του Γιαν Nτε Βος

Πώς να δεις ζητήματα όπως το καθήκον και η ευθύνη ως ψυχαναλυτής/αριστερός θεωρητικός (που δεν είναι πλέον επαγγελματίας) όταν η Ακαδημία δεν σε θέλει πια; Τι μπορώ να κάνω, ερήμην, μη έχοντας πλέον ρόλο λέκτορα ή ερευνητή (άρα χωρίς χρηματοδότηση για συνέδρια, βιβλία, άρθρα …); Δηλαδή, μετά τα πρώτα δεκαπέντε χρόνια κλινικής εργασίας, έκανα δώδεκα χρόνια κριτικο-θεωρητική έρευνα για τις διαδικασίες ψυχολογικοποίησης σε διάφορα πανεπιστήμια: αφού αυτό τελείωσε, βρέθηκα έξω από την Ακαδημία. Σήμερα, για να βγάλω το ψωμί μου, κάνω αναπληρωματική διδασκαλία σε ένα Πανεπιστημιακό Κολλέγιο (τεχνική σχολή) στο τμήμα Κοινωνικής Εργασίας. Πρόσφατα, για να μην υποκύψω εντελώς υπ’ αυτή την αποξενωτική διδασκαλία, άρχισα να εργάζομαι με μερική απασχόληση ως οδηγός ταξί για μια εταιρεία που μεταφέρει πελάτες σε αναπηρικά καροτσάκια. Δύο μέρες τη βδομάδα –μια πραγματική χειρωνακτική εργασία, λέω στον εαυτό μου, για να επιβιώσω διδάσκοντας σε ένα περιβάλλον που στηρίζεται στις ίδιες τις κυρίαρχες θεωρίες και τα ψυχολογίζοντα πλαίσια που συνήθιζα να καταπολεμώ στο κριτικό μου έργο[1]. Η ειρωνεία είναι ότι η επιχείρηση ταξί θεωρεί την αποστολή της ως ένα είδος κοινωνικού ή και ψυχολογικού λειτουργήματος.

Όσα ακολουθούν είναι μια αυτο-εθνογραφικού τύπου περιγραφή τού πώς κανείς γίνεται ένας άστεγος Συνέχεια →

του Αντώνη Σκυλουράκη

Από το 2004 που επέστρεψα στα Χανιά πηγαινοέρχομαι στο ΒΟΑΚ καθημερινά. Μέσα σε αυτό το διάστημα έχω γίνει μάρτυρας 5 φορές σε θανατηφόρα τροχαία. Όλες τις φορές πέρασα από το σημείο λίγα λεπτά αργότερα. Αν είχα χαζολογήσει λίγο στο γραφείο ή μιλήσει ένα λεπτό παραπάνω με τους γονείς μου θα μπορούσε να με γυρίζανε τέσσερις. Απλά ήμουν τυχερός …

Ο δρόμος –όσοι ξέρετε- οδηγεί στις μεγαλύτερες παραλίες-αξιοθέατα του νησιού: Μπάλος, Ελαφονήσι και Φαλάσαρνα. Τους καλοκαιρινούς μήνες η κατάσταση είναι αφόρητη: ουρές αυτοκινήτων που πηγαίνουν σημειωτόν και απηυδισμένοι οδηγοί που μόλις βρουν μια ανοιχτάδα προσπαθούν να προσπεράσουν με όποιο κόστος. Σε όλα αυτά έρχονται να προστεθούν τα βαρέα οχήματα που σουλατσάρουν και λυμαίνονται τον ήδη στενό δρόμο Συνέχεια →