του Άκη Γαβριηλίδη

Μόνο από τις νεκρολογίες που δημοσιεύτηκαν μετά τον πραγματικά αδόκητο –εδώ ταιριάζει κατεξοχήν η λέξη- θάνατο του Νότη Μαυρουδή πληροφορήθηκα προσωπικά ότι ο γνωστός συνθέτης και κιθαριστής ήταν Πόντιος από την Καλλιθέα. Μέχρι τώρα δεν είχα ιδέα γι’ αυτό.

Δεν θεωρώ ότι είμαι τέρας ενημερώσεως για τα ελληνικά πράγματα, αλλά τον Μαυρουδή τον ήξερα ως δημιουργό εδώ και χρόνια, ενώ με τους Ποντίους έχω ασχοληθεί στο πλαίσιο της μεταδιδακτορικής μου έρευνας –και σε άλλα πλαίσια. Εάν λοιπόν δεν το ήξερα, αυτό μάλλον σημαίνει ότι ο ίδιος δεν φρόντισε να το κάνει ευρέως γνωστό και να το διατυμπανίσει.

Αυτό το θεωρώ κάτι απολύτως προς τιμήν του. Διότι δείχνει ότι απέφυγε να εργαλειοποιήσει την καταγωγή του και να την «πουλήσει» (με την έννοια που λέμε «πουλάω μούρη», και με όλες τις έννοιες) προκειμένου να αποκομίσει συμπάθεια, προσοχή και απήχηση.

Ο Νότης Μαυρουδής ήταν μουσικός με παρουσία στα δισκογραφικά δρώμενα διάρκειας σχεδόν 60 χρόνων. Επιπλέον, ήταν ένας Συνέχεια →

Μετάφραση: Α. Γ.

Όπως πολλές κατηγορίες και θεσμοί των σύγχρονων δημοκρατιών, η αμνηστία ανάγεται στην εποχή της αθηναϊκής δημοκρατίας. Στα 403 προ Χριστού, αφού εξεδίωξε την αιμοσταγή ολιγαρχία των Τριάκοντα Τυράννων, η νικήτρια δημοκρατική μερίδα δεσμεύθηκε ενόρκως «να παραιτηθεί από τη μνησικακία» («μη μνησικακεῖν»*, κατά λέξη «να μην θυμάται τα κακά που υπέστη, να μην εκτρέφει κακές μνήμες») έναντι των αντιπάλων του. Ως εκ τούτου, οι δημοκράτες αναγνώρισαν ότι είχε λάβει χώρα στάσις, εμφύλιος πόλεμος, και ότι απαιτούνταν τώρα μια στιγμή μη-μνήμης, «αμνηστίας», για να συμφιλιωθεί η πόλη. Παρά την αντίθεση των πιο ακραίων, όπως ο Λυσίας, που ζητούσαν την τιμωρία των Τριάκοντα, ο όρκος πράγματι τηρήθηκε και οι Αθηναίοι, χωρίς να ξεχάσουν όσα είχαν συμβεί, έθεσαν σε αναστολή τις κακές μνήμες τους και ξεπέρασαν την πικρία τους.

Για την ακρίβεια, το πρόβλημα δεν ήταν τόσο να θυμηθούμε ή να ξεχάσουμε, αλλά να ξεχωρίσουμε πότε είναι η στιγμή για το ένα και Συνέχεια →