του Άκη Γαβριηλίδη

Το παρόν σημείωμα εκκινεί από μία παρατήρηση του Ζάχου Παπαζαχαρίου από το βιβλίο του για τους Ποντίους, στην οποία είχα αναφερθεί στο παρελθόν –το διατυπώνω με δικά μου λόγια: ότι το τραγούδι μπορεί να αποτελεί έναν τρόπο καταγραφής και μετάδοσης της συλλογικής μνήμης μιας κοινωνίας (ή και περισσότερων) εναλλακτικό προς τον έντυπο καπιταλισμό του έθνους κράτους. Και επιχειρεί να δείξει ότι αυτός ο εναλλακτικός τρόπος δεν είναι ένα ξεπερασμένο φαινόμενο των «προνεωτερικών κοινωνιών», αλλά χαίρει άκρας υγείας μέχρι και σήμερα.

Αυτό θα το κάνω μέσα από την αναφορά σε τρία κατά βάση παραδείγματα από το χώρο της ελληνικής δισκογραφίας στα τέλη του 20^ού και τις αρχές του 21^ου αιώνα.

Η αριστερή μελαγχολία

Το πρώτο είναι το τραγούδι Άλλοθι, όχι εκείνο με τον Βασίλη Καρρά, ένα άλλο του 1976 που είχε γράψει ο Αργύρης Κουνάδης σε στίχους του τηλεοπτικού παραγωγού και σεναριογράφου Μάριου Ποντίκα για το σήριαλ «Εν Αθήναις» και περιλήφθηκε στον ομότιτλο δίσκο με τη μουσική και τα τραγούδια της σειράς. Στα περισσότερα Συνέχεια →