του Μοχάμεντ Ελ-Κουρντ

Το 1971, ένας βρετανός βουλευτής ονόματι Κρίστοφερ Μέιχιου υποσχέθηκε αμοιβή πέντε χιλιάδων λιρών σε όποιον κατάφερνε να αποδείξει ότι ο δεύτερος πρόεδρος της Αιγύπτου, Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσσερ, είχε διακηρύξει την πρόθεσή του να «πετάξει τους Ισραηλινούς στη θάλασσα»[1]. Αργότερα, ο Μέιχιου διεύρυνε τα κριτήριά του ώστε να περιλάβουν οποιουδήποτε είδους τεκμηρίωση γενοκτονικού τύπου δηλώσεων που να έκανε κάποιος υπεύθυνος Άραβας ηγέτης. Όλα τα παραθέματα που του υποβλήθηκαν τα έκρινε μη αυθεντικά. Σύντομα, ένας προσφεύγων, κάποιος Εβραίος φοιτητής 22 ετών, έκανε αγωγή κατά του Μέιχιου και η αντιδικία τους έφτασε στο Ανώτατο Δικαστήριο[2]. H αγωγή απορρίφθηκε αφού ο δικηγόρος του φοιητή παραδέχθηκε ότι η δήλωση που είχε προσκομίσει ο πελάτης του, ένα παράθεμα από λεγόμενα του πρώτου Γενικού Γραμματέα του Αραβικού Συνδέσμου, «δεν ήταν γενοκτονική».

Ο Μέιχιου αποφάνθηκε ότι o ισχυρισμός αυτός ήταν μία «απόκρυφη αλληγορία». Όμως, όσο απόκρυφη και να είναι, εμένα πολύ συχνά με ρωτούν ακόμα τώρα αν θέλω να ρίξω τους Ισραηλινούς στη θάλασσα. Σχεδόν πάντα, Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Σε ένα ακόμα σημείωμά του στο ψευδεπώνυμο «Liberal», ο γνωστός και μη εξαιρετέος Σάκης Μουμτζής, από την πρώτη του παράγραφο, κατά παράβαση κάθε αρχής του οπωσδήποτε νοούμενου φιλελευθερισμού, αλλά και της δημοσιογραφίας και του καθήκοντος αληθείας, διαβεβαιώνει τους/ τις αναγνώστ(ρι)ες ότι:

Είναι εντυπωσιακό πως δεν υπήρχε επιζήσασα γυναίκα μεταξύ των Ισραηλινών ομήρων. Από τους 48 που παρέμεναν φυλακισμένοι στις σήραγγες της Χαμάς, μια ήταν γυναίκα και αυτή χάθηκε. Ως γνωστόν επέστρεψαν 20, όλοι άντρες. Κατά πληροφορίες οι γυναίκες που απήχθησαν από τους τρομοκράτες την 7η Οκτωβρίου 2023 ήταν 68. Επέστρεψαν τον χειμώνα του 2025 οι εφτά, άρα…

Η «πληροφόρηση» (οθντκ) σταματά εδώ· μετά αρχίζουν διάφοροι «προβληματισμοί» για την υποκρισία της αριστεράς, των γυναικείων οργανώσεων κ.λπ. κ.λπ.

Ο επίσης σεσημασμένος ψεύτης και ανόητος Φαήλος Κρανιδιώτης πιάνει το ίδιο θέμα και το προχωρά ακόμη Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Στην ανακοίνωση με την οποία γνωστοποιεί ότι δεν θα εμφανιστεί στο φεστιβάλ της Σάνης, η τραγουδίστρια Γλυκερία (ή, ακριβέστερα, η «ομάδα της») προβάλλει μεταξύ άλλων τον ισχυρισμό ότι «Η μουσική της είχε και έχει στόχο να ενώνει, όχι να διχάζει». Και συνεχίζει ότι «Τέτοιες φανατικές πρακτικές δεν μπορούν να μειώσουν την αξία ούτε της διαδρομής της ούτε του μηνύματος που φέρει η τέχνη της». Ως «φανατικές πρακτικές» στην ανακοίνωση νοούνται κάποιες υποτιθέμενες «οργανωμένες πιέσεις και καλέσματα σε επεισόδια από το κίνημα BDS και τους υποστηρικτές του» –για τις οποίες δεν ανευρίσκεται καμία περαιτέρω εξήγηση και κανένα στοιχείο, είτε στην ανακοίνωση είτε οπουδήποτε αλλού.

Παρένθεση: την ίδια ακριβώς αιτιολογία προέβαλε προ ημερών ο πρόεδρος της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης ως απάντηση σε διαμαρτυρίες για τη συμμετοχή της εθνικής μπάσκετ σε τουρνουά όπου Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Ένα από τα κύρια επιχειρήματα που (νομίζουν ότι) έχουν τα ακροδεξιά τρολλ του διαδικτύου όταν θέλουν να υπονομεύσουν και να στιγματίσουν τις κινητοποιήσεις ενάντια στη γενοκτονία των Παλαιστινίων είναι ο παλιός καλός whataboutism: «γιατί δεν λέτε τίποτε και για την Κύπρο».

Η επίκριση για υπερβολικό ενδιαφέρον προς τα διεθνή τεκταινόμενα και για ανάλογη αδιαφορία προς τα «εθνικά μας θέματα» αποτελεί παραδοσιακό θέμα του αντιδραστικού εθνικισμού. Επίσης συχνό φαινόμενο υπήρξε η προκαταβολική εσωτερίκευση αυτών των επικρίσεων στο λόγο των υφιστάμενων την κριτική, όπως π.χ. στο λόγο του Μανόλη Αναγνωστάκη –και ειδικότερα στις ειρωνείες του εις βάρος των «μαύρων, πράσινων, κιτρινωπών επαναστατών»– ή στους στίχους του τραγουδιού του Γιάννη Μαρκόπουλου που μας προτρέπουν πρώτα να καταφέρουμε κάθε παιδί [κάθε ελληνόπουλο, φυσικά] να παίζει, και ύστερα να ασχοληθούμε με το τι θέλουν οι Κινέζοι[1].

Και σε αυτή την περίπτωση, κάποιοι, όπως η τραγουδίστρια Νατάσα Μποφίλιου, «ψαρώνουν» και σπεύδουν να συμμορφωθούν με την έμμεση αυτή υπόδειξη· άλλοι πάλι υπενθυμίζουν ότι «οι αριστεροί πάντοτε αγωνίζονταν για Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Σύμφωνα με ανακοίνωση του αρχηγείου της Ελληνικής Αστυνομίας με ημερομηνία 13-07-2025, η Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών παρήγγειλε προκαταρκτική εξέταση για να διερευνηθεί αν διαπράχθηκε το έγκλημα της απειλής διάπραξης εγκλημάτων από «άτομα» που συγκεντρώθηκαν «με ενιαία ενδυμασία» την 11η Ιουλίου 2025 σε περιοχές του κέντρου της Αθήνας.

Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, δηλαδή τρεις μέρες μετά, δεν έχει γίνει γνωστό αν η διερεύνηση οδήγησε κάπου. Πράγμα που με κάνει να ευελπιστώ ότι οδήγησε στο μόνο δυνατό αποτέλεσμα, δηλαδή στην αρχειοθέτηση. Κάθε εχέφρων άνθρωπος μπορεί, και οφείλει, να διαπιστώσει ότι καμία απειλή διάπραξης εγκλημάτων δεν συνιστά η ανάρτηση «αύριο θα κάνουμε παλαιστινιακές βόλτες».

Το σχετικό άρθρο του ΠΚ ορίζει ότι το συγκεκριμένο έγκλημα (πλημμέλημα) το τελεί «Όποιος δημόσια με Συνέχεια →

του Γκίντεον Λεβί

Αλί και τρισαλί! Ουαί ημίν, ότι ημάρτομεν: πέντε χώρες επέβαλαν κυρώσεις στον υπουργό οικονομικών Μπεζαλέλ Σμότριτς και στον υπουργό εθνικής ασφαλείας Ιταμάρ Μπεν-Γκβιρ. Τώρα, ο πόλεμος στη Γάζα θα σταματήσει αμέσως. Ίσως και η κατοχή! Σίγουρα το απαρτχάιντ.

Ο Σμότριτς, ο οποίος έχει αφιερώσει τη ζωή του στη μελέτη των έργων του Ίψεν και λατρεύει να περιπλανιέται στους δρόμους του Όσλο, εμπνευσμένος από τα δράματα, δεν θα μπορεί πλέον να επισκέπτεται τη Νορβηγία.

Ο Μπεν-Γκβιρ, ο παθιασμένος παρατηρητής πουλιών, δεν θα μπορεί πλέον να παρακολουθεί το κίβι, αυτό το συναρπαστικό πουλί που ο μόνος του βιότοπος είναι η Νέα Ζηλανδία. Αυτές οι δύο χώρες, μαζί με τη Βρετανία, τον Καναδά και την Αυστραλία, αποφάσισαν να επιβάλουν σε αυτούς τους δύο κυρίους μια τιμωρία που αυτοί, η κυβέρνηση και η ισραηλινή κοινωνία μάλλον δεν θα μπορέσουν να αντέξουν. Άτακτοι, άτακτοι, Μπεζαλέλ και Ιταμάρ, πω, πω! Κακά παιδιά, σταθείτε στη γωνία.

Είναι δύσκολο να καταλάβουμε αν αυτές οι χώρες είναι αφελείς ή δειλές. Μένουν απλώς στα λόγια, ή μήπως Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Η πρόσφατη δημοσιοποίηση κειμένων και τοποθετήσεων εκ μέρους Ισραηλινών διανοουμένων–κάποιες δημοσιεύσαμε και σε αυτό το μπλογκ– εναντίον της σφαγής στη Γάζα αντιμετωπίστηκε, ευλόγως, εχθρικά, με ειρωνείες και αμφισβήτηση εκ μέρους των ακροδεξιών θαυμαστών του Νετανιάχου. Κατά απρόσμενο τρόπο, όμως, (ή ίσως όχι και τόσο απρόσμενο, τελικά), με ανάλογη, αν όχι και ακόμη μεγαλύτερη αμφισβήτηση αντιμετωπίστηκε από μία άλλη κατηγορία σχολιαστών: των εξυπνάκηδων/ υπερεπαναστατών του πληκτρολογίου, οι οποίοι δεν ικανοποιούνται με «ημίμετρα» ή «υποκριτικές/ καθυστερημένες αντιδράσεις», και μάλιστα τις βλέπουν ως μέρος ενός οργανωμένου σχεδίου, ενδεχομένως συντονισμένου και από το ίδιο το Ισραήλ προκειμένου να «ρίξει στάχτη στα μάτια» και να προκαλέσει σύγχυση και αμφιβολίες στο αντίπαλο στρατόπεδο σχετικά με το ποιος είναι ο «πραγματικός» επαναστάτης και ποια η «πραγματική» επαναστατική δράση. Όλοι αυτοί οι ισχυρισμοί έχουν Συνέχεια →

συνέντευξη του Άβι Μογκράμπι

Ο Ισραηλινός σκηνοθέτης Avi Mograbi γεννήθηκε στο Τελ Αβίβ το 1956. Από νωρίς πολέμιος της κατοχικής πολιτικής της χώρας του, αρνήθηκε να ενταχθεί στις μάχιμες μονάδες του στρατού όταν το Ισραήλ εισέβαλε στον Λίβανο το 1982. Οι ταινίες του –Πώς έμαθα να ξεπερνώ το φόβο μου και να αγαπώ τον Αριέλ Σαρόν (1997), Για ένα μόνο από τα δυο μου μάτια (2005) και Μέσα σε κήπο βάδισα (2012), για να αναφέρουμε μόνο μερικές- καταγράφουν την πραγματικότητα της κατοχής των παλαιστινιακών εδαφών.

Οι πολυβραβευμένες ταινίες του έχουν επιλεγεί σε όλα τα μεγάλα κινηματογραφικά φεστιβάλ. Πριν από λίγες εβδομάδες βρέθηκε στο Παρίσι για να παρουσιάσει το Τα πρώτα 54 χρόνια, μια ταινία στην οποία, κοιτώντας κατά πρόσωπο την κάμερα, μπαίνει στο πετσί ενός ειδικού στη στρατιωτική στρατηγική, και στην οποία συνδυάζει τα λεγόμενα στρατιωτών για τις τραυματικές εμπειρίες τους με αρχειακό υλικό.
Στη συνέχεια ο Mograbi ταξίδεψε αεροπορικώς στη Λισαβόνα, όπου ζει πλέον. Αυτή η συνέντευξη δόθηκε από εκεί, με ηχητικές ανταλλαγές. Οι ταινίες του, μεγάλου και μικρού μήκους, είναι πλέον όλες διαθέσιμες δωρεάν στην ιστοσελίδα του www.avimograbi.org. Συνέχεια →

συλλογικό κείμενο

Εμείς, ως μέλη του ακαδημαϊκού και διοικητικού προσωπικού των ιδρυμάτων ανώτατης εκπαίδευσης στο Ισραήλ, σας καλούμε να δράσετε άμεσα για να κινητοποιήσετε ολόκληρο τον ισραηλινό ακαδημαϊκό κόσμο για να σταματήσει ο ισραηλινός πόλεμος στη Γάζα.

Τα ισραηλινά ιδρύματα ανώτατης εκπαίδευσης διαδραματίζουν κεντρικό ρόλο στον αγώνα κατά της δικαστικής μεταρρύθμισης. Σε αυτό ακριβώς το φόντο προκαλεί μεγάλη εντύπωση η σιωπή τους απέναντι στις δολοφονίες, την πείνα και την καταστροφή στη Γάζα, καθώς και απέναντι στην πλήρη εξάλειψη του εκπαιδευτικού συστήματος εκεί, των ανθρώπων και των δομών του.

Από τότε που το Ισραήλ παραβίασε την εκεχειρία στις 18 Μαρτίου, σχεδόν 3.000 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί στη Γάζα. Η συντριπτική τους πλειονότητα ήταν άμαχοι πολίτες. Από την έναρξη του πολέμου, τουλάχιστον 53.000 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί στη Γάζα, μεταξύ των οποίων τουλάχιστον 15.000 παιδιά και τουλάχιστον 41 Ισραηλινοί όμηροι. Ταυτόχρονα, πολλοί διεθνείς φορείς προειδοποιούν για οξεία ασιτία –αποτέλεσμα της εσκεμμένης και Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Όπως έχουμε γράψει και στο παρελθόν, ο Σάκης Μουμτζής είναι κάποιος που -μεταξύ άλλων- αρθρογραφεί σε ένα ηλεκτρονικό μέσο ψευδεπίγραφα αποκαλούμενο liberal. Σε αυτό σήμερα ανάρτησε κείμενο με τίτλο «Κέρδισαν εκατομμύρια από το Ισραήλ, αλλά σιωπούν για το εμπάργκο στη Γλυκερία». Στο ίδιο το κείμενο, προχωρά ακόμη περισσότερο και ισχυρίζεται, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι εις βάρος της Γλυκερίας έγινε/ γίνεται … πογκρόμ (!), και μάλιστα «πρωτοφανές». Παραβλέποντας ότι προφανώς πογκρόμ δεν είναι νοητό να γίνει εναντίον ενός μόνο ατόμου. Ποιο είναι όμως αυτό το «πογκρόμ»; Σύμφωνα με την ίδια τη δική του διατύπωση, συνίσταται στο ότι «η οργάνωση ‘Μποϊκοτάζ, απόσυρση επενδύσεων, κυρώσεις (BDS GREECE) ζήτησε να μποϋκοταριστούν όλες οι εκδηλώσεις της Γλυκερίας στην Ελλάδα»[1].

Η εργαλειοποίηση και, ως εκ τούτου, το νοηματικό ξεχείλωμα και η φθορά φορτισμένων όρων σχετικών με το ναζισμό είναι κάτι σύνηθες σε τέτοιου τύπου λόγους και δεν χρειάζεται να επιμείνουμε. Αυτό που μου κάνει εδώ Συνέχεια →