του Άκη Γαβριηλίδη

Τα τελευταία χρόνια γνωρίζει άνθιση, ως μορφή κινητοποίησης, η καταγγελία ή/ και η απαίτηση τερματισμού πρακτικών οι οποίες φέρεται ότι «πληγώνουν τα συναισθήματα» των αποδεκτ(ρι)ών τους.

Τέτοιοι αγώνες αναπτύσσονται ως επί το πλείστον στο διαδίκτυο και τα ΜΚΔ. Αυτό οδηγεί στο αποτέλεσμα ότι συχνά είναι δύσκολο να πούμε εάν και πότε –και τι ακριβώς- πέτυχαν αυτοί οι αγώνες. Και αυτό κατά δύο τρόπους: διότι το φαινόμενο αυτό, πρώτον, είναι πρόσφατο, άρα δεν έχουμε ακόμα αρκετό δείγμα ώστε να κρίνουμε· και, δεύτερον, εξελίσσεται αποκλειστικά μέσα στο λόγο, στην επικράτεια των σημείων, τα οποία ως γνωστόν είναι αμφίσημα και μπορούν να αποκτούν διαφορετικό νόημα για διαφορετικούς ανθρώπους –ή και για τους ίδιους ανθρώπους σε διαφορετικές στιγμές της ζωής τους.

Προ καιρού είχαμε αναφερθεί από δω σε ένα τέτοιο παράδειγμα μάλλον ατυχούς σημειολογικής/ διαθετικής (affective) εκστρατείας: την παραγωγή ολόκληρης ταινίας μικρού μήκους για να αναιρεθεί το (υποτιθέμενο) «ξέπλυμα μιας γυναικοκτονίας» από ένα (υποτιθέμενο) «ρεμπέτικο τραγούδι», η οποία όπως αποδείχθηκε σύντομα βασιζόταν σε παρεξήγηση.

Μια ανάλογη, αλλά μεγαλύτερων διαστάσεων και σοβαρότερη παρεξήγηση προέκυψε πρόσφατα γύρω από μια διαφημιστική καμπάνια της ισπανικής αλυσίδας Θάρα (ή «Ζάρα», όπως έχει επικρατήσει να λέγεται). Στην Συνέχεια →