του Μοχάμεντ Ελ-Κουρντ

Το 1971, ένας βρετανός βουλευτής ονόματι Κρίστοφερ Μέιχιου υποσχέθηκε αμοιβή πέντε χιλιάδων λιρών σε όποιον κατάφερνε να αποδείξει ότι ο δεύτερος πρόεδρος της Αιγύπτου, Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσσερ, είχε διακηρύξει την πρόθεσή του να «πετάξει τους Ισραηλινούς στη θάλασσα»[1]. Αργότερα, ο Μέιχιου διεύρυνε τα κριτήριά του ώστε να περιλάβουν οποιουδήποτε είδους τεκμηρίωση γενοκτονικού τύπου δηλώσεων που να έκανε κάποιος υπεύθυνος Άραβας ηγέτης. Όλα τα παραθέματα που του υποβλήθηκαν τα έκρινε μη αυθεντικά. Σύντομα, ένας προσφεύγων, κάποιος Εβραίος φοιτητής 22 ετών, έκανε αγωγή κατά του Μέιχιου και η αντιδικία τους έφτασε στο Ανώτατο Δικαστήριο[2]. H αγωγή απορρίφθηκε αφού ο δικηγόρος του φοιητή παραδέχθηκε ότι η δήλωση που είχε προσκομίσει ο πελάτης του, ένα παράθεμα από λεγόμενα του πρώτου Γενικού Γραμματέα του Αραβικού Συνδέσμου, «δεν ήταν γενοκτονική».

Ο Μέιχιου αποφάνθηκε ότι o ισχυρισμός αυτός ήταν μία «απόκρυφη αλληγορία». Όμως, όσο απόκρυφη και να είναι, εμένα πολύ συχνά με ρωτούν ακόμα τώρα αν θέλω να ρίξω τους Ισραηλινούς στη θάλασσα. Σχεδόν πάντα, Συνέχεια →