της Σόφι Λιούις

Είναι ένα θαύμα το ότι αφήνουμε έμβρυα να υπάρχουν μέσα μας. Σε αντίθεση με σχεδόν όλα τα άλλα ζώα, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν λόγω της εγκυμοσύνης τους κάθε χρόνο, γελοιοποιώντας τους «στόχους της χιλιετίας» του ΟΗΕ. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, σχεδόν 1.000 άνθρωποι πεθαίνουν στη γέννα κάθε χρόνο και άλλοι 65.000 «σχεδόν πεθαίνουν». Η κατάσταση αυτή είναι κοινωνική, όχι απλώς «φυσική». Τα πράγματα είναι έτσι για πολιτικούς και οικονομικούς λόγους: τα κάναμε έτσι.

Η εγκυμοσύνη αναμφίβολα έχει τις χαρές της· η γέννα είναι κάτι μοναδικό. Γι’ αυτό ακριβώς, ακόμη και αν άλλοι υποφέρουν βαθιά από την καταναγκαστική τους συμμετοχή στην εγκυμοσύνη, πολλά άτομα που αποκλείονται από την εμπειρία αυτή για οποιονδήποτε λόγο –είτε είναι σις, τρανς, ή μη-δυικά- αισθάνονται στερημένα. Αλλά έστω κι έτσι, και έστω με πλήρη αναγνώριση της υπέροχης αίσθησης που κάποιοι βιώνουν κατά την κύηση, είναι αξιοσημείωτο που δεν υπάρχει πιο συνεπής υποστήριξη για έρευνα που να συμβάλλει στην ανακούφιση του προβλήματος της εγκυμοσύνης.

Αυτό που με εντυπωσιάζει ιδιαίτερα στο ζήτημα αυτό είναι πόσο λίγο συζητείται το γεγονός ότι, βιοφυσικά μιλώντας, η κύηση είναι μια υπόθεση ανυπολόγιστα καταστροφική. Επιστήμονες ανακάλυψαν με πειράματα ότι τα ενεργά κύτταρα της εγκυμοσύνης «επελαύνουν» (αν δεν περιοριστούν με επιθετικό τρόπο) μέσα από όλους τους Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Το τελευταίο (μέχρι το επόμενο) περιστατικό λογοκρισίας με θύμα το έργο της Γεωργίας Λαλέ, αποδεικνύει για άλλη μια φορά, εάν υπήρχε ανάγκη τέτοιας απόδειξης, ότι όσοι κηρύσσουν σταυροφορίες υπέρ του έθνους και της ελληνικότητας έχουν στο μυαλό τους μία απολύτως μερική, ενδεχομενική και αυθαίρετη αντίληψη για το τι είναι και τι δεν είναι ελληνικό, την οποία απολυτοποιούν και με αυτήν αξιώνουν να αστυνομεύσουν όλους τους υπολοίπους παριστάνοντας ότι υπερασπίζονται αιώνιες αξίες, ενώ υπερασπίζονται μόνο το δικό τους καπρίτσιο και την δική τους αγραμματοσύνη.

Τα λόγια με τα οποία ο Νατσιός, δάσκαλος της μέσης εκπαίδευσης [sic], τεκμηρίωσε (; ) την λογοκριτική του απαίτηση να κατέβει το έκθεμα από τον τοίχο του προξενείου, απαίτηση την οποία έσπευσε να ικανοποιήσει ο Γεραπετρίτης, συνταγματολόγος [ξανά sic], ήταν τα εξής:

Είναι δυνατόν να παρουσιάζεται η σημαία μας με ροζ χρώμα, να διακωμωδείται το εθνικό μας σύμβολο; Η σημαία επιτρέπεται να αλλάξει χρώμα μόνον όταν βαφτεί κόκκινη από το αίμα των αγώνων του λαού μας.

Ο Νατσιός, όπως κάθε εθνικιστής, φαίνεται ότι έχει μια εμμονή με το αίμα. Π.χ. πρόσφατα είχε αναγγελθεί η Συνέχεια →

του Τζόρτζιο Αγκάμπεν

Δύο νύχτες πριν με φτάσει η είδηση του θανάτου του Αντόνιο –του Τόνι- Νέγκρι, τον ονειρεύτηκα για πολλή ώρα και η παρουσία του ήταν τόσο ζωντανή που όταν ξύπνησα ένιωσα την ανάγκη να του γράψω. Το μήνυμά μου στο παλιό μέιλ που δεν είχα χρησιμοποιήσει για χρόνια δεν έφτασε. Όταν είπα σε μια φίλη για το όνειρο, εκείνη μου είπε: «ήθελε να σε αποχαιρετήσει πριν φύγει». Παρά την απόκλιση της σκέψης του καθενός μας, η οποία γινόταν όλο και πιο σαφής με τον καιρό, κάτι μας συνέδεε πεισματικά, κάτι που είχε να κάνει πρωτίστως με τη γενναιόδωρη, ανήσυχη, ακριβοδίκαιη ζωτικότητά του, την οποία ένιωσα αμέσως όταν τον συνάντησα για πρώτη Συνέχεια →

του Πάολο Βίρνο

Πριν από δύο χρόνια, νομίζω, τηλεφώνησε ο Τόνι. Θα περνούσε από τη Ρώμη και μου ζήτησε να συναντηθούμε. Μια ώρα μαζί, με την Ζυντίτ[1], σε ένα άδειο σπίτι κοντά στο Κάμπο ντε’ Φιόρι (ένα εγκαταλελειμμένο κρησφύγετο, θα σκεφτόταν κάποιος απατεώνας του παλιού PCI). Δεν μιλήσαμε για τίποτα, ή σχεδόν για τίποτα, μόνο φράσεις που προσφέρουν μια αφορμή για να σωπάσουμε και πάλι, χωρίς δυσφορία.

Σ’ εκείνο το σπίτι στη Ρώμη έλαβε χώρα ένας καθαρός και απλός αποχαιρετισμός, που δεν κρύφτηκε πίσω από τελετουργικά μοιρολόγια. Μετά από χρόνια ομηρικών καυγάδων[2] και ενθουσιωδών επαίνων για κάθε προσπάθεια να βρεθεί η στενή πόρτα από την οποία θα μπορούσε να περάσει ο αγώνας κατά της μισθωτής εργασίας στην εποχή ενός οριστικά ώριμου καπιταλισμού, λίγη εμβρόντητη σιωπή δεν βλάπτει. Αντίθετα, συμφιλιώνει.

Θυμάμαι τον Τόνι, ένοικο του κελιού 7 της πτέρυγας υψίστης ασφαλείας στη φυλακή της Ρεμπίμπια, να κλαίει Συνέχεια →

Η παρακάτω συνέντευξη δόθηκε στη Θεσσαλονίκη τον Ιούνιο του 2003 και δημοσιεύτηκε στην Εποχή της 29/6/2003.

Ο Αντόνιο Νέγκρι ήταν αναμφισβήτητα η «βεντέτα» της αντισυνόδου που διοργάνωσε το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ παράλληλα με τη σύνοδο κορυφής των ηγετών της ΕΕ στη Θεσσαλονίκη. Στην πρώτη έξοδό του από την Ιταλία μετά την άρση και των τελευταίων περιοριστικών όρων που του είχαν επιβληθεί, ο ιταλός φιλόσοφος και ακτιβιστής πήρε μέρος σε ένα εργαστήριο του δικτύου TRANSFORM το βράδυ της Παρασκευής 20/6, στο Βελλίδειο, και στην κεντρική εκδήλωση της αντισυνόδου το πρωί του Σαββάτου 21/6 στο Βασιλικό Θέατρο.

Λίγο πριν από αυτή την τελευταία εκδήλωση, η «Εποχή» είχε μαζί του μια σύντομη συνομιλία, την οποία Συνέχεια →