του Ταλ Μαντέστα

Πριν είκοσι χρόνια, συνόδευσα τη μητέρα μου στην Τύνιδα, όπου γεννήθηκε. Δεν είχε ξαναπατήσει το πόδι της εκεί από τη δεκαετία του 1950. Κατά τους μεγάλους περιπάτους μας στην εβραϊκή συνοικία της μεδίνα, την έβλεπα να αναγνωρίζει μέρη που της ήταν οικεία. Οι άνθρωποι της απευθύνονταν στα τυνησιακά, τη μητρική της γλώσσα, που δεν την είχε μιλήσει εδώ και μισό αιώνα, σαν να ήταν φανερό ότι αυτή η τουρίστρια δεν ήταν πραγματικά τουρίστρια. Τα καταλάβαινε όλα, αλλά απαντούσε μόνο στα γαλλικά. Όταν πρόφερε, μπροστά σε έναν γηραιό κύριο, μακρινές αναμνήσεις από ονόματα οδών, εκείνος έκανε ένα νεύμα με το χέρι και εμείς τον ακολουθήσαμε. Τότε φτάσαμε μπροστά σε ένα ψηλό ετοιμόρροπο σπίτι, με μία τεράστια πόρτα –ίσως μου φαινόταν εμένα μεγάλη επειδή ήμουν μικρούλης. Μπροστά στο οίκημα όπου μεγάλωσε, η συγκρατημένη της συγκίνηση με κυρίευσε. Σε εκείνο το μέρος συνάντησα πρώτη φορά τη γιαγιά μου.

Μαζί με τους γονείς της και τα δέκα αδέρφια της, έφτασε στη Γαλλία λίγον καιρό μετά την ανεξαρτησία της Τυνησίας, που ανακηρύχθηκε το 1956. Από τότε και μετά, ορκίστηκε στους γονείς της να μην πει σε κανέναν ότι ήταν Εβραία και Τυνήσια. Μέχρι αυτή τη μέρα, κράτησε την υπόσχεσή της. Η εβραϊκότητά της θάφτηκε, το όνομά Συνέχεια →