της Σόφι Λιούις

Είναι ένα θαύμα το ότι αφήνουμε έμβρυα να υπάρχουν μέσα μας. Σε αντίθεση με σχεδόν όλα τα άλλα ζώα, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν λόγω της εγκυμοσύνης τους κάθε χρόνο, γελοιοποιώντας τους «στόχους της χιλιετίας» του ΟΗΕ. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, σχεδόν 1.000 άνθρωποι πεθαίνουν στη γέννα κάθε χρόνο και άλλοι 65.000 «σχεδόν πεθαίνουν». Η κατάσταση αυτή είναι κοινωνική, όχι απλώς «φυσική». Τα πράγματα είναι έτσι για πολιτικούς και οικονομικούς λόγους: τα κάναμε έτσι.

Η εγκυμοσύνη αναμφίβολα έχει τις χαρές της· η γέννα είναι κάτι μοναδικό. Γι’ αυτό ακριβώς, ακόμη και αν άλλοι υποφέρουν βαθιά από την καταναγκαστική τους συμμετοχή στην εγκυμοσύνη, πολλά άτομα που αποκλείονται από την εμπειρία αυτή για οποιονδήποτε λόγο –είτε είναι σις, τρανς, ή μη-δυικά- αισθάνονται στερημένα. Αλλά έστω κι έτσι, και έστω με πλήρη αναγνώριση της υπέροχης αίσθησης που κάποιοι βιώνουν κατά την κύηση, είναι αξιοσημείωτο που δεν υπάρχει πιο συνεπής υποστήριξη για έρευνα που να συμβάλλει στην ανακούφιση του προβλήματος της εγκυμοσύνης.

Αυτό που με εντυπωσιάζει ιδιαίτερα στο ζήτημα αυτό είναι πόσο λίγο συζητείται το γεγονός ότι, βιοφυσικά μιλώντας, η κύηση είναι μια υπόθεση ανυπολόγιστα καταστροφική. Επιστήμονες ανακάλυψαν με πειράματα ότι τα ενεργά κύτταρα της εγκυμοσύνης «επελαύνουν» (αν δεν περιοριστούν με επιθετικό τρόπο) μέσα από όλους τους Συνέχεια →