του Άκη Γαβριηλίδη

Όχι, ο Γεώργιος Μπαμπινιώτης δεν προέβαλε ποτέ (ρητά) τον ισχυρισμό ότι η μειονότητα της Θράκης είναι τουρκική.

Πλην όμως: ο Γεώργιος Μπαμπινιώτης προέβαλε και προβάλλει πλειστάκις, εδώ και χρόνια, με αμείωτη συχνότητα και επιμονή και με τα ίδια περίπου λόγια κάθε φορά, έναν ισχυρισμό του οποίου ο προηγούμενος είναι αναγκαία συνέπεια. Τον παραθέτω σε μία πρόσφατη σύνοψη την οποία επιμελήθηκε μία θαυμάστρια και επίδοξη μιμήτριά του.

Η κατάκτηση της μητρικής γλώσσας είναι έργο ζωής, κατά τον κ. Μπαμπινιώτη. Και η ομιλία κατάκτηση και επίτευγμα του καθενός από εμάς. Η γλώσσα πέρα από εργαλείο είναι και σκέψη, ταυτότητα και σύστημα αξιών, κατά τον Saussure. Δεν υπάρχει στην γλώσσα «γλωσσική μοναξιά», γιατί όλα στον λόγο, ως σύστημα, συνέχονται. Ο ελληνισμός χωρίς τη γλώσσα δεν θα είχε συνέχεια (Αμαλίας Κουμπούρα, υπ. δρ Λαογραφίας, «Σε τιμώ, γλώσσα» – Ludwig Wittgenstein: Τα όρια της γλώσσας μου, τα όρια του κόσμου μου).

Αφήνοντας κατά μέρος τους παραπλανητικούς ισχυρισμούς ότι αυτά τα είπαν ο Βιτγκενστάιν και ο ντε Σωσσύρ, θα κρατήσω μόνο εδώ το αναντίρρητο γεγονός ότι αυτά τα λέει ο Μπαμπινιώτης.

Ας εφαρμόσουμε λοιπόν την ανάλυση αυτή στη μειονότητα της δυτικής Θράκης, με έναν απλό συλλογισμό υπαγωγής κατά την τυπική λογική.

Η μητρική γλώσσα των περισσότερων μελών της μειονότητας είναι φυσικά η τουρκική, και όχι η (ανύπαρκτη) «μουσουλμανική».

Για αυτούς τους ανθρώπους λοιπόν, κατά τα ανωτέρω, η τουρκική γλώσσα είναι σκέψη, σύστημα αξιών και, κυρίως, ταυτότητα.

Άρα, η ταυτότητα των περισσότερων μελών της μειονότητας είναι τουρκική.

Όπερ έδει δείξαι.

Αν σε κάποιον δεν αρέσει το αναπόδραστο αυτό συμπέρασμα, τότε ίσως θα πρέπει να αναρωτηθεί μήπως χρειάζονται τροποποίηση οι προκείμενες και ειλικρινής αυτοκριτική. Προσοχή όμως: η τροποποίηση αυτή δεν μπορεί να έγκειται στην οχύρωση πίσω από κάποιον ελληνικό εξαιρετισμό (του τύπου «η γλώσσα είναι τα όρια του κόσμου μόνο για τους ελληνόφωνους, ενώ για τους άλλους όχι», ή «αυτός που χωρίς τη γλώσσα δεν θα είχε συνέχεια είναι μόνο ο ελληνισμός αλλά όχι ο τουρκισμός»). Διότι τότε θα πρόκειται απλώς για άλλη μια κωλοτούμπα μηδαμινής πειστικότητας. Η γλωσσολογία ως επιστήμη, και ακόμη περισσότερο η φιλοσοφία, είναι καθολικές, όχι επιλεκτικές.

του Άκη Γαβριηλίδη

Μία γυναίκα που, άγνωστο πώς, κατάφερε να γίνει καθηγήτρια φιλοσοφίας στο ΕΚΠΑ, διατύπωσε χθες με κάθε σοβαρότητα, χωρίς να κοκκινίζει, τον ισχυρισμό ότι στον όρο Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, «Η λέξη ‘πρώην’ σημαίνει στην ουσία άρνηση» (!?), και ως εκ τούτου είναι «βλακώδες» το επιχείρημα ότι η σύνθετη ονομασία ΠΓΔΜ εμπεριέχει τον όρο «Μακεδονία».

Μέχρι στιγμής δεν έχω υπόψη μου αν η κα Κιντή ερωτήθηκε μήπως ο γάιδαρος πετάει. Με τη φόρα που πήρε, είναι πολύ πιθανό να έλεγε ναι.

Για να μην θεωρηθεί ότι την αδικώ, παραθέτω την επιχειρηματολογία (;) της όπως την ανέπτυξε η ίδια:

Λες δηλαδή ότι δεν δέχεσαι το όνομα που είχε ως μέρος της Γιουγκοσλαβίας αυτή η Συνέχεια →

του Τζόρτζιο Αγκάμπεν[i]

Οι τσιγγάνοι κάνουν την εμφάνισή τους στη Γαλλία κατά τις πρώτες δεκαετίες του 15ου αιώνα, σε μια περίοδο πολέμων και αταξίας, υπό μορφή συμμοριών[ii] που έλεγαν ότι προέρχονται από την Αίγυπτο και υπό την ηγεσία ατόμων που αυτοπροσδιορίζονταν ως ηγεμόνες in Egypto parvo ή κόμητες in Egypto minori:

Το 1419 μαρτυρούνται οι πρώτες ομάδες τσιγγάνων στο έδαφος της σημερινής Γαλλίας … στις 22 Αυγούστου 141, εμφανίζονται στην κωμόπολη του Σατιγιόν-αν-Ντόμπ, την επομένη η ομάδα φτάνει στο Σαιν Λωράν ντε Μακόν, σε απόσταση έξι λευγών, υπό τις διαταγές κάποιου Αντρέα, δούκα της μικρής Αιγύπτου … Τον Ιούλιο του 1422 μία ακόμα πιο πολυμελής συμμορία κατεβαίνει προς την Ιταλία … τον Αύγουστο του 1427, οι τσιγγάνοι εμφανίζονται για πρώτη φορά στις πύλες του Παρισιού, έχοντας διασχίσει την εμπόλεμη Γαλλία … Η πρωτεύουσα έχει καταληφθεί από τους Άγγλους, και όλο το Ιλ ντε Φρανς κατακλύζεται από ληστές. Κάποιες ομάδες τσιγγάνων, οδηγημένοι από δούκες ή κόμητες in Egypto parvo ή in Egypto minori διασχίζουν τα Πυρηναία και φτάνουν μέχρι τη Βαρκελώνη (François de Vaux de Foletier, Les Tsiganes dans l‘ancienne France).

 Στην ίδια λίγο πολύ περίοδο τοποθετούν οι ιστορικοί τη γέννηση της αργκό, ως μυστικής γλώσσας των coquillards και άλλων συμμοριών κακοποιών που ευημερούν κατά τα ταραγμένα χρόνια που σημαδεύουν το πέρασμα από τη μεσαιωνική κοινωνία στο νεωτερικό κράτος: «Και είναι αληθές ότι οι προαναφερθέντες coquillards χρησιμοποιούν μεταξύ τους μία μυστική γλώσσα [langage exquis], την οποία οι άλλοι δεν μπορούν να καταλάβουν εάν δεν τους την διδάξει κανείς και μέσω αυτής της γλώσσας αναγνωρίζουν όσους ανήκουν στην εν λόγω Coquille» (κατάθεση του Περρενέ στη δίκη των coquillards).

Βάζοντας απλώς δίπλα δίπλα τις πηγές που αφορούν τα δύο αυτά γεγονότα, η Άλις Μπέκερ-Χο κατόρθωσε να πραγματοποιήσει το πρόταγμα του Μπένγιαμιν να γράψει ένα πρωτότυπο έργο που να αποτελείται σχεδόν στο σύνολό του από παραθέματα. Η θέση του βιβλίου είναι εκ πρώτης όψεως Συνέχεια →