του Άκη Γαβριηλίδη

Οι κάπως παλιότεροι θα θυμούνται ότι, πριν πολλά χρόνια, όταν άρχιζε να παίρνει την εθνικιστική του στροφή, ο Διονύσης Σαββόπουλος είχε εκθέσει δημοσίως –αν δεν κάνω λάθος σε μια εκδήλωση του ΚΚΕ Εσωτερικού για τη γλώσσα- μία απίθανη θεωρία, δήθεν στηριγμένη σε ηχοδιαγράμματα και σε ποσοτικοποιημένα στοιχεία, κατά την οποία στην ομιλία των σημερινών (τότε) χρηστών της ελληνικής γλώσσας «ακούγονται» οι δασείες και οι περισπωμένες, διότι λέει με κάποιο εργαστήριο μετρήσανε διάφορα καταγεγραμμένα δείγματα ομιλητών και διαπίστωσαν ότι στα μακρά φωνήεντα είναι μεγαλύτερος ο χρόνος και η ένταση με την οποία προφέρονταν.

Φυσικά, ήδη τότε, κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης, οι στοιχειωδώς σοβαροί συνεισηγητές (π.χ. ο Δημήτρης Μαρωνίτης) του βάλανε πάγο. Εξ όσων έχω υπόψη μου δεν τα επανέλαβε έκτοτε, αλλά ούτε και τα ανακάλεσε Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Όταν ο Σεφέρης έκανε τη δήλωσή του κατά της χούντας, το 69, σχεδόν όλοι αντέδρασαν ανεπιφύλακτα θετικά. Φυσικά όχι η ίδια η χούντα, ούτε το ημιεπίσημο όργανό της, που άρχισαν να ψάχνουν για να βρουν ψεγάδια στον προηγούμενο βίο και πολιτεία του Σεφέρη. Επίσης όμως, επιφυλακτικά, έως αρνητικά, αντέδρασαν από άλλη σκοπιά –κυρίως αργότερα, μερικοί μέχρι και σήμερα- κάποιοι ανόητοι, διατυπώνοντας γκρίνιες του τύπου «ναι, αλλά γιατί τώρα», «πού ήταν αυτός τόσον καιρό», «σιγά, και τι λέει αυτή η δήλωση, κοινοτοπίες», «υπερεκτιμήθηκε, υπάρχουν άλλοι που έκαναν το ίδιο με πιο ριζοσπαστικό και συνεπή τρόπο αλλά αγνοήθηκαν» κ.λπ.[1].

Σήμερα, «άλλοι ανόητοι, ή οι ίδιοι μετενσαρκωμένοι», όπως έλεγε ο Ντελέζ, προσπαθούν με ανάλογα ψελλίσματα και σοφίσματα να αποδυναμώσουν και να χωνέψουν το δηλητήριο που τους σέρβιρε αφειδώς και μονοκοπανιά (σε αντίθεση με τη συνήθεια που αποδίδεται στον διάσημο συνονόματό του βασιλέα του Πόντου κατά την Συνέχεια →