του Άκη Γαβριηλίδη

Όσο διαρκούσε η απεργία πείνας του Δημήτρη Koυφοντίνα, όλους εμάς που ζητούσαμε να γίνει δεκτό το αίτημά του, οι κυβερνητικοί, ή τρίτοι, μας ρωτούσαν καλοπροαίρετα ή λιγότερο καλοπροαίρετα: «Αν αύριο κάνει απεργία πείνας ένας εθνικιστής δολοφόνος, εσείς θα τον στηρίξετε και αυτόν;». Εγώ, όπως και αρκετοί άλλοι, απαντούσαμε απλώς «ναι» και κόβαμε εκεί την κουβέντα.

Τώρα που έληξε η απεργία και δεν λειτουργεί πλέον ο ηθικός εκβιασμός και η αυτολογοκρισία την οποία επιβάλλουν τα διάφορα «μην σπας το μέτωπο», «οι κριτικές βοηθάνε τον αντίπαλο» κ.λπ., μπορούμε να συνεχίσουμε αυτή την κουβέντα που τότε κόβαμε. Καθόσον με αφορά, λοιπόν, επιπλέον αυτού του «ναι, θα τον στηρίξω», είχα να πω και κάτι ακόμα το οποίο παρέλειπα τότε. Και αυτό ήταν ότι το «θα» αυτό είναι περιττό. Η ερώτηση δεν είναι υποθετική, είναι τωρινή· και έχει ήδη απαντηθεί: αυτό κάνω ήδη τώρα.

Οι όποιοι ενδοιασμοί που απέτρεψαν κάποιους από το να στηρίξουν το αίτημα του Koυφοντίνα, ή που έκαναν άλλους να τον στηρίξουν τότε και να εκφράσουν διαφοροποίηση εκ των υστέρων, αφορούσαν αποκλειστικά τα μέσα πάλης· αναφέρονταν δηλαδή στην καταδίκη της βίας και την αυταξία της ανθρώπινης ζωής.

Το θέμα που θέτω εγώ όμως είναι άλλο. Πριν πάμε στα μέσα που χρησιμοποιεί κάποιος, λογικά και χρονικά πρότερο είναι να εξετάσουμε για ποιους σκοπούς τα χρησιμοποιεί. Αν δεν συμφωνούμε με τους σκοπούς, η εξέταση των μέσων παρέλκει.

Όπως με σαφήνεια προκύπτει από τη δράση και το λόγο της 17Ν, ο σκοπός της ήταν να προκαλέσει πόλεμο μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας (και Κύπρου).

Όσοι αθώοι σκανδαλίζονται και πέφτουν από τα σύννεφα διαβάζοντας αυτή τη διαπίστωση, είναι είτε απληροφόρητοι, είτε επιλήσμονες γεγονότων γνωστών σε όλους και δημοσιευμένων. Ή απλώς εθελοτυφλούν.

Προς θεραπεία όλων των ανωτέρω ελαττωμάτων, τους συνιστώ ενθέρμως:

Α) Να θυμηθούν, ή να πληροφορηθούν τώρα για πρώτη φορά εάν είναι νεότεροι/-ες, ότι η 17Ν μεταξύ άλλων έχει εκτελέσει δύο Τούρκους διπλωμάτες. Πράγμα που συνιστά εξ όσων γνωρίζω μία μοναδικότητα στην ιστορία του μεταπολεμικού τουλάχιστον ένοπλου αντάρτικου πόλεων στην Ευρώπη, ή και οπουδήποτε αλλού: πραγματικά δεν γνωρίζω άλλη περίπτωση οργάνωσης ένοπλης πάλης που να εκτέλεσε μέλη της μόνιμης αντιπροσωπείας κάποιας ξένης χώρας διαπιστευμένα στη δική της. Και μάλιστα όχι απλώς «κάποιας», αλλά της χώρας η οποία έχει κατασκευαστεί από την άρχουσα ιδεολογία της οικείας χώρας ως ο «προαιώνιος εθνικός εχθρός», και με αυτήν ακριβώς την επιχειρηματολογία (με την απολύτως υποκριτική προσθήκη διάφορων σαλτσών περί «διεθνισμού» για ξεκάρφωμα).

O φόνος αγγελιοφόρων/ απεσταλμένων θυμίζω ότι είναι αντίθετος προς όλους τους κανόνες της ειρήνης και του πολέμου και προς την ηθική της ένοπλης σύγκρουσης, μεταξύ τακτικών στρατών ή ατάκτων. Στην αρχαιότητα θεωρούνταν ιερόσυλη και βάρβαρη πράξη.

Β) Να διαβάσουν τις προκηρύξεις που εξέδωσε η οργάνωση μετά τις αντίστοιχες δολοφονίες. Αυτό είναι πολύ εύκολο, διότι οι προκηρύξεις αυτές είναι δημοσιευμένες, με υπερηφάνεια και με σχολαστικότητα, σε ένα ιστολόγιο που φέρει τον τίτλο «Δημήτρης Κουφοντίνας. Επίσημη Σελίδα, διαχειρίζεται δι’ αντιπροσώπου». Aναφέρομαι ειδικότερα σε τρεις απ’ αυτές, οι οποίες φέρουν παραπομπή με τίτλο και ημερομηνία (αυτήν, άγνωστο γιατί, γραμμένη κατά τον αμερικανικό τρόπο) αντίστοιχα ως εξής: 1991-06-16 Τούρκοι διπλωμάτες, 1991-10-07 Τσετίν και 1994-07-04 Σιπαχίογλου.

Όσα απερίγραπτα εκτίθενται εκεί, η απροκατάληπτη αναγνώστρια δεν θα δυσκολευθεί να αναγνωρίσει ότι ανήκουν στο οπλοστάσιο της ελληνικής ακροδεξιάς. Αν τα διαβάζαμε χωρίς να δούμε τον τίτλο, θα ήταν πολύ πιο εύλογο να υποθέσουμε ότι πρόκειται για μπροσούρα του Φαήλου Κρανιδιώτη, παρά κάποιας οργάνωσης της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Άλλωστε, η λέξη «καπιταλισμός» ή οποιαδήποτε έστω απόμακρα σχετική προς αυτήν απουσιάζει παντελώς από αυτές τις προκηρύξεις. Αντιθέτως, είναι παρόν όλο το οπλοστάσιο του αλυτρωτισμού και της τουρκοφαγίας. Οι συντάκτες του κειμένου αυτού δεν έχουν ακόμα χωνέψει τη … συνθήκη της Λωζάνης, και μάλιστα ισχυρίζονται ότι η Ελλάδα έπρεπε «νάθετε χτες ζήτημα Ανατολικής Θράκης» (!;), κάτι που εξ όσων γνωρίζω ούτε η Χρυσή Αυγή έχει ισχυριστεί. Με τον χαρακτηριστικό δε ελιγμό που ακολουθούν όλοι οι ακροδεξιοί («εγώ δεν είμαι ρατσιστής, αλλά …»), προβαίνουν και σε μία προσχηματική άρνηση, από εκείνες για τις οποίες έλεγε ο Φρόυντ ότι, όταν τις ακούμε, πετάμε το «δεν» και κρατάμε τα υπόλοιπα: «Με τα παραπάνω δεν προσπαθούμε να υποστηρίξουμε καμιά νέα ‘Μεγάλη Ιδέα’ ή μια στρατιωτική εισβολή στην Ανατολική Θράκη, όπως θα μας κατηγορήσουν οι διάφοροι αγύρτες, τσαρλατάνοι δημοσιογράφοι».

Εξ όσων γνωρίζω, πάντως, κανείς δημοσιογράφος δεν τους χαρακτήρισε μεγαλοϊδεάτες· οι περισσότεροι άλλωστε Έλληνες δημοσιογράφοι συμμερίζονται τις ιδέες αυτές, γι’ αυτό και νυχθημερόν κλαίγονται για την «τουρκική προκλητικότητα». Χαρακτήρισαν όμως οι ίδιοι έτσι τον εαυτό τους, με ακρίβεια. Διότι αν με την αναφορά αυτή δεν ζητούν στρατιωτική εισβολή, τότε τι ακριβώς ζητούν; Ποιο είναι αυτό το «ζήτημα Ανατολικής Θράκης» που καλείται να θέσει η Ελλάδα; Το ότι η περιοχή αυτή «κατοικούνταν από ελληνικούς πληθυσμούς και της αποσπάστηκε, άδικα»; Μα αυτό ακριβώς είναι ο ορισμός του αλυτρωτισμού και του αναθεωρητισμού.

Οι προκηρύξεις είναι εκεί. Δεν θα παραθέσω άλλα αποσπάσματα. Ο καθένας μπορεί να τις διαβάσει, και να διαπιστώσει ότι τόσο το πολιτικό (για να μην πω το πολεμικό) περιεχόμενο όσο και η φρασεολογία τους ανήκουν στην ατζέντα και στο λεξιλόγιο της ελληνικής –και ελληνοκυπριακής- άκρας δεξιάς, και προπαγανδίζουν την εισβολή ελληνικού στρατού στην Κύπρο. Τελείως ενδεικτικά:

«εξωνημένη κυβέρνηση του γραικύλου Μητσοτάκη»

«πάει σε νέο Νταβός ο γραικύλος Παπανδρέου»

«συνεχής παραίτηση κι ενδοτικότητα»

«ένα διαρκές Μόναχο»

 «συρρίκνωση/ ξερίζωμα του ελληνισμού»

«η δυσμενής επίλυση του αλυτρωτικού ζητήματος»

 «νέες εξευτελιστικές υποχωρήσεις»

 «η Κύπρος είναι ένα νησί με πανάρχαιο ελληνικό πολιτισμό, που κατοικούνταν από Έλληνες εδώ και 3.000 χρόνια»

 «υπερβολικά δικαιώματα στην τουρκική μειονότητα [sic]» με τις «μυστικές [sic] συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου».

Θα επισημάνω μόνο το πρωτοφανές γεγονός ότι μία από τις προκηρύξεις, η τρίτη, ήδη στην αρχή της φέρει το όνομα της οργάνωσης, όπως κάθε άλλη φορά, αλλά εδώ το όνομα αυτό συνοδεύεται από τις λέξεις «Κομάντος Θεόφιλος Γεωργιάδης».

Ο Θεόφιλος Γεωργιάδης, εξηγεί στο τέλος η προκήρυξη, «δολοφονήθηκε στις 20 Μάρτη του ’94 στην Κύπρο από πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών της Τουρκίας της ΜΙΤ, επειδή σαν πραγματικός πατριώτης και διεθνιστής αγωνιστής θεωρούσε σαν στοιχειώδες καθήκον του να βοηθάει έμπρακτα πολιτικά και υλικά τον αγώνα του Κουρδικού λαού ενάντια στον τούρκικο φασιστικό επεκτατισμό».

Αυτό που παραλείπει βέβαια να εξηγήσει η προκήρυξη είναι πως ο ίδιος ο Γεωργιάδης ήταν πράκτορας των μυστικών –και ορισμένων φανερών- υπηρεσιών της Ελλάδας και της Κύπρου, ότι στο πρόσωπό του γίνονται ακόμα και σήμερα εξυμνητικές αναφορές από ακροδεξιά σάιτ τα οποία τον έχουν στα όπα όπα, και ότι η δράση του δεν είχε βέβαια καμία σχέση με τον «διεθνισμό», τον οποίο είχε χεσμένο· τα κολλητηλίκια του με το ΡΚΚ οφείλονταν, όχι βεβαίως στην προσήλωσή του στα δικαιώματα των μειονοτήτων από θέση αρχής, αλλά στην καιροσκοπική προσπάθειά του να προκαλέσει εσωτερικά προβλήματα και, όπως ήλπιζε, ακόμα και διαμελισμό/ αλλαγή συνόρων στην Τουρκία.

Το πραγματικά πρωτοφανές στα παγκόσμια χρονικά γεγονός μία οργάνωση ένοπλης πάλης να διακηρύσσει την ταύτισή της με τις φανερές ή/ και μυστικές υπηρεσίες του κράτους το οποίο υποτίθεται ότι αμφισβητεί και θέλει να ανατρέψει, μας δείχνει ότι ο Κουφοντίνας είχε ­πάντοτε (και εξακολουθεί να έχει) εξίσου χεσμένο τον διεθνισμό και τα δικαιώματα των μειονοτήτων, όπως και των μεταναστών, για τα οποία δεν έχει πει ποτέ μια λέξη. Ή μάλλον, έχει ρητά πει ότι αυτά είναι πάρα πολλά και πρέπει να περιοριστούν –προκειμένου για την τουρκική μειονότητα στη Θράκη και για την τουρκοκυπριακή κοινότητα.

Η παρουσίαση της δολοφονίας του Σιπαχίογλου ως πράξης συμπαράστασης «στους αντάρτες του ΕΑΜ Κουρδιστάν [sic]» και οι διαβεβαιώσεις ότι αυτή «δεν κατευθύνεται ενάντια στον αδελφό Τούρκικο λαό», εάν δεν είναι απλώς προσχηματικές, είναι αφελείς. Δεν υπάρχει κανένα παράδειγμα κατά το οποίο η θέση ενός χειραφετητικού-διεκδικητικού κινήματος σε κάποια χώρα να βελτιώθηκε επειδή δολοφονήθηκε ένας διπλωμάτης αυτής της χώρας στο εξωτερικό. Το πιθανότερο είναι η ενέργεια αυτή να μην έγινε καν αντιληπτή από τους Τούρκους και Κούρδους αγωνιστές, ή και να είχε ξεκάθαρα αρνητικά αποτελέσματα για τον αγώνα τους, αφού τέτοιες πράξεις κάνουν πιο πειστικές τις θεωρίες ότι «είμαστε περικυκλωμένοι και όλοι θέλουν το κακό μας, άρα επιβάλλεται εθνική ομοψυχία».

Πρόσφατα έγραψα ότι η ιδεολογία της 17Ν είναι «γεννημένη 25 Μαρτίου». Ακόμα κι αυτό στέκει μόνο ως προς την κυριολεξία του: η ιδεολογία αυτή έχει τη ρίζα της στην εκ των υστέρων κατασκευή της αφήγησης περί επανάστασης, (στην οποία οφείλουμε και την αυθαίρετη επιλογή αυτής της ημερομηνίας), και όχι με την ίδια την επανάσταση και την ιδεολογική προετοιμασία της, η οποία ενείχε και χειραφετητικά στοιχεία.

Είναι πραγματικά αξιοπερίεργο ότι αρκετές συλλογικότητες στον αριστερό, ελευθεριακό και αναρχικό χώρο, μερικές από τις οποίες πρωταγωνίστησαν και στρατεύτηκαν με ειλικρίνεια και αυταπάρνηση στη δημιουργία των Αντιρατσιστικών Φεστιβάλ και στην αλληλεγγύη στους πρόσφυγες όλα αυτά τα χρόνια, γοητεύονται από τη δράση και την προσωπικότητα του Κουφοντίνα. Θεωρώ ότι αυτή η έλξη οφείλεται σε στοιχεία εξωτερικά και ενδεχομενικά, όπως η ικανότητά του να δρα μυστικά επί χρόνια, το θάρρος, η εντιμότητα και η συνέπειά του.

Όλα αυτά, εάν συντρέχουν, είναι αξιέπαινα, αλλά είναι στοιχεία κατ’ αρχήν άσχετα με την πολιτική. Και αυτό έχει σημασία. Διότι ο Koυφοντίνας, με τη δήλωσή του περί τερματισμού της απεργίας, αλλά και με την άδικη επίθεση που εξαπέλυσε η δικηγόρος του –φαντάζομαι σε συνεννόηση μαζί του- εναντίον γνωστού πανεπιστημιακού που στήριξε όσο λίγοι το αίτημά του, φαίνεται να διεκδικεί ρόλο στα πολιτικά και κοινωνικά πράγματα, και μάλιστα ηγετικό. Στη μεν δήλωση λέει ότι θέλει να είναι «ένας από τους πολλούς» που κινητοποιούνται· ακόμα περισσότερο, όμως, με την επίθεση στον Χριστόπουλο –αλλά και σε μια «ομάδα ανθρώπων» που είναι σαν κι αυτόν-, δείχνει να θέλει να αρχίσει ξανά το παιχνιδάκι του ξεκαθαρίσματος από «εσωτερικούς εχθρούς» προκειμένου να μείνουμε εμείς εμείς οι μόνοι συνεπείς και να ηγηθούμε του αγώνα.

Για να δράσεις μαζί στην πολιτική, όμως, και πολύ περισσότερο για να δεχθείς κάποιον ως ηγέτη αυτής της δράσης, δεν αρκεί το όποιο θάρρος και η όποια συνέπεια. Πρέπει να συζητήσουμε πολιτικά. «Αλληλεγγύη στους αγώνες;». Χμ … ναι, σύμφωνοι. Ποιους αγώνες όμως; Αν καλούμαστε να αγωνιστούμε για να αντιστρέψουμε την ήττα του 22 και να επαναφέρουμε το μεγαλείο του ελληνισμού, τότε ας ειπωθεί καθαρά ώστε να ξέρουμε με τι έχουμε να κάνουμε. Όποιος θέλει να αποκαταστήσει την «αδικία» ανακαταλαμβάνοντας την Κερύνεια, τη Ραιδεστό και την Αδριανούπολη, ας συγκροτήσει ένα ένοπλο σώμα, μια που το κατέχει άλλωστε το σπορ, και ας πάει να το επιχειρήσει, όπως έκανε ο Κατσίφας για την Αλβανία. Μετά ας έλθει να μας πει πώς πέρασε.

Όσο για μένα, ευχαριστώ, δεν θα πάρω.

Not in my name.