του Καμέλ Νταούντ

Όταν ένας Δυτικός σκέπτεται ενάντια στους δικούς του, τον χαρακτηρίζουμε οικουμενικό διανοούμενο. Είναι το «κέντρο» του κόσμου, ο ομφαλός του γεννοβολά σε κάθε λέξη. Τον χειροκροτούμε. Τον ερωτούμε περί του μέλλοντος όλων. Είναι ο ήρωας του Λόγου, ο επανορθωτής των αδικιών, το φως που συνοδεύει κάθε ύπαρξη.

Όταν ένας διανοούμενος του Νότου σκέπτεται ενάντια στη Δύση, αποφαίνεται ως αιώνιος απο-αποικιστής. Έχει μία μόνο ιστορία να διηγηθεί, αυτό το μικρό θραύσμα του σύμπαντος που του αναλογεί. Αυτή είναι η μόνη του νίκη. Οπότε, την αφηγείται ασταμάτητα· σε αυτήν ζει, σε αυτήν πεθαίνει, μετά ξανασηκώνεται και ξαναρχίζει. Σκοτεινιάζει όταν τον επερωτούν σχετικά με άλλα ίχνη της ανθρωπότητας απ’ ό,τι τα δικά του κόκκαλα και τα σκουριασμένα του όπλα. Αυτά είναι η πρόσοδός του. Θέλει να ζει ως μια ανάμνηση. Διεκδικεί να ζει μέσα στη μνήμη όπως ο ανθός της στάχτης. Όμως, η μνήμη δεν είναι σπίτι· είναι δρόμος. Την διασχίζουμε για να θέσουμε Συνέχεια →

της Άσμα Λαμραμπέτ

Οι περισσότερες μαρτυρίες στη μουσουλμανική παράδοση αναφέρουν ότι ο Προφήτης αρραβωνιάστηκε την Αϊσέ όταν ήταν έξι ετών στη Μέκκα και ότι την παντρεύτηκε όταν ήταν εννέα ετών στη Μεδίνα.

Παντρεύτηκε όντως η Αϊσέ σε ηλικία εννέα ετών; Είναι αυτή η ιστορία μύθος ή πραγματικότητα;

Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, θα περάσουμε από κριτική ανάλυση τις ιστορικές εκδοχές που διαθέτουμε, έχοντας όμως επίγνωση της δυσκολίας αυτής της ανάλυσης. Πράγματι, οι βιογραφικές πληροφορίες, ιδίως αυτές που αφορούν τις ημερομηνίες γέννησης και θανάτου την εποχή εκείνη, είναι πολύ συχνά αποσπασματικές, διφορούμενες και ενίοτε αλληλοαναιρούμενες. Παρ’ όλα αυτά, θα προσπαθήσουμε να αναδείξουμε ορισμένες αντιφάσεις που αφορούν την ακριβή ηλικία της Αϊσέ και να αμφισβητήσουμε έτσι το Συνέχεια →

του Έντουαρντ Σαΐντ

Δεν πρόκειται μόνο για μια «υπόθεση», αλλά για έναν άνθρωπο και για ένα βιβλίο. Ο Σαλμάν Ρούσντι υποφέρει απαράδεκτα ως άνθρωπος. Ζώντας κρυμμένος επί τέσσερα χρόνια, έχει χάσει την προσωπική του ζωή και κάθε προσωπική γαλήνη. Αναγκασμένος να μετακινείται συνεχώς, στερείται τη δυνατότητα να βρίσκεται με την οικογένεια ή τους φίλους του και ζει κυνηγημένος, κατά ειρωνικό τρόπο μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου, για τον οποίο η επίφοβη ιρανική φάτουα –μια απόφαση τόσο εκδικητικά ανόητη όσο και ηλίθια δολοφονική από πρόθεση- είναι απλώς ένα θέμα στις ειδήσεις ανάμεσα στα άλλα. Κανένας άνθρωπος, υπό οποιεσδήποτε περιστάσεις, δεν θα έπρεπε να ζει έτσι.

Αλλά πρέπει να θυμόμαστε και το ίδιο το βιβλίο, τους Σατανικούς Στίχους. Ένα έπος της μετανάστευσης, της αστάθειας και της πτητικότητας, αμφισβητεί κάθε αντίληψη περί σταθερής Συνέχεια →