του Άκη Γαβριηλίδη

O χρόνος είναι ένα παιδί που παίζει ζάρια, έλεγε ένας αρχαίος. Για την ακρίβεια, στο πρωτότυπο δεν έλεγε για ζάρια αλλά για πεσσούς, διότι η λέξη ζάρι δεν υπήρχε ακόμα στην ελληνική γλώσσα. Μπήκε αργότερα σε αυτήν από τα αραβικά. Από την ίδια αραβική λέξη προέρχεται και το γαλλικό hasard, ένας όρος μεταξύ άλλων με αρκετές φιλοσοφικές χρήσεις σχετικές με το αστάθμητο και την ενδεχομενικότητα των ανθρώπινων και των φυσικών πραγμάτων ή σχέσεων, του σύμπαντος γενικώς. Το δοκίμιο «Η τύχη και η αναγκαιότητα» του Γάλλου βιολόγου και επιστημολόγου Ζακ Μονό, που τον καιρό του είχε συζητηθεί αρκετά και από πολλούς, (μεταξύ των οποίων και ο Αλτουσέρ), λεγόταν στο πρωτότυπο Le Hasard et la Nécessité.

Xάρη στην τύχη/ αναγκαιότητα του χρόνου, ή ίσως καλύτερα του καιρού, της συγκυρίας, η δημόσια σφαίρα στις 8 Μαρτίου (παγκόσμια ημέρα της γυναίκας), και τις επόμενες μέρες, σημαδεύτηκε στην Ελλάδα από έντονες Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Η νίκη της Ουκρανίας στο διαγωνισμό τραγουδιού της Γιουροβίζιον, πυροδότησε μία εθνική ομοψυχία που θυμίζει λίγο την αλήστου μνήμης «παραδοσιακή ελληνοσερβική φιλία» η οποία είχε επινοηθεί εν μια νυκτί τη δεκαετία του 90 και βάσει της οποίας σύσσωμο το ελληνικό πολιτικό φάσμα –με ελάχιστες τιμητικές εξαιρέσεις- εξανίστατο για τον καημένο τον Μιλόσεβιτς, τον Κάρατζιτς και τον Μλάντιτς που η σατανική Νέα Τάξη δεν τους αφήνει να ολοκληρώσουν κι αυτοί τη γενοκτονιούλα τους σαν άνθρωποι.

Κατά τον ίδιο τρόπο, τώρα, σύσσωμος ο ελληνόφωνος κυβερνοχώρος εξεγείρεται κατά της «υποκριτικής απόφασης των ισχυρών της γης» (για τους Εβραίους δεν ακούσαμε ακόμα κάτι, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα βρεθεί κάποιος να διακρίνει τον δάκτυλό τους πίσω απ’ όλα αυτά) να τιμήσουν ένα τραγούδι που θρηνεί για τα βάσανα των Τατάρων της Κριμαίας. Τόσο ακροδεξιά όσο και ακροαριστερά σάιτ (άλλωστε δεν είναι πάντα εύκολο να τα ξεχωρίσει κανείς) ξεσπαθώνουν υπέρ του «θεμιτού δικαιώματος του Στάλιν» να τιμωρήσει συλλογικά τους Τατάρους διά εκτοπισμού για τη Συνέχεια →