του Άκη Γαβριηλίδη

Τις προάλλες, κάνοντας ζάππινγκ, έπεσα πάνω στην «Γκαρσονιέρα» (The Apartment, Billy Wilder 1960), σε σχετικά αρχικό σημείο. Είπα να καθήσω να την ξαναδώ άλλη μια φορά, μετά από τόσα χρόνια, και πρέπει να πω ότι με εντυπωσίασε ακόμα περισσότερο από τις προηγούμενες.

Πάντοτε έλεγα ότι οι ταινίες του Ουάιλντερ πρέπει να διδάσκονται στις κινηματογραφικές σχολές (μεταξύ άλλων και) για να μαθαίνει κανείς πώς γράφεται ένα σενάριο. (Είμαι σίγουρος εξάλλου ότι αυτό θα έχει γίνει ήδη ή/ και θα γίνεται ακόμα, απλώς εγώ δεν το ξέρω). Η ιδιοφυία του Αυστριακού Εβραίου που εκ του μηδενός, σχεδόν χωρίς να ξέρει τη γλώσσα, έφτασε ως ξένος στις ΗΠΑ και έγινε ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα στον αμερικανικό κινηματογράφο, όπως εξήγησα αλλού φαίνεται σε πολλά μεν σημεία, αλλά πάνω απ’ όλα και στην φοβερή –και φοβερά συγκινητική- τελική σκηνή της συγκεκριμένης ταινίας.

Πέρα από τα οξυδερκή κοινωνικά σχόλια και την κριτική που διατυπώνει έμμεσα στη διάρκειά της, η ταινία κατά βάση είναι μια ερωτική ιστορία: αφηγείται τις περιπέτειες που περνάει ένα (ετεροφυλόφιλο) ζευγάρι μέχρι να γίνει Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Στο «Μερικοί το προτιμούν καυτό» του Μπίλλυ Ουάιλντερ, στην σεκάνς όπου συνεδριάζουν οι Ιταλοαμερικανοί μαφιόζοι μεταμφιεσμένοι σε … «Φίλους της ιταλικής όπερας», ο αρχινονός απευθύνεται επιτιμητικά στον «Σπατς» Koλόμπο, επισημαίνοντάς του ότι άφησε δύο μάρτυρες της σφαγής του Αγίου Βαλεντίνου να ξεφύγουν ζωντανοί, πράγμα που «δεν είναι καλό για τις δημόσιες σχέσεις» της οργάνωσης. Αυτός, ψιλοενοχλημένος, απαντά: «Μην ανησυχείς γι’ αυτούς τους δύο, πες ότι είναι κιόλας νεκροί. Μόλις σήμερα το πρωί παραλίγο να τους έπιανα». Και ο «Μικρός Βοναπάρτης» του απαντά: «Δηλαδή, θες να πεις ότι τους άφησες να ξεφύγουν δυο φορές;».

Oι πρόσφατοι λεονταρισμοί του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη Μιχάλη Χρυσοχοΐδη ότι «ξανανοίγει τον φάκελο ΜΑΡΦΙΝ», που πλημμύρισαν τις τελευταίες μέρες τα μέσα ενημέρωσης και δικτύωσης, παρουσιάζουν ορισμένα κοινά με την ανωτέρω λεκτική

Συνέχεια →