του Άκη Γαβριηλίδη
… και καλά, αυτός πλήρωσε ο ίδιος τις αμαρτίες του.
Να δούμε πόσους ακόμα πήρε/ θα πάρει στο λαιμό του, πόσα ακόμα αθώα –ή ένοχα αφέλειας και ευπιστίας- θύματα θα προκαλέσει με την ανεύθυνη και μισάνθρωπη στάση του.
Ο Ιωάννης Τασιάς, ο χριστιανοταλιμπάν που τη δεκαετία του 90 είχε παρακινήσει και πρωτοστατήσει σε βανδαλισμούς εναντίον καλλιτεχνικής εκδήλωσης στη Ροτόντα της Θεσσαλονίκης, κατά τους οποίους ασκήθηκε ένοπλη βία κατά περιουσιών και κατά προσώπων για τις οποίες δεν λογοδότησε ποτέ κανείς (αντιθέτως, λίγο έλειψε να κατηγορηθούν οι ίδιοι οι παθόντες/ παθούσες), τυπικό δείγμα του «Σκοτεινού Βαρδάρη» που φύσηξε επί δεκαετίες παγώνοντας το πνευματικό τοπίο της Θεσσαλονίκης, αποθρασυμένος από την ατιμωρησία συνέχισε μέχρι πριν λίγους μήνες να προκαλεί κίνδυνο για τη δημόσια υγεία και να διεγείρει σε ανυπακοή διαδίδοντας ανυπόστατες, ανορθολογικές, παραπλανητικές και επικίνδυνες θεωρίες για τον κορονοϊό με ύφος παντογνώστη και με επιστημονικοφανή ορολογία.
Δεν θα έγραφα αυτό το σημείωμα, εάν δεν διαπίστωνα ότι οι ορθόδοξοι αρνητές του ιού ή/ και κάποιων διαστάσεών του, εκείνων που τους είναι προσωπικά άβολες, δεν έλαβαν το μήνυμα και συνεχίζουν με αμείωτο στρουθοκαμηλισμό να αρνούνται την πραγματικότητα, και με αμείωτο θράσος να αξιώνουν και από εμάς τους υπολοίπους να κάνουμε το ίδιο. Μόνο στο χώρο των σχολίων της προχθεσινής μας παρωδίας την οποία οι μουτζαχεντίν της ορθοδοξίας πήραν για πραγματική, συνεχίζουν σα να μη συμβαίνει τίποτα να μας ζητάνε … αποδείξεις ότι ο κορονοϊός μεταδίδεται με τη κοινωνία, και να αρνούνται την πραγματικότητα λέγοντας ότι ο Τασσιάς δεν πέθανε απ’ αυτό. Ακόμα χειρότερα: όπως δημοσιεύτηκε, κατά την κηδεία του μακαρίτη, κληρικοί και λαϊκοί -μεταξύ των οποίων και μικρά παιδιά- προσήλθαν να προσκυνήσουν το πτώμα του χωρίς μάσκα.
Ο σεβασμός προς τους νεκρούς επιβάλλεται, αλλά όταν αυτός έρχεται σε σύγκρουση με το σεβασμό προς τους ζωντανούς, θα πρέπει να κάνει πίσω. Δεν θα είχε κανείς αντίρρηση εάν όσοι θεωρούν αβλαβείς αυτές τις πρακτικές τις ασκούσαν μεταξύ τους και μόνο με δική τους διακινδύνευση. Το ζήτημα όμως είναι ότι έτσι θέτουν σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία, δηλαδή τις ζωές όλων μας, ανθρώπων τους οποίους δεν γνωρίζουν καν. Ο δε υπουργός «Προστασίας του Πολίτη», όπως προσπαθήσαμε να αναδείξουμε με τη μικρή μας φάρσα προσφάτως, είναι περισσότερο δραστήριος στο να ψάχνει τρόπους να παραβιάσει το σύνταγμα απαγορεύοντας συναθροίσεις που γίνονται μια φορά το χρόνο σε ανοιχτό χώρο, παρά να προστατεύει πολίτες που κατά τεκμήριο και κατά πλειοψηφία ανήκουν στις ομάδες υψηλού κινδύνου -και όλους εμάς τους υπολοίπους- από τον διάχυτο τραμπικού τύπου ανορθολογισμό και τη μνησικακία τους.
Nomadic universality 
Ο Χριστιανισμός έχει ένα μεγάλο ατού, που συνάμα είναι αναμφισβήτητη απόδειξη της δειλίας του. Έχει τοποθετήσει τον εαυτό του από την πλευρά αυτού που μπορεί να υπόσχεται τα πάντα, αλλά δεν οφείλει να αποδείξει τίποτα στο εδώ και τώρα.
– Γιατί δεν αισθάνομαι καλά;
– Γιατί αμάρτησες απέναντι στον θεό και ο θεός σε δοκιμάζει, σού στέλνει μια προειδοποίηση να επιστρέψεις στον δρόμο Του
– Ποιος το λέει αυτό; ο Ιησούς, οι Πατέρες της εκκλησίας και οι Αγιοι μας.
– Γιατί πεθαίνουν παιδιά και νέοι;
– Γιατί τους αγάπησε ο θεός και τους πήρε κοντά τους.
– Γιατί δεν βλέπω τον θεό;
– Γιατί είναι αόρατος.
– Τι συμβαίνει μετά θάνατον;
– Οι ψυχές είναι αθάνατες και πηγαίνουν στον θεό, για να τις κρίνει ανάλογα με τα έργα τους.
– Πώς ξέρω ότι υπάρχει άλλη ζωή;
– Το ευαγγέλιο γράφει ότι μάς το είπε ο Ιησούς.
Και πολλά, άλλα αναπόδεικτα τέτοια.
Αυτό το σχέδιο επί χιλιάδες χρόνια δούλευε μια χαρά. Κάθε προσωπικό ή ιστορικό γεγονός, είτε θετικό είτε αρνητικό, όφειλε να σιωπήσει μπροστά στον ιερέα, ο οποίος ήταν προορισμένος να του δώσει ένα μεταφυσικό νόημα που να συνάδει με την ύπαρξη του καλού θεού και του κακού (Διάβολος). Πλήρης περιφρόνησις για οποιαδήποτε έλλογη ερμηνεία φυσικών, κοινωνικών, ψυχολογικών και ιστορικών αιτιών.
Να θυμίσω πως κατά τον μεσαίωνα, οι θανατηφόρες επιδημίες αποδόθηκαν από τους ιερείς σε σκληρή τιμωρία του θεού για τις φοβερές αμαρτίες των ανθρώπων, μ’ αποτέλεσμα οι άνθρωποι κατά χιλιάδες να προβαίνουν στην φοβερή τιμωρία του αυτομαστιγώματος μήπως και εξιλεωθούν.
Από τότε πέρασαν αιώνες. Η γνώση, η επιστήμη, η λογική δραπέτευσαν από το σκοτεινό υπόγειο της χριστιανικής φυλακής, και έχουν τον πρώτο λόγο.
Αν είναι μια φορά δύσκολο να υπακούσουν οι χριστιανικές εκκλησίας σ’ αυτούς που κάποτε κατεδίωκαν εκ του ασφαλούς, για την ελληνική Ορθόδοξη εκκλησία που είναι η πιο σκοταδιστική μορφή του Χριστιανισμού, είναι δέκα φορές περισσότερο.
Στα 200 χρ. ύπαρξης αυτού του κράτους προτεκτοράτο, η εκκλησία είχε τον πρώτο λόγο. Για πρώτη φορά υποχρεούται να υπακούσει για τα τού οίκου της, σε αποφάσεις ξένων προς αυτήν.
Η διάχυση της γνώσης για την φύση της πανδημίας, έστω και με δόσεις fake γνώσης, και τα ηλεκτρονικά μέσα δεν της επιτρέπουν να επικαλεστεί τον θυμό του θεού σαν αιτία της πανδημίας. Κάποιες προσπάθειες σ’ αυτήν την κατεύθυνση, προκάλεσαν γέλιο.
Ταυτόχρονα έχει ένα φόβο, πως αν κρατήσει για μεγάλο διάστημα η αποχή των πιστών από τα θρησκευτικά του καθήκοντα, υπάρχει κίνδυνος ένα μεγάλο μέρος απ’ αυτούς να.. ξεχάσει να επιστρέψει στο μαντρί.
Το μόνο όπλο τους, η πεισματική άρνηση της μετάδοσης του ιού στους «ιερούς» χώρους και τις ιεροπραξίες της Ορθοδοξίας, αφού «ο Χριστός είναι πολύ δυνατότερος από την πανδημία».
Μόνο που κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με την πραγματικότητα. Ούτε και ο Ιησούς.
Και αυτή μάς λέει πως ένας μετά τον άλλο μητροπολίτη και ιερέα, άρχισαν να νοσούν.
Και έτσι όλο και περισσότερο οι ιερείς, υπακούν στις οδηγίες της επιστήμης και του κράτους.
Ανάγκα και θεοί πείθονται.
Φαίνεται πως ο χριστιανισμός, δεν μπορεί πια να αγνοεί την πραγματικότητα.
Το επέκεινα όλο και οπισθοχωρεί μπροστά στο «εδώ».