του Καμέλ Νταούντ

Όταν ένας Δυτικός σκέπτεται ενάντια στους δικούς του, τον χαρακτηρίζουμε οικουμενικό διανοούμενο. Είναι το «κέντρο» του κόσμου, ο ομφαλός του γεννοβολά σε κάθε λέξη. Τον χειροκροτούμε. Τον ερωτούμε περί του μέλλοντος όλων. Είναι ο ήρωας του Λόγου, ο επανορθωτής των αδικιών, το φως που συνοδεύει κάθε ύπαρξη.

Όταν ένας διανοούμενος του Νότου σκέπτεται ενάντια στη Δύση, αποφαίνεται ως αιώνιος απο-αποικιστής. Έχει μία μόνο ιστορία να διηγηθεί, αυτό το μικρό θραύσμα του σύμπαντος που του αναλογεί. Αυτή είναι η μόνη του νίκη. Οπότε, την αφηγείται ασταμάτητα· σε αυτήν ζει, σε αυτήν πεθαίνει, μετά ξανασηκώνεται και ξαναρχίζει. Σκοτεινιάζει όταν τον επερωτούν σχετικά με άλλα ίχνη της ανθρωπότητας απ’ ό,τι τα δικά του κόκκαλα και τα σκουριασμένα του όπλα. Αυτά είναι η πρόσοδός του. Θέλει να ζει ως μια ανάμνηση. Διεκδικεί να ζει μέσα στη μνήμη όπως ο ανθός της στάχτης. Όμως, η μνήμη δεν είναι σπίτι· είναι δρόμος. Την διασχίζουμε για να θέσουμε Συνέχεια →

του  Άκη Γαβριηλίδη

Κατά την τρέχουσα φιλολογική διαμάχη με αφορμή το σημείωμα περί του αν «η πατριαρχία φύτρωσε μόνη της», οι περισσότεροι, ασχέτως της υπέρ, κατά ή ενδιάμεσης τοποθέτησής τους, φαίνεται να συμφωνούν σε ένα πράγμα: αυτό που επιχείρησε η Λούνα είναι «να αποδομήσει τον Καραγάτση».

Η χρήση του όρου αυτού ξενίζει, και είναι τόσο περισσότερο αδικαιολόγητη στο βαθμό που απαντά σε κείμενα γραμμένα με θεωρητικές αξιώσεις –για να μην πω γραμμένα με σαφή διδακτική αφ’ υψηλού πρόθεση. Αυτό ας πούμε συμβαίνει σε ένα οργίλο άρθρο του Κώστα Βούλγαρη το οποίο χαρακτηρίζει τις επικρίτριες «άμουσους ανθρώπους» και τους αποδίδει «φασίζοντα λαϊκισμό», «νευρώσεις» και «υπέρογκα εγώ». Πρόκειται για ένα bullying με κλασική ακροκεντρώα επιχειρηματολογία –ή μάλλον έλλειψη επιχειρηματολογίας, αφού ο συντάκτης ρητά διακηρύσσει ότι «Δεν χρειάζονται επιχειρήματα για την υπεράσπιση του Καραγάτση ή εν γένει της τέχνης [sic]». Συνέχεια →