του Άκη Γαβριηλίδη

Σε όλα τα ελληνόφωνα μέσα δημοσιεύεται η επίθεση που εξαπέλυσε χθες ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου κ. Ντογιάκος κατά «μερίδας του Τύπου» με αφορμή την κάλυψη της υπόθεσης Καϊλή και τις συγκρίσεις μεταξύ ελληνικής και βελγικής δικαιοσύνης.

Η επίθεση αυτή έγινε προφορικά, αλλά επρόκειτο για χαιρετισμό που απηύθυνε ο ενδιαφερόμενος στη Γενική Συνέλευση της Ένωσης Εισαγγελέων Ελλάδος. Δεν ήταν δηλαδή σε κάποια τυχαία καθημερινή συζήτηση που έτυχε να καταγραφεί, αλλά σε μια περίσταση όπου κανείς προσέχει τα λόγια του, συνήθως δε τα έχει προετοιμασμένα και γραμμένα εκ των προτέρων. Ή, αν όχι, τα ελέγχει ξανά εκ των υστέρων εάν γνωρίζει ότι θα δημοσιευθούν.

Με αυτά τα δεδομένα, τουλάχιστον μία πρόταση που περιέχει το κείμενο που δημοσιεύθηκε συνιστά ασυγχώρητη γλωσσική κοτσάνα. Η εξής:

Δεν είναι δυνατόν μια μερίδα του Τύπου (…) να στρέφεται και να βυσσοδομεί όποιον κατά την ενάσκηση των καθηκόντων του δεν ενεργεί σύμφωνα με τις επιθυμίες της (η υπογράμμιση δική μου).

Και τα δύο ρήματα εδώ χρησιμοποιούνται λάθος· κακώς συντάσσονται με άμεσο αντικείμενο. Δεν λέμε *στρέφομαι κάποιον, αλλά στρέφομαι εναντίον κάποιου. Όσο για το βυσσοδομώ, αυτό είναι αμετάβατο και δεν παίρνει καθόλου αντικείμενο. Σύμφωνα με έναν ηλεκτρονικό ορισμό, το ρήμα αυτό σημαίνει «ενεργώ με ύπουλο, δόλιο και παρασκηνιακό τρόπο, σχεδιάζω και προγραμματίζω κρυφά». Δεν είναι δυνατό να προγραμματίσει κανείς κρυφά κάποιον άλλο. Πάντως όχι με την έννοια της παραπάνω πρότασης.

Ίσως λοιπόν ο κ. εισαγγελεύς θα πρέπει να ξανακοιτάξει τα αναγνωστικά του πριν την επόμενη επίθεσή του κατά διαφόρων μερίδων. Τα δικονομικά συστήματα της Ελλάδας και του Βελγίου είναι όντως διαφορετικά. Μία από τις διαφορές τους είναι και ότι στο δεύτερο υπάρχει η δυνατότητα να επιλέξει κανείς ανάμεσα σε δύο επίσημες γλώσσες διαδικασίας (κατά περίπτωση, ενδεχομένως σε τρεις). Είναι λοιπόν δυνατό κάποιος ανώτατος δικαστικός λειτουργός να κάνει ανάλογα λάθη, αλλά αυτό κυρίως όταν χρησιμοποιεί μια γλώσσα που δεν τυγχάνει η μητρική του. Ο Ντογιάκος όμως δεν έχει αυτή τη δικαιολογία, εφόσον μάλιστα η υπερήφανη ελληνική δικαιοσύνη επαγρυπνεί για να εξαλείψει οποιαδήποτε υπόνοια ότι στην Ελλάδα μπορούν να υπάρχουν άλλες γλώσσες πέραν της τρισχιλιετούς –με αποτέλεσμα να κατέχει το ρεκόρ ως πρόξενος δικαστικών αποφάσεων εις βάρος ελληνικών θεσμών από διεθνή δικαστήρια. Τουλάχιστον προς το παρόν, μέχρι να της το πάρει η σοβαρή πλέον διεκδικήτρια κα Καϊλή.