του Άκη Γαβριηλίδη

Σύμφωνα με την κάτωθι αφίσα, και με δημοσιεύματα σε ιστοσελίδες του ιδίου φυράματος, «Με αισθήματα χαράς, τιμής, συγκίνησης και πνευματικής ανάτασης με την ευλογία και την διαρκή μέριμνα του σεπτού ποιμενάρχου μας Μητροπολίτου Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς κ. Ιουστίνου, η ενορία του Αγίου Στεφάνου και Αγίων Αναργύρων παραλίας Νέων Επιβατών υποδέχεται στις 26 Ιανουαρίου και ώρα 17:00 στον Ιερό Ναό Αγίων Αναργύρων και Παντελεήμονος, το χαριτόβρυτο Λείψανο της ιεράς ποδός του Αγίου πρωτομάρτυρος και αρχιδιακόνου Στεφάνου».

Όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, οι πολλές φιοριτούρες και η πάση θυσία αναζήτηση χαριτόβρυτων εκφράσεων συνοδεύονται από χονδροειδή λάθη στα απλά. Όπως μπορεί να δει κανείς σε Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Το βίντεο με την επίσκεψη Κασελάκη στη Μακρόνησο προκάλεσε έντονες αντιδράσεις. Κατά τη γνώμη των αντιδρώντων και αντιδρωσών, ο υποψήφιος για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε το δικαίωμα να πάει στη Μακρόνησο ή/ και να γυρίσει βίντεο. (Ακόμη και όταν αυτό εκφράζεται με τη γνωστή περίφραση-disclaimer «δεν αμφισβητώ ότι είχε το δικαίωμα, αλλά …»).

Πού θεμελιώνεται αυτό το face control;

Σε δύο τύπους αιτιολογήσεων: α) ad hominem-ψυχολογικούς, β) τυπικούς-γραφειοκρατικούς. Οι δύο αυτές αιτιολογήσεις συχνά συνυπάρχουν, ή προβάλλεται η μία ως υποκατάστατο της άλλης.

Σύμφωνα με την πρώτη νομική βάση, η απαγόρευση ισχύει για τον συγκεκριμένο, ο οποίος είναι άσχετος με το πνεύμα της Μακρονήσου και χαρακτηρίζεται από «αδυναμία κατανόησης της ιστορίας και έλλειψη συναισθητικής Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Ο Αχιλλέας Μπέος όλοι ξέρουμε από πού έρχεται και τι εκπροσωπεί: εκπροσωπεί την αντιδραστική εκδοχή της λαϊκής κουλτούρας (διότι, ακριβώς, υπάρχει και τέτοια· η λαϊκή κουλτούρα δεν είναι πάντα/ απαραίτητα προοδευτική-δημοκρατική). Ως ένας (ακόμη) επίδοξος έλληνας Μπερλουσκόνι, εκφράζει το πνεύμα του μικροεπιχειρηματία, του απατεώνα, του μπράβου των γηπέδων και των σκυλάδικων, μετατρέποντας όλα τα παραπάνω σε δίκτυα εκλογικής πελατείας με το κοινό του. Όπως έλεγε εγκαίρως και ο Τόνι Νέγκρι για τον προαναφερθέντα και πρώτο διδάξαντα, «είναι ένα αφεντικό, μία μορφή συλλογικού κεφαλαιοκράτη, μια λειτουργία της κεφαλαιοκρατικής διεύθυνσης της κοινωνίας, καθότι σε αυτόν επικοινωνία και παραγωγή είναι το ίδιο πράγμα (…) δεν είναι όμως φασισμός, είναι κοινωνική, οικονομική, πολιτιστική και πολιτική δεξιά».

Αν είναι έτσι, πώς μπορεί να αντιπαρατεθεί κανείς με επιτυχία στη συγκρότηση και την αποτελεσματικότητα αυτών των δικτύων;

Δεν ισχυρίζομαι ότι έχω την απάντηση σε αυτό. Γνωρίζω όμως με βεβαιότητα ότι αυτό δεν μπορεί κανείς να το κάνει καταγγέλλοντας την «κυριαρχία του θεάματος» –όπως άλλωστε ήδη επισήμαινε στο ίδιο προ τριακονταετίας Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Τις προάλλες, έτυχε να επισκεφθώ το μουσείο ομοιωμάτων Βρέλλη, έξω από τα Γιάννενα.

Η επίσκεψη αυτή δεν ήταν στο πρόγραμμα, επρόκειτο για επιλογή ανάγκης (είχε καταρρακτώδη βροχή και δεν υπήρχε εκεί κοντά διαθέσιμη κάποια άλλη λύση κλειστού χώρου) και δεν είχα υψηλές προσδοκίες. Έστω και έτσι, όμως, η εντύπωση ήταν απογοητευτική. Πρόκειται για ένα μουσείο (ακόμα και ο χαρακτηρισμός αυτός είναι μάλλον καταχρηστικός) φτιαγμένο με όρους του 19ου αιώνα.

Το μουσείο έχει 12 «αίθουσες», σε καθεμιά από τις οποίες παρουσιάζεται και ένα ταμπλώ βιβάν από (υποτίθεται) την ελληνική ιστορία. Το πρώτο πρώτο, όμως, αναπαριστά το «Κρυφό Σχολειό» –κάτι δηλαδή που εδώ και καιρό έχει καταδειχθεί ότι δεν υπήρξε ιστορικά, όπως υποστήριξε νομίζω πρώτος πειστικά ο Άλκης Αγγέλου, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Τα Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια, στον τίτλο (και στο περιεχόμενο) ενός βιβλίου μου το οποίο μιλούσε μεταξύ άλλων –ή κυρίως- για τον Θεοδωράκη, είχα χρησιμοποιήσει τον χαρακτηρισμό «νεκροφιλία». Στο μυαλό μου τότε η χρήση αυτή ήταν φυσικά μεταφορική.

Διαβάζοντας κάποια πράγματα που (ανα)δημοσιεύθηκαν με αφορμή το θάνατό του, αρχίζω να σκέφτομαι ότι τελικά ίσως είχα πέσει μέσα και με την κυριολεκτική έννοια του όρου. Αναφέρομαι ειδικότερα στο κάτωθι Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Στις 15 Αυγούστου, όπως γράφτηκε στον τύπο, ένας νεαρός άντρας έχασε τη ζωή του στου Φιλοπάππου προσπαθώντας να ξεφύγει από επίθεση ληστών.

Μία εβδομάδα αργότερα, η μητέρα του απέστειλε ανοιχτή επιστολή προς τον Αλέξη Τσίπρα και προς άλλους φορείς, επιρρίπτοντάς τους εμμέσως την ευθύνη για το θάνατο του γιου της και για διάφορα άλλα κακώς κείμενα στην Ελλάδα.

Ο πόνος της απώλειας ενός οικείου ανθρώπου είναι ασφαλώς άξιος σεβασμού. Μόνο που από την υποχρέωση αυτή δεν εξαιρούνται ούτε οι ίδιοι οι ενδιαφερόμενοι. Όταν ένας πολίτης παίρνει το λόγο στον δημόσιο χώρο και μιλά, απευθυνόμενος στον πρωθυπουργό, στον δήμαρχο, σε υπουργούς, για θέματα όπως η ενδεδειγμένη κατανομή των δημόσιων επενδύσεων, η αστυνόμευση του χώρου, αλλά και η ταυτότητα και η πορεία της χώρας συνολικά, τότε μιλά πολιτικά, όχι ιδιωτικά. Άρα θα πρέπει ευλόγως να αναμένει ότι ο λόγος του θα κριθεί πολιτικά.

Ο λόγος λοιπόν της κυρίας Λαμπρινής Μουστάκα δεν μπορεί να κριθεί ως οτιδήποτε άλλο Συνέχεια →