του Άκη Γαβριηλίδη

Σύμφωνα με ενθουσιώδες –και απολύτως σοβαρό- δημοσίευμα του ιστοχώρου Lamia Now, την περασμένη Τρίτη 5 Νοεμβρίου στην Αταλάντη έλαβε χώρα μια εκδήλωση που αποτελεί ένα αριστούργημα εθνικιστικού σουρεαλισμού. Ο Μποστ θα ήταν περήφανος να είχε φανταστεί σε κάποια γελοιογραφία του αυτή την ολόψυχη επιτέλεση εθνικιστικού κιτς και επινοημένης παράδοσης: επρόκειτο για τα αποκαλυπτήρια σιδερένιου γλυπτού που αναπαριστά τον μυθικό ήρωα Αίαντα Λοκρό, παρουσία διδασκάλων, μαθητών, ενός αρχιμανδρίτη, εκπροσώπων της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας» η οποία χρηματοδότησε το πατριωτικό αυτό έργο (ένας εκ των οποίων έφερε το απίθανο –και ομολογουμένως ταιριαστό εν προκειμένω- όνομα Γαβριήλ Φονιάς), και τέλος μίας αρχαιολόγου η οποία έβγαλε τον σχετικό λόγο.

Σε αυτόν, μεταξύ άλλων, υποστήριξε τα εξής:

Από αυτόν εδώ τον τόπο, από το βασίλειο του Αίαντα, ξεκίνησαν —όπως μας παραδίδει ο Όμηρος— σαράντα πλοία με μαύρα πανιά για τον Τρωικό Πόλεμο. Πλοία που ταξίδεψαν για την τιμή της Ελλάδας, αλλά δεν γύρισαν ποτέ πίσω. Μαζί τους ταξίδεψε και ο θρυλικός βασιλιάς των Λοκρών, ο Αίας, ένας θρύλος που έφτασε ως εμάς, 3300 χρόνια μετά. Ο Αίας ο Λοκρός δεν ήταν μόνο πολεμιστής. Ήταν πρότυπο ανδρείας, πίστης και τιμής.

Αμέσως αμέσως είναι ορατή η πρώτη λαθροχειρία στη χρήση της διατύπωσης «τιμή της Ελλάδας».

Πρώτον: το να αποδίδουμε στον Όμηρο μια τέτοια φράση είναι ανιστόρητο (και αφιλολόγητο). Οι όροι «Ελλάδα, Συνέχεια →

του Νικόλα Παφίτη

ΑΡΧΑΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑ, Ελλάδα (AP) – Μια ιέρεια προσεύχεται σε έναν νεκρό θεό του ήλιου μπροστά από έναν πεσμένο ελληνικό ναό. Αν ο ουρανός είναι καθαρός [σ.τ.μ.: τελικά δεν ήταν], ξεπηδά μια φλόγα που θα καίει στο Παρίσι καθ’ όλη τη διάρκεια του κορυφαίου αθλητικού γεγονότος στον κόσμο. Μετά, διάφοροι βγάζουν λόγους.

Την Τρίτη, η φλόγα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του φετινού καλοκαιριού στο Παρίσι θα ανάψει στη γενέτειρα των αρχαίων Ολυμπιακών Αγώνων στη νότια Ελλάδα σε μια σχολαστικά χορογραφημένη τελετή.

Στη συνέχεια θα μεταφερθεί μέσα απ’ την Ελλάδα για πάνω από 5.000 χιλιόμετρα (3.100 μίλια) πριν παραδοθεί στους Γάλλους διοργανωτές στο χώρο της Αθήνας που χρησιμοποιήθηκε για τους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1896.

Ας ρίξουμε μια μια ματιά στις λειτουργίες και το νόημα της καθιερωμένης περίτεχνης τελετής.

Δεν θα μπορούσαν οι Γάλλοι να την ανάψουν στο Παρίσι;

Θα μπορούσαν τα βραβεία Όσκαρ να ανακοινωθούν σε τηλεδιάσκεψη;

Το λαμπρό θέαμα στην Ολυμπία αποτελεί ουσιαστικό μέρος κάθε Ολυμπιάδας εδώ και σχεδόν 90 χρόνια από τους Αγώνες του Βερολίνου. Υποτίθεται ότι εγκαθιδρύει έναν άρρηκτο δεσμό ανάμεσα στη σύγχρονη διοργάνωση και Συνέχεια →

της Πράτσι Πατανκάρ

Ο τοίχος μου στο Φέισμπουκ τελευταία έχει γεμίσει από αναρτήσεις και άρθρα που αφορούν τη γιόγκα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Βρίσκω πολύ εκνευριστικό να διαβάζω πόσο «τραυματικό» για τους Αμερικανούς νοτιοασιατικής καταγωγής είναι να βλέπουν λευκούς που διδάσκουν και κάνουν γιόγκα. Μεγάλωσα σε ένα χωριό οκτώ ώρες από το Μουμπάι και κατάγομαι από αγροτική ινδική οικογένεια κατώτερης κάστας· έτσι, η «γιόγκα» ήταν κάτι πολύ μακρινό για μένα. Ανήκε στην κουλτούρα της βραχμανικής ανώτερης-μεσαίας τάξης των πόλεων. Μόνο τελευταία ακούω να μπαίνει η γιόγκα στο λεξιλόγιο των ανθρώπων με τους οποίους μεγάλωσα, και βλέπω «χαλάκια της γιόγκα» να πουλιούνται σε μαγαζιά των κάπως μεγαλύτερων πόλεων κοντά στο χωριό μου.

Το άρθρο αυτό δεν γράφτηκε καθόλου για να καταγγείλει τη γιόγκα. Όπως πολλοί άλλοι άνθρωποι στην πατρίδα μου (και αλλού), αποδίδω αξία σε κάποιες πρακτικές οι οποίες Συνέχεια →