του Άκη Γαβριηλίδη

Το σημαντικότερο, και το πιο απτό, επίτευγμα της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ (γράφω «του ΣΥΡΙΖΑ» διότι, ακριβώς, οι ΑΝΕΛ αποχώρησαν από την κυβέρνηση αμέσως μετά το επίτευγμα αυτό και εξαιτίας του) ήταν ως γνωστόν η συμφωνία των Πρεσπών.

Μετά την υπογραφή της, το κόμμα δέχθηκε πολλές κατηγορίες και επικρίσεις περί «προδοσίας» από επαγγελματίες πατριώτες, ενώ κάποια μέλη του ατομικά υπέστησαν bullying και πολλές φραστικές επιθέσεις που ενίοτε έφταναν μέχρι την παρακίνηση σε σωματικές επιθέσεις. Ωστόσο, τα σκυλιά γαυγίζουν αλλά το καραβάνι περνάει: η συμφωνία πέρασε και εφαρμόζεται πιστά στην πράξη από τη ΝΔ, αν εξαιρέσουμε κάποιες αντιστάσεις που είναι στα όρια της γραφικότητας.

Ακριβώς γι’ αυτό, δεν υπάρχει κανένας λόγος ο χώρος του συγκεκριμένου κόμματος, και της αριστεράς γενικά, να αναζητά κάποιου είδους «ρεβάνς» ψάχνοντας φαντασιακές μειοδοσίες της τωρινής κυβέρνησης για να ανταποδώσει τον πόλεμο κάνοντας εκ δεξιών κριτική στην πιο δεξιά κυβέρνηση που έχει ποτέ εκλεγεί στην Ελλάδα.

Διότι τέτοιου είδους κριτική εκ δεξιών αποτελεί η ανακοίνωση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην οποία χαρακτηρίζει «ατόπημα» ένα … ευχετήριο μήνυμα για την εθνική γιορτή της Τουρκίας το οποίο ανάρτησε σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης το Στρατηγείο του ΝΑΤΟ που εδρεύει στη Σμύρνη –και μάλιστα καταγγέλλει την κυβέρνηση όχι που προέβη σε διάβημα ζητώντας την απόσυρση του μηνύματος, αλλά που … καθυστέρησε μία μέρα να το υποβάλει. Η καθυστέρηση αυτή, σύμφωνα με την ανακοίνωση, «αποδεικνύει τις επιπτώσεις της λογικής του πιστού και δεδομένου συμμάχου που ακολουθεί η κυβέρνηση της ΝΔ στην εξωτερική πολιτική».

Η ανακοίνωση, εκτός των άλλων, παραπληροφορεί, διαστρεβλώνοντας ανερυθρίαστα το περιεχόμενο του μηνύματος: συγκεκριμένα, αναφέρει ότι το στρατηγείο έστειλε «συγχαρητήριο μήνυμα στην Τουρκία για τη νίκη του τουρκικού στρατού, στις 30 Αυγούστου 1922, επί των ελληνικών δυνάμεων στη μάχη του Ντουμπλουπινάρ στη Μικρά Ασία». Αυτό είναι απλώς αναληθές. Το μήνυμα δεν αναφέρει απολύτως τίποτε για ελληνικές δυνάμεις, για Ντουμπλουπινάρ ή για Μικρά Ασία. Τη διαστρέβλωση αναπαράγουν διευρυμένη μέσα φιλικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως π.χ. το TVXS, το οποίο πληροφορεί τους ανύποπτους αναγνώστες του ότι το Στρατηγείο έστειλε «ευχές στην Τουρκία για τη Μικρασιατική Καταστροφή». Όμως, το κείμενο του μηνύματος, το οποίο παραθέτει αυτούσιο σε σκρήνσοτ το ίδιο δημοσίευμα, δεν λέει τίποτε τέτοιο. Λέει απλώς:

ZAFER BAYRAMINIZ KUTLU OLSUN!

LANDCOM wishes a happy Victory and Turkish Armed Forces Day to our host nation.

On this very special day, we would like to express our gratitude to Türkiye for their hospitality as our hosts here at #LANDCOM.

Ο τίτλος στα τουρκικά σημαίνει απλώς «τις ευχές μας για τη γιορτή της νίκης» (κατά λέξη, «ευτυχισμένη γιορτή της νίκης σας» –μια στερεότυπη έκφραση που χρησιμοποιείται στα τουρκικά σε αυτή την περίσταση. Τη συγκεκριμένη μέρα η Τουρκία την γιορτάζει ως «ημέρα νίκης» και έτσι την αποκαλεί και το στρατηγείο, ενώ το kutlu olsun χρησιμοποιείται γενικώς και σε κάθε ανάλογη περίσταση γιορτών και επετείων, συλλογικών ή και ατομικών).

Το ίδιο, με περισσότερα λόγια, λέει το αγγλικό κείμενο, στο οποίο όπως βλέπουμε δεν αναφέρεται τίποτε για … Μικρασιατική Καταστροφή. Αναφέρεται απλώς το όνομα της εθνικής γιορτής, όπως αυτό προσδιορίζεται στη γλώσσα του αντίστοιχου κράτους, ακολουθώντας το πρωτόκολλο και την συνήθη εθιμοτυπική πρακτική.

Πέρα από το τυπικό ζήτημα, εξάλλου, η επιλογή αυτής της ημερομηνίας και αυτής της ονομασίας είναι απολύτως δικαιολογημένη, ή πάντως δεν διαφέρει σε τίποτε από τις αντίστοιχες επιλογές όλων των εθνών-κρατών, περιλαμβανομένης και της Ελλάδας: τη μέρα αυτή πράγματι οι τουρκικές δυνάμεις σημείωσαν μία νίκη η οποία έκρινε θετικά την έκβαση του αμυντικού εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα τον οποίο διεξήγαγαν για να αποκρούσουν την ιμπεριαλιστική-αποικιοκρατική εισβολή του ελληνικού στρατού. Σε αυτή τη νίκη οφείλει την ίδια την ύπαρξή της η Τουρκική Δημοκρατία.

Τα υπουργεία εξωτερικών, εν ενεργεία ή σκιώδη, αναμένεται να έχουν υπόψη τους ότι οι πολιτικές ή/ και στρατιωτικές αποστολές σε μία ξένη χώρα είθισται να απευθύνουν ευχές στη χώρα αυτή. Εν προκειμένω, αυτή είναι η εθνική γιορτή της Τουρκίας, έτσι λέγεται, και τότε της στέλνουν ευχές άλλα κράτη ή διεθνείς οργανισμοί. Ποιο είναι το ατόπημα; Τι ακριβώς θέλουν οι Έλληνες εθνικιστές, της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης, όταν παρεμβαίνουν έτσι απροκάλυπτα στις εσωτερικές υποθέσεις μιας ξένης χώρας; Αν θέλουν να μην στέλνονται τέτοιες ευχές, ούτε καν από το Τουίττερ, η μόνη λύση θα ήταν να καταργηθεί η ίδια η εθνική γιορτή. Μια τέτοια απαίτηση βέβαια θα ήταν πρωτοφανής και θρασύτατη στα διπλωματικά χρονικά, γι’ αυτό και κανείς φωστήρας της εξωτερικής πολιτικής δεν έχει διανοηθεί ακόμη να την διατυπώσει ή να την προτείνει (τουλάχιστο μέχρι στιγμής, διότι με τη φόρα που έχουν πάρει δεν ξέρω τι μπορεί να δούμε στο μέλλον –αλλά ας μην τους βάζουμε ιδέες).

Όσο δεν θέτουν τέτοια απαίτηση, λοιπόν, οι Έλληνες εθνικιστές-επεκτατιστές αρκούνται στο να γαυγίζουν, ζητώντας την απάλειψη ενός συμπτώματος χωρίς να θίγουν την αιτία. Η λεκτική αυτή πρακτική είναι φυσικά αναποτελεσματική, τουλάχιστο με κριτήριο τον εμφανή της στόχο. Αυτό όμως καθόλου δεν ενοχλεί τους δράστες της, οι οποίοι συνεχίζουν να την επιτελούν τελετουργικά. Διότι αυτό που τους ενδιαφέρει δεν είναι η εξωτερική-διακρατική, αλλά η εσωτερική-ενδοεθνική λειτουργία της παράστασης που παίζουν. Δεν τους απασχολεί το «μπαϊράμι της Νίκης», αλλά το ελληνοψεκασμένο κοινό της «Νίκης»· το πραγματικό ακροατήριό τους είναι όχι ο Γενς Στόλτενμπεργκ, αλλά οι διάφοροι κατά φαντασίαν στρατηγοί, Σπαρτιάτες, μακεδονομάχοι, μαραθωνομάχοι κ.ο.κ., που ηδονίζονται με το να αυτοθυματοποιούνται ανακαλύπτοντας παντού συνωμοσίες και ασύμμετρες απειλές κατά της δυστυχούς πατρίδας τους.

Τι να κάνουμε απέναντι σ’ αυτούς; Δεν θεωρώ ότι έχω την απάντηση. Αν μη τι άλλο, όμως, ας μην πλειοδοτούμε εμπρηστικά τροφοδοτώντας κι άλλο τη φαντασίωσή τους και πιστεύοντας ότι η φωτιά αυτή μπορεί με κάποιο τρόπο να μας ευνοήσει. Δεν θα μας ευνοήσει. Εμάς θα κάψει πρώτους.