του Άκη Γαβριηλίδη

O χρόνος είναι ένα παιδί που παίζει ζάρια, έλεγε ένας αρχαίος. Για την ακρίβεια, στο πρωτότυπο δεν έλεγε για ζάρια αλλά για πεσσούς, διότι η λέξη ζάρι δεν υπήρχε ακόμα στην ελληνική γλώσσα. Μπήκε αργότερα σε αυτήν από τα αραβικά. Από την ίδια αραβική λέξη προέρχεται και το γαλλικό hasard, ένας όρος μεταξύ άλλων με αρκετές φιλοσοφικές χρήσεις σχετικές με το αστάθμητο και την ενδεχομενικότητα των ανθρώπινων και των φυσικών πραγμάτων ή σχέσεων, του σύμπαντος γενικώς. Το δοκίμιο «Η τύχη και η αναγκαιότητα» του Γάλλου βιολόγου και επιστημολόγου Ζακ Μονό, που τον καιρό του είχε συζητηθεί αρκετά και από πολλούς, (μεταξύ των οποίων και ο Αλτουσέρ), λεγόταν στο πρωτότυπο Le Hasard et la Nécessité.

Xάρη στην τύχη/ αναγκαιότητα του χρόνου, ή ίσως καλύτερα του καιρού, της συγκυρίας, η δημόσια σφαίρα στις 8 Μαρτίου (παγκόσμια ημέρα της γυναίκας), και τις επόμενες μέρες, σημαδεύτηκε στην Ελλάδα από έντονες Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Μετά από κάθε νέο επεισόδιο έμφυλης βίας από τα πολλά που αποκαλύπτονται τον τελευταίο καιρό, ακολουθεί τουλάχιστον ένα σημείωμα/ τοποθέτηση στα ΜΚΔ από κάποιον άντρα που κάνει την αυτοκριτική του και ελεεινολογεί το γένος των ανδρών συνολικά, ενοχοποιώντας το για αυτά τα φαινόμενα, και που κερδίζει τα χειροκροτήματα και την επιδοκιμασία του κοινού.

Θεωρώ ότι παρόμοιες πρακτικές δημόσιας εξομολόγησης, πέρα από το να καταγράφουν στον δημόσιο χώρο μία παραδοχή της ύπαρξης του προβλήματος, δεν προσφέρουν κάτι ιδιαίτερο σε κανέναν, ενώ αντιθέτως με το περιεχόμενό τους συχνά δημιουργούν περισσότερα προβλήματα απ’ όσα λύνουν.

Θα προσπαθήσω παρακάτω να εξηγήσω τι είδους προβλήματα παίρνοντας ως παράδειγμα μια ανάρτηση που δημοσίευσε πρόσφατα ο (άγνωστός μου) Μανόλης Μαυραντωνάκης με αφορμή την υπόθεση πολλαπλών βιασμών και μαστροπείας εις βάρος μιας 12χρονης (πιθανότατα και όταν ήταν ακόμα νεότερη) από εκατοντάδες δράστες. Η ανάρτηση, που αρέστηκε και κοινοποιήθηκε από Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Στην ελληνική τηλεόραση, τα τελευταία αρκετά χρόνια, υπάρχουν δύο εκπομπές με θέμα την ελληνική μουσική, τις οποίες ετοιμάζουν και παρουσιάζουν δύο μεσήλικες σήμερα άντρες που φέρουν και οι δύο το ίδιο επίθετο –το πιο κοινό ελληνικό επίθετο. Ο ένας λέγεται Σπύρος, ο άλλος Χρήστος.

(Μέχρι πρόσφατα, υπήρχε και μία τρίτη την οποία παρουσίαζε ένας υπερήλικας σήμερα άντρας με το ίδιο επίθετο, ονόματι Λευτέρης).

Πέρα από τις ομοιότητες που αναφέρθηκαν, οι εκπομπές κατά τα λοιπά μόνο διαφορές παρουσιάζουν. Η πρώτη έχει περάσει από όλα σχεδόν τα κανάλια, ιδιωτικά και δημόσια. Είναι πολυπρόσωπη, πολύωρη, θορυβώδης, έχει πλούσια σκηνικά, χρώματα, ορχήστρα, πολλούς διάσημους και λιγότερο διάσημους τραγουδιστές και τραγουδίστριες, χορευτές και, ιδίως, χορεύτριες (χορογραφημένες ή αυθόρμητες, πάντα όμως νέες και καλοντυμένες), φαγητό, πιοτό (ιδίως πιοτό, σε αντιστοιχία και με το όνομα της εκπομπής), και κουβέντα, όχι πάντοτε σχετική με τα τραγούδια που παρουσιάζονται.

Η δεύτερη μεταδίδεται σταθερά από το κανάλι της Βουλής, και δεν έχει τίποτε απ’ όλα αυτά, ή έχει τα αντίθετά τους.

Παρόλα αυτά, ή μάλλον ακριβώς γι’ αυτό, από τις δύο (/τρεις) αυτές εκπομπές, μακράν πιο ενδιαφέρουσα και άξια παρακολούθησης προσωπικά θεωρώ το «Χάριν ευφωνίας» του Χρήστου.

Σε αυτήν, τα τραγούδια –ή μουσικά κομμάτια- που παρουσιάζονται παιγμένα «λάιβ στο Συνέχεια →