του Άκη Γαβριηλίδη

Πριν από 30 περίπου χρόνια είχα διαμείνει για σχετικά σύντομο σχετικά διάστημα στο Λουξεμβούργο. Κατά την διαμονή μου αυτή, έτυχε να παρακολουθήσω μεταξύ άλλων μία εκδήλωση του «Συνδέσμου ελληνολουξεμβουργιανής φιλίας» ή κάπως έτσι, στην οποία είχε κληθεί να μιλήσει ο συγγραφέας Άρης Φακίνος για το βιβλίο του «Το κάστρο της μνήμης». Τότε δεν υπήρχε ακόμα Powerpoint, αλλά υπήρχαν προτζέκτορες που πρόβαλαν διαφάνειες. Ως φόντο για την ομιλία, λοιπόν, προβαλλόταν σε διαφάνεια το εξώφυλλο του δίσκου «Ο Άη Λαός» του Δημήτρη Λάγιου και του Μιχάλη Μπουρμπούλη, στον οποίο τραγουδούσε η Σωτηρία Μπέλλου –σε μια από τις πιο ατυχείς επιλογές της καριέρας της. Ένα εξώφυλλο που δικαιούται πανηγυρικά τη θέση της ελληνικής συμμετοχής στην ομάδα Bad album covers: εικονογράφηση της θεωρίας του Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Περί τα τέλη της δεκαετίας του 90, είχε γίνει μία προσπάθεια για έκδοση ενός περιοδικού που να χρησιμεύσει ως πλαίσιο συνύπαρξης μεταξύ διαφόρων δυνάμεων της ριζοσπαστικής και ανανεωτικής αριστεράς που το διάστημα εκείνο απέβλεπαν να μετάσχουν στις διεθνείς ζυμώσεις στο χώρο της εναλλακτικής (αντι)παγκοσμιοποίησης. Το περιοδικό τελικά εκδόθηκε, με το όνομα Μανιφέστο. Υπήρξε βραχύβιο και νομίζω ότι δεν πρέπει να πρόλαβε τον 21ο αιώνα. Δεν δημιούργησε ποτέ ηλεκτρονικό αρχείο. Το κείμενο που ακολουθεί υπήρξε η μόνη συμβολή μου στην προσπάθεια του Μανιφέστου, και το αναδημοσιεύω επειδή σήμερα δεν είναι διαθέσιμο πουθενά. Δεν είχα κρατήσει αρχείο και έτσι δεν είμαι σε θέση να αναφέρω όχι ημερομηνία, αλλά ούτε καν έτος δημοσίευσης. Ξαναδιαβάζοντάς το πάντως δύο δεκαετίες αργότερα, βρίσκω ότι άντεξε μια χαρά τη δοκιμασία του χρόνου και δεν θα είχα τίποτα να αλλάξω.

Ποιος άκουσε τα βήματα

απ’ του σκακιού το πιόνι;

Θ.Π.

Με τις διπλωματικές διατυπώσεις αποφεύγει κανείς να εκθέσει ή να εκτεθεί, αλλά οι απερίφραστες είναι προτιμότερες γιατί εξοικονομούμε χρόνο και υποκρισία. Σε μια τέτοια λοιπόν θα προβώ αμέσως τώρα. Μην ακούτε τι σας λένε: ήρθε η στιγμή να παραδεχτούμε ότι η σημαντικότερη νέα εμφάνιση στην ελληνική δισκογραφία κατά τη δεκαετία του 90 ήταν αναμφίβολα ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου.

Για να χρησιμοποιήσουμε μία εικόνα που σίγουρα θα εκτιμούσε ο ίδιος, ο Θανάσης Συνέχεια →