του Άκη Γαβριηλίδη

Τις μέρες αυτές, διάβασα την οιονεί (μέχρι στιγμής) αυτοβιογραφία τού Νίκου Μπίστη Προχωρώντας και αναθεωρώντας[1]. Χωρίς συγκεκριμένο λόγο. Το βιβλίο αυτό υπήρχε ανάμεσα στα χαρτιά μου επί αρκετό καιρό, και μάλιστα με προσωπική αφιέρωση (την οποία δεν είχα αντιληφθεί διότι ως τώρα δεν το είχα ανοίξει). Τον συγγραφέα δεν τον γνωρίζω –παρά μόνο μέσα από τη δημόσια παρουσία του- ούτε τον έχω συναντήσει ποτέ, γνωρίζω όμως τη γυναίκα του με την οποία ήμασταν συνάδελφοι επί πολλά χρόνια, και αυτή μου είχε δώσει προ καιρού το αντίτυπο με την αφιέρωση.

Η ανάγνωση αυτή υπήρξε αρκετά περίεργη εμπειρία. Καθώς το βιβλίο κάνει έναν απολογισμό του παρελθόντος, μεταξύ άλλων και του πρόσφατου, στάθηκε για μένα αφορμή να ξαναδώ, από μία άλλη οπτική αυτή τη φορά, κάποια σημεία της διαδρομής με τα οποία είχα και εγώ εμπλοκή –έστω απόμακρη. O διαφορετικός τρόπος με τον οποίο διαβάζει τις εμπειρίες αυτές ο Μπίστης, μου προκάλεσε ένα ξάφνιασμα, και αυτό το ξάφνιασμα θεωρώ ότι έχει ένα νόημα να δημοσιοποιηθεί, στο βαθμό που μπορεί να μας βοηθήσει να σκεφτούμε γόνιμα κάποια πράγματα στο πολιτικό μας Συνέχεια →

του Δημήτρη Δημούλη

Το κοινωνικό χρέος

Επισημαίνει ο Bruno Théret[1] ότι τα αστικά κράτη συγκροτούνται και νομιμοποιούνται ως οφειλέτες του λαού τους. Οφείλουν παροχές για ικανοποίηση των αναγκών του λαού. Πρόκειται για το κοινωνικό χρέος. Χρέος πρωταρχικό, διηνεκές (άρα απροσδιόριστου ύψους) και αμοιβαίο (ο λαός χρωστάει στον ίδιο το λαό με βάση κανόνες αναδιανεμητικής δικαιοσύνης).

Αντιθέτως, το “κυριαρχικό” ή κρατικό χρέος είναι παροδικό (συγκεκριμένου ύψους), με φορείς που δεν συμμετέχουν στη συγκρότηση του κράτους, είναι αποκλειστικά δανειστές και αποσταθεροποιούν το κράτος αφού αφαιρούν πόρους. Πολύ συχνά οι δανειστές είναι εγχώρια νομικά πρόσωπα. Ωστόσο δεν συμπεριφέρονται ως μέλη της εν λόγω κοινωνίας, αλλά ως ατομικοί κερδοσκόποι (με την κυριολεκτική σημασία του όρου).

Τι έκαναν οι κυβερνήσεις των Μνημονίων και ήδη κάνει η κυβέρνηση Τσίπρα; Εξυπηρετούν με απόλυτη προτεραιότητα το Συνέχεια →

του Δημήτρη Δημούλη

«Είμαστε κάθε λέξη από το Σύνταγμα αυτής της χώρας. Σε αυτό το Συνταγμα ορκιστήκαμε, αυτό το Σύνταγμα θα υπηρετήσουμε (…) δικαιώνοντας τα οράματα, τις αξίες, τους αγώνες, τις θυσίες του ελληνικού λαού». Αυτό είπε ο Πρωθυπουργός στη Βουλή στις 8-2-2015. Και «σχεδόν» δάκρυσε, όπως έγραψε σύσσωμος ο Τύπος.

Δεν έχω ψυχαναλυτικές αρμοδιότητες για να σχολιάσω αυτή τη δήλωση ταυτότητας. Αλλά φαντάζομαι ότι οι ειδικοί θα έβγαζαν σημαντικά συμεράσματα τόσο από την εν λόγω αναφορά όσο και από τον εν γένει ευτελισμό τον ορισμών ταυτότητας (τον Ιανουάριο «είμαστε Charlie», τον Φεβρουάριο «Σύνταγμα»).

Εδώ θα σχολιάσουμε, με πιο πεζό τρόπο, τη διαβεβαίωση ότι «εμείς» είμαστε κάθε λέξη του Συντάγματος του 1975 και ότι το Σύνταγμα αυτό εκφράζει τις «αξίες» του λαού. Προφανώς το «εμείς» αναφέρεται σε όλους τους οπαδούς και ψηφοφόρους του Σύριζα, άρα και στον υπογράφοντα που αισθάνεται την ανάγκη να εξηγήσει γιατί ένας αριστερός δεν μπορεί να «είναι» Σύνταγμα.

Προσοχή. Ο Πρωθυπουργός δεν είπε ότι ο Σύριζα «είναι» το πνεύμα, οι αρχές, οι αξίες του Συντάγματος. Τέτοιες αφηρημενες δηλώσεις προσφέρονται για ρητορικές Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Την τελευταία εβδομάδα, ένα κάπως απρόσμενο όπλο ήρθε να προστεθεί στο τρομοκρατικό οπλοστάσιο των εκπροσώπων της ελληνικής «κάστας»: το φάντασμα των εκλογών τού 1920. Με διαφορά λίγων ημερών, τουλάχιστον τρεις απολογητές του μνημονίου ανέλαβαν να υπενθυμίσουν στο άφρον εκλογικό σώμα τι παθαίνει όποιος «επιλέγει ελεύθερα, αλλά ασυνείδητα, να συγκρουστεί με ένα ευρωπαϊκό σύστημα» που «μόνο πλεονεκτήματα του είχε εξασφαλίσει» –σύμφωνα με την απερίφραστα απειλητική διατύπωση που χρησιμοποίησε ο τελευταίος εξ αυτών, ο Ι.Κ. Πρετεντέρης[1].

Ποιο είναι λοιπόν αυτό το φάντασμα που απειλεί τα «πλεονεκτήματα»;

Στο καθαυτό περιεχόμενο των αντίστοιχων άρθρων, γίνεται –άλλοτε υπαινικτικά και άλλοτε σαφέστερα όπως παραπάνω- η εξής αναλογία: στις εκλογές τού 20 οι Έλληνες ψηφοφόροι καταψήφισαν τον Βενιζέλο και Συνέχεια →