα που περιλαμβάνονται στον φάκελο, οι πρωτοκολλιστές σημειώνουν ότι αποτελεί «γραπτό κάποιου άλλου». Πράγματι. Δεν προσέχουν όμως ότι το ίδιο ισχύει για όλα τα δημοσιεύματα που συμπεριέλαβαν! Πλην ενός: εκείνου που παίρνει προβιβάσιμο βαθμό και κρίνεται ως απλώς «ντεμί» και όχι φουλ αντισιωνιστικό. Τα υπόλοιπα δέκα είναι και αυτά γραπτά άλλων· εγώ απλώς τα μετέφρασα. Ούτε καν όλα: δύο είναι μεταφρασμένα από άλλο άτομο, όπως ρητά αναφέρεται στην εκάστοτε ανάρτηση –την οποία φαίνεται δεν διάβασαν.

Ένα άλλο λάθος:

ο φάκελός μου αναφέρει ότι, από τα άρθρα, δύο έχουν γραφεί «από ‘καλούς Εβραίους’». Δεν ξέρω ποια είναι τα κριτήρια για το αν ένας Εβραίος είναι «καλός». Πάντως, από τους συγγραφείς των απαριθμούμενων άρθρων, εβραϊκής καταγωγής είναι σίγουρα ο Παππέ, η Μπάτλερ, ο Μπαλιμπάρ, η Νόυ και ο Μαντέστα. Δηλαδή αμέσως αμέσως πέντε.

Με βάση αυτόν τον πλημμελώς καταρτισμένο φάκελο, λοιπόν, μου καταλογίζεται –έστω διά ρητορικής ερωτήσεως- ότι «έγινα από τις 7/10 φουλ αντισιωνιστής» (η υπογράμμιση δική μου). Αυτό εξ αντιδιαστολής σημαίνει ότι πριν τις 7/10[/2023] ήμουν φιλοσιωνιστής, ή μόνο ημιτελώς αντισιωνιστής.

Ωστόσο, από τις 11 αναρτήσεις που περιέχει ο κατάλογος, μία –εκείνη με τον τίτλο «Το εποικιοκρατικό κράτος του Ισραήλ στον 21ο αιώνα» έχει ανεβεί τον Ιούνιο του 2017. Και εδώ αρκούσε οι φακελωτές να πατήσουν το λινκ που οι ίδιοι παραθέτουν, και θα το έβλεπαν.

Βεβαίως, απροσεξίες συμβαίνουν. Το ζήτημα όμως που γεννάται είναι το εξής. Εδώ προβάλλεται μία μεταβολή, ή πάντως μία εξέλιξη, από τον ημιτελή αντισιωνισμό στον φουλ.

Αυτό προϋποθέτει κάποια σύγκριση.

Πού είναι η σύγκριση;

Πουθενά.

Εάν κάποιο από αυτά τα άρθρα δεν είναι μετά την ημερομηνία της υποτιθέμενης μεταβολής, αλλά χρόνια πριν, αυτό υπονομεύει τον ισχυρισμό και γεννά την εντύπωση ότι καμία μεταβολή δεν υπήρξε· ότι και πριν τις 7/10, (τότε που, κατά τους ανώνυμους γραφειοκράτες της σκέψης, «έγραφα και ενδιαφέροντα πράγματα»), όσα έγραφα κατευθύνονταν από τις ίδιες αρχές και είχαν το ίδιο περιεχόμενο με τώρα. Απλώς εκείνοι/-ες δεν το είχαν δει.

Γιατί δεν το είχαν δει;

Ακριβώς διότι η σκέψη τους είναι κρατική.

Αν δεν ήταν, θα είχαν δει ότι, τόσο πριν όσο και μετά, οι επιλογές και οι κατευθύνσεις για όσα γράφω ή/ και μεταφράζω δεν ορίζονται με κριτήριο την επιθυμία για κράτος, (ή για αυτό παρά για το άλλο κράτος, «μικρό» ή όχι), αλλά από την επιθυμία τού μη κράτους, από την τέχνη τού να μην κυβερνάσαι.

Στο προκείμενο, όσα γράφω ή/ και μεταφράζω σχετικά με τη σύγκρουση στην Παλαιστίνη δεν είναι ούτε φιλικά προς «τους Εβραίους», ούτε φιλικά προς «τους Παλαιστίνιους». Είναι πράγματα που αφορούν το διχασμό και των δύο και τη σχετικοποίηση του απόλυτου μίσους μεταξύ τους· πράγματα που γράφονται με στόχο να παραμείνει, έστω στον μικρό βαθμό που είναι σήμερα δυνατό, ανοιχτή η δυνατότητα, ή η σκέψη, της συνύπαρξης, της διατήρησης ενός –ή περισσοτέρων- ενδιάμεσων χώρων.

Είναι αυτό ουτοπικό, ή αδύνατο;

Ίσως. Αλλά εάν κάποιος πιστεύει κάτι τέτοιο, τότε ας βγει ανοιχτά και ας πει ότι είναι υπέρ της μόνης (τελικής) «λύσης» που απομένει, δηλαδή της πλήρους εξόντωσης του ενός ή του άλλου –για όποιον και να πρόκειται αντίστοιχα. Ας μην κρύβεται πίσω από τη μάσκα του «φίλου» των τάδε ή των δείνα· και ας μην καταρτίζει καταλόγους όσων δεν είναι φίλοι. Δεν ωφελεί σε τίποτε.

[1] Σε σχέση με το πρωτότυπο δημοσίευμα, έκανα μόνο μία μικρή τεχνική αλλαγή για λόγους οικονομίας χώρου: εκεί, παρατίθετο ο τίτλος του εκάστοτε άρθρου και μετά χωριστά από κάτω το λινκ. Εγώ εδώ ενσωμάτωσα τη διεύθυνση και κάθε τίτλος εμφανίζεται ήδη ως υπερσύνδεσμος.

Προσθήκη εκ των υστέρων (12/10/24): 

Το κείμενο που παραθέτω είναι φυσικά παρμένο με κόπυ/πέιστ από την ανάρτηση του λογαριασμού των χαφιέδων, όπως αυτή δημοσιεύθηκε αρχικά. 

Αργότερα, αφού εγώ επισήμανα την χρονική ασυμφωνία όσον αφορά το άρθρο του Ιλάν Παππέ, οι χαφιέδες έκαναν και αυτοί μία προσθήκη εκ των υστέρων στη δική τους ανάρτηση και σημείωσαν ότι το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε το 2017 (χωρίς βεβαίως να αναρωτηθούν μήπως έτσι σχετικοποιείται το σχήμα τους για κάποια μεταβολή που επήλθε το 2023). 

Είναι βεβαίως θετικό ότι προσπαθούν κάπως να μπαλώσουν τις αστοχίες τους. Πλην όμως, στοιχειώδης εντιμότητα επιβάλλει να επισημαίνεται ότι ένα κείμενο άλλαξε εκ των υστέρων, και μάλιστα αρκετές μέρες μετά την αρχική του δημοσίευση. Διαφορετικά, ίσως οι χαφιέδες δώσουν την εντύπωση ότι είναι κουτοπόνηροι και πηγαίνουν τη νύχτα και αλλάζουν όσα γράφουν για να φαίνεται ότι είχαν εξαρχής δίκιο.