του Άκη Γαβριηλίδη

Όπως γράφτηκε στον τύπο, έγιναν σήμερα στο Βόλο τα εγκαίνια του Αργοναυτικού Μουσείου, το οποίο θα στεγάσει ξύλινο ομοίωμα της Αργώς.

Τα εγκαίνια –φυσικά- έκανε ο δήμαρχος της πόλης, ο οποίος δυστυχώς, είναι γνωστός σε όλους –και ιδίως στην ποινική δικαιοσύνη- πρώην παράγοντας στο χώρο του ποδοσφαίρου (από τον οποίο πετάχτηκε ως στημένη λεμονόκουπα). Φυσικά, ο ενδιαφερόμενος δεν έχασε την ευκαιρία να βγάλει έναν μακροσκελή λόγο. Δυστυχώς γι’ αυτόν, πριν την εκφώνηση του λόγου αυτού παρέλειψε να συνεννοηθεί με τους λογογράφους του ή, έστω, να διαβάσει μια φορά το κείμενο μόνος του και να κάνει κάποια πρόβα· το εκτέλεσε κατευθείαν, prima vista.

Αυτό, πέρα από τα κλασικά κομπιάσματα, είχε και μία πολύ συγκεκριμένη και ιδιαίτερα κωμική παρενέργεια. Στο κείμενο περιλαμβανόταν πολλές φορές η λέξη «άυλη» (κληρονομιά). Ο ομιλητής προφανώς δεν είχε διαβάσει ούτε ακούσει ποτέ του τη λέξη, και έτσι την πρόφερε μονίμως άβλη.

Το σχετικό βίντεο με την ομιλία του, το οποίο διαρκεί περίπου … μία ώρα και είκοσι λεπτά, έχει αναρτηθεί στο Youtube. Δείγμα του γλωσσικού λάθους υπάρχει π.χ. στο 29^ο λεπτό, και passim (όπως λένε οι κλασικοί φιλόλογοι). Στις λίγες ώρες που έχουν μεσολαβήσει μέχρι τη στιγμή που γράφω αυτό το σημείωμα, το βίντεο έχει ήδη πάνω από 2.500 θεάσεις και 13 λάικ. Κανείς δεν φαίνεται να έχει ενοχληθεί ή έστω παραξενευτεί ώστε να ρωτήσει τι είναι αυτή η άβλη κληρονομιά.

Και το κυριότερο πρόβλημα, δηλαδή το πολιτικό πρόβλημα, είναι αυτό: όχι το τι είπε αυτός, αλλά το πώς (δεν) αντέδρασαν όλοι οι υπόλοιποι. Διότι, στις δημοκρατίες, για να έχεις λόγο στην πολιτική δεν είναι απαραίτητο να παίζεις στα δάχτυλα τους κλασικούς και να έχεις διδακτορικά· δημοκρατία, όπως ξέρουμε, είναι η αρχή εκείνων που δεν έχουν κανέναν ιδιαίτερο τίτλο να άρχουν. Πλην όμως: αυτό που δεν είναι καθόλου σύμφωνο με την εξισωτική αυτή αρχή, και άρα με τη δημοκρατία, είναι τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά. Τι εννοώ: το άρχον πολιτικο-επχειρηματικό σύμπλεγμα, στο οποίο πρόσκειται ο συγκεκριμένος δήμαρχος, και ιδίως οι πετσωμένοι υμνωδοί του που αυτοαποκαλούνται «δημοσιογράφοι», έχει φιλοτεχνήσει για τον εαυτό του μία εικόνα βασισμένη στην «αριστεία», την αρχή όσων ακριβώς έχουν κάποιον αποκλειστικό τίτλο να άρχουν –μια αρχή, ακριβώς, αριστο-κρατική και καθόλου δημοκρατική. Στη βάση αυτή, επί όλο το προηγούμενο διάστημα, ακόμα και τώρα, εκπρόσωποι του συγκροτήματος αυτού διακωμωδούσαν και λοιδορούσαν πολιτικούς αντιπάλους τους για τα μέτρια αγγλικά τους. Είναι λοιπόν προκλητική η σιωπή τους όταν αποδεικνύεται ότι κάποιος δικός τους είναι χείριστος και ότι δεν τα καταφέρνει όχι στα αγγλικά, αλλά στα ελληνικά.