του Τζόρτζιο Αγκάμπεν

Δύο νύχτες πριν με φτάσει η είδηση του θανάτου του Αντόνιο –του Τόνι- Νέγκρι, τον ονειρεύτηκα για πολλή ώρα και η παρουσία του ήταν τόσο ζωντανή που όταν ξύπνησα ένιωσα την ανάγκη να του γράψω. Το μήνυμά μου στο παλιό μέιλ που δεν είχα χρησιμοποιήσει για χρόνια δεν έφτασε. Όταν είπα σε μια φίλη για το όνειρο, εκείνη μου είπε: «ήθελε να σε αποχαιρετήσει πριν φύγει». Παρά την απόκλιση της σκέψης του καθενός μας, η οποία γινόταν όλο και πιο σαφής με τον καιρό, κάτι μας συνέδεε πεισματικά, κάτι που είχε να κάνει πρωτίστως με τη γενναιόδωρη, ανήσυχη, ακριβοδίκαιη ζωτικότητά του, την οποία ένιωσα αμέσως όταν τον συνάντησα για πρώτη Συνέχεια →

του Πάολο Βίρνο

Πριν από δύο χρόνια, νομίζω, τηλεφώνησε ο Τόνι. Θα περνούσε από τη Ρώμη και μου ζήτησε να συναντηθούμε. Μια ώρα μαζί, με την Ζυντίτ[1], σε ένα άδειο σπίτι κοντά στο Κάμπο ντε’ Φιόρι (ένα εγκαταλελειμμένο κρησφύγετο, θα σκεφτόταν κάποιος απατεώνας του παλιού PCI). Δεν μιλήσαμε για τίποτα, ή σχεδόν για τίποτα, μόνο φράσεις που προσφέρουν μια αφορμή για να σωπάσουμε και πάλι, χωρίς δυσφορία.

Σ’ εκείνο το σπίτι στη Ρώμη έλαβε χώρα ένας καθαρός και απλός αποχαιρετισμός, που δεν κρύφτηκε πίσω από τελετουργικά μοιρολόγια. Μετά από χρόνια ομηρικών καυγάδων[2] και ενθουσιωδών επαίνων για κάθε προσπάθεια να βρεθεί η στενή πόρτα από την οποία θα μπορούσε να περάσει ο αγώνας κατά της μισθωτής εργασίας στην εποχή ενός οριστικά ώριμου καπιταλισμού, λίγη εμβρόντητη σιωπή δεν βλάπτει. Αντίθετα, συμφιλιώνει.

Θυμάμαι τον Τόνι, ένοικο του κελιού 7 της πτέρυγας υψίστης ασφαλείας στη φυλακή της Ρεμπίμπια, να κλαίει Συνέχεια →

της Όρλυ Νόυ

Κόντρα στην επικρατούσα δημόσια διάθεση, πολλοί επιζώντες των σφαγών της 7ης Οκτωβρίου και συγγενείς όσων σκοτώθηκαν ή απήχθησαν είναι αντίθετοι με την εκδίκηση στη Γάζα.

Όλοι μιλούν για ενότητα. Παίδες, πολύ ωραία η ενότητα, αλλά στο πεδίο της μάχης το μόνο που πρέπει να υπάρχει είναι εκδίκηση και σκληρότητα … Θα έχουμε όλη μας τη ζωή για να θρηνήσουμε τους νεκρούς, και θα τους θρηνήσουμε. Αλλά τώρα, ένας μόνο στόχος υπάρχει: να εκδικηθούμε και να δείξουμε σκληρότητα.

Αυτά ήταν τα λόγια του ισραηλινού έφεδρου στρατιώτη Guy Hochman –συνήθως διασκεδαστή και διαδικτυακού ινφλουένσερ- σε συνέντευξή του στο Κανάλι 12 τις πρώτες ημέρες της επίθεσης του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας μετά τις σφαγές της 7ης Οκτωβρίου από μαχητές της Χαμάς. Με λίγες μόνο λέξεις, ο Χόχμαν αποτύπωσε το συναίσθημα που φαίνεται να έχει επικρατήσει στο Ισραήλ από την άκρα δεξιά μέχρι πολλούς που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί: τη δικαιολόγηση της καταστροφής που το Ισραήλ προκαλεί σήμερα σε πάνω από 2 εκατομμύρια Παλαιστίνιους στη Γάζα.

Ορισμένοι αιτιολογούν αυτή τους τη στήριξη με όρους «ήττας της Χαμάς». Άλλοι, όπως ο Χόχμαν, βάζουν τη Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Όπως έχω πει πολλές φορές, και γράψει τουλάχιστον μία, ο Γιάννης Σπανός είναι ένας από τους αγαπημένους μου συνθέτες. Τα τραγούδια του, ιδίως τα πρώτα (τα ελληνικά, βέβαια, όχι τα γαλλόφωνα), τα άκουγα από έφηβος και τα γνωρίζω τα περισσότερα απέξω. Ωστόσο, μόλις πρόσφατα, ακούγοντας τυχαία στο ραδιόφωνο μια εκπομπή αφιερωμένη σε αυτόν, συνειδητοποίησα για πρώτη φορά κάτι που βρήκα αρκετά αιφνιδιαστικό και με ξένισε που δεν το είχα προσέξει προηγουμένως, ούτε εγώ ούτε –εξ όσων γνωρίζω- κανείς άλλος. Αυτό είναι ότι το πρώιμο αυτό έργο του, και ιδίως οι τρεις «Ανθολογίες» του, κυριαρχούνται από ένα μόνιμο θέμα το οποίο τις κατατρύχει ως έμμονη ιδέα: το θέμα της απώλειας ενός παιδιού. Ή, συχνά, περισσοτέρων. H απώλεια Συνέχεια →