του Yavor Tarinski

Ένας από τους πιο συνηθισμένους μύθους σχετικά με τη ρωσο-ουκρανική σύγκρουση είναι ότι το 2014 ξέσπασε ένας κανονικός εμφύλιος πόλεμος στην Ανατολική Ουκρανία, στην περιοχή του Ντονμπάς. Κόσμος πού δεν έχει πρόσβαση σε ρωσόφωνα μέσα πιθανών να έχει πέσει θύμα της ακροδεξιάς η σταλινικής φίλο-πουτινικής παραπληροφόρησης. Υπάρχει ένας συντριπτικός όγκος δεδομένων (δηλαδή το λένε μέχρι και οι ίδιοι πρωταγωνιστές αυτών των γεγονότων) που δείχνει πώς τα πρώτα στάδια της σύγκρουσης δεν υποκινήθηκαν από τους ίδιους τους κατοίκους του Ντονμπάς, αλλά από παραστρατιωτικές ακροδεξιές ομάδες, που αποτελούνταν κυρίως από Ρώσους πολίτες. Στην ουσία το 2014 η Ρωσία βάζει εμπρός το πρώτο στάδιο ενός σχεδίου:

– Στο αρχικό στάδιο, προσπαθεί να δημιουργήσει ημιαυτόνομες οντότητες («λαϊκές δημοκρατίες») Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Ένα από τα επιχειρήματα με τα οποία ο Πούτιν –ή/ και οι θαυμαστές του στην Ελλάδα- επιχειρούν να δικαιολογήσουν την επίθεση στην Ουκρανία, είναι ότι η Ουκρανία «δεν είναι πραγματικό έθνος» αλλά «τεχνητό»: δεν έχει δική της γλώσσα, ιστορία, παραδόσεις και πολιτισμό, αλλά όλα αυτά τα στοιχεία είναι πολύ παρόμοια με τα αντίστοιχα της Ρωσίας από την οποία αποσπάστηκε αυθαίρετα. Ο πόλεμος είναι ένας τρόπος να επανορθωθεί αυτή η αδικία.

Αντίστοιχα, οι επικριτές της εισβολής βασίζουν την αντίθεσή τους αποκλειστικά στο ότι η Ουκρανία είναι ένα κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος με αναγνωρισμένα διεθνώς σύνορα, των οποίων η παραβίαση είναι αντίθετη προς το διεθνές δίκαιο.

Αυτό το δεύτερο είναι βεβαίως ορθό, αλλά δεν εξαντλεί το ζήτημα. Το νομικό επιχείρημα είναι χρήσιμο στη νομική-διπλωματική συζήτηση. Εάν μείνουμε σε αυτό, ή, ακόμα περισσότερο, εάν το επεκτείνουμε Συνέχεια →

της Οξάνα Τιμοφέεβα

Από την πρώτη μέρα του πολέμου γίνονται διαδηλώσεις σε όλη τη Ρωσία, οι οποίες παίρνουν διάφορες μορφές. Η κύρια μορφή είναι οι καθημερινές «γιορτές» του δρόμου. Οι λέξεις «βαδίζω» ή «κάνω περίπατο» στη σύγχρονη ρωσική πολιτική γλώσσα δηλώνουν πορείες και συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας. Η σύγχρονη ρωσική νομοθεσία απαγορεύει τις αντιπολιτευτικές συγκεντρώσεις. Επισήμως, επιτρέπονται μόνο απλές πικετοφορίες, αλλά όσοι τις κάνουν συνήθως συλλαμβάνονται από την αστυνομία. Έτσι, οι άνθρωποι απλώς συνεννοούνται και βγαίνουν στους δρόμους, κινδυνεύοντας να συλληφθούν. Το πρωί της 24ης Φεβρουαρίου, λίγες ώρες μετά την είσοδο των ρωσικών στρατευμάτων στο ουκρανικό έδαφος, ο κόσμος συνειδητοποίησε ότι κάτι τερατώδες, αφόρητο είχε συμβεί. Ένας ένας άρχισαν να γράφουν στα κοινωνικά δίκτυα ότι ήρθε η ώρα για μια Συνέχεια →

του Μάρτιν Κιμάνι

Το κείμενο που ακολουθεί είναι η παρέμβαση του μόνιμου αντιπροσώπου της Κένυας στην έκτακτη σύνοδο του ΣΑ του ΟΗΕ με θέμα την κατάσταση στην Ουκρανία στις 22-2. Μετάφραση: Α.Γ.

Συναντιόμαστε απόψε στα πρόθυρα μιας μεγάλης σύγκρουσης στην Ουκρανία. Οι διπλωματικές προσπάθειες, τις οποίες ζητήσαμε στις 17 Φεβρουαρίου, αποτυγχάνουν. Η εδαφική ακεραιότητα και η κυριαρχία της Ουκρανίας παραβιάζονται. Ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών συνεχίζει να συρρικνώνεται υπό την ανελέητη επίθεση των ισχυρών. Τη μια στιγμή τον επικαλούνται με ευλάβεια οι ίδιες χώρες που στη συνέχεια του γυρίζουν την πλάτη, επιδιώκοντας στόχους εκ διαμέτρου αντίθετους προς τη διεθνή ειρήνη και ασφάλεια.

Στις δύο τελευταίες συναντήσεις με θέμα την κατάσταση στην Ουκρανία και τη συγκέντρωση δυνάμεων από τη Ρωσική Ομοσπονδία, η Κένυα προέτρεψε να δοθεί μια ευκαιρία στη διπλωματία. Η κραυγή μας δεν εισακούστηκε και, το κυριότερο, η απαίτηση του Χάρτη προς τα κράτη να επιλύουν τις διεθνείς διαφορές τους με ειρηνικά μέσα με τέτοιο τρόπο ώστε να μην τίθεται σε κίνδυνο η διεθνής ειρήνη και ασφάλεια και δικαιοσύνη έχει υπονομευτεί βαθιά.

Σήμερα, η απειλή ή η χρήση βίας κατά της εδαφικής ακεραιότητας και της πολιτικής ανεξαρτησίας της Ουκρανίας έχουν πραγματοποιηθεί. Η Κένυα ανησυχεί σοβαρά για την ανακοίνωση της Ρωσικής Συνέχεια →

συλλογικό κείμενο

Η παρακάτω συλλογική επιστολή δημοσιεύτηκε ηλεκτρονικά στις 24 Φεβρουαρίου, με 4.750 υπογραφές. Η συλλογή συνεχίζεται και εκτιμάται ότι μέχρι τώρα ο αριθμός θα έχει αυξηθεί σημαντικά.

Μετάφραση (από τα αγγλικά) Α.Γ.

Εμείς που υπογράφουμε παρακάτω, Ρώσοι επιστήμονες και δημοσιογράφοι για επιστημονικά θέματα, διακηρύσσουμε την έντονη διαμαρτυρία μας για τις εχθροπραξίες που εξαπέλυσαν οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας μας στο έδαφος της Ουκρανίας. Αυτό το μοιραίο βήμα οδηγεί σε τεράστιες ανθρώπινες απώλειες και υπονομεύει τα θεμέλια του εδραιωμένου συστήματος διεθνούς ασφάλειας. Η ευθύνη για την έναρξη ενός νέου πολέμου στην Ευρώπη ανήκει αποκλειστικά στη Ρωσία.

Δεν υπάρχει λογική δικαιολογία για αυτόν τον πόλεμο. Οι προσπάθειες να χρησιμοποιηθεί η κατάσταση στο Ντονμπάς ως πρόσχημα για την έναρξη στρατιωτικής επιχείρησης δεν εμπνέουν καμία Συνέχεια →

του Πάνου Κομπατσιάρη

Τον τελευταίο καιρό συνέβησαν δύο «εξεγέρσεις» επί Ευρωπαϊκού εδάφους: η πρώτη είναι αυτή στην Ουκρανία και η δεύτερη αυτή στη Βοσνία. Όταν πρωτοξεκίνησαν αυτές οι  εξεγέρσεις, παρατηρήθηκε αρχικά μεταξύ εγχώριων και ευρωπαίων «κινηματικών» συνομιλητών ένας μάλλον ενθουσιασμός, πλαισιωμένος από έναν λόγο που θεωρεί κάθε «αντίσταση ενάντια στην εξουσία» καλή. Παρόλα αυτά, στη συνέχεια και καθώς διάφορες, συχνά αντικρουόμενες, πληροφορίες γίνονταν γνωστές για τις περιπτώσεις αυτές, φάνηκε να υπάρχει προβληματισμός ως προς το πώς θα ταυτοποιηθεί και θα καταταγεί πολιτικά η κάθε μία. Εν τέλει η απόφανση υπήρξε η πλέον λίγο-πολύ ακόλουθη γνωστή: η πρώτη είναι επανάσταση εθνικιστών-Ναζιστών και η δεύτερη της εργατικής τάξης. Αυτή η αφήγηση χτίστηκε κατά βάση μέσα από διάφορα σποραδικά αναγνώσματα και εικόνες στο διαδίκτυο που ερμηνεύτηκαν καταλλήλως ώστε να στριμωχτούν στο παραπάνω πλαίσιο ανάγνωσης. Εν συνεχεία, οι υποστηρικτές αυτής άποψης πατώντας στο παράδειγμα της Ουκρανίας προειδοποίησαν: «κάθε εξέγερση δεν είναι καλή» ή καλύτερα «κάποιες εξεγέρσεις δεν είναι προς το συμφέρον της εργατικής τάξης». Αφού, λοιπόν, πρώτα δόθηκαν αυτές οι συμπαγείς ταυτότητες σε αυτά τα κινήματα, εν ολίγοις το ένα ήταν ο «ήρωας» και το άλλο ο «κακός», ύστερα ήρθε και το δεύτερο πόρισμα: η Ευρωπαϊκή Ένωση υποστηρίζει τους Ουκρανούς εθνικιστές επειδή είναι καπιταλιστική, ενώ απειλεί να στείλει στρατεύματα στη Βοσνία επειδή η εξέγερση έχει ταξικό πρόσημο. Η ετυμηγορία αυτή έρχεται δηλαδή σε δεύτερο πλάνο να επιβεβαιώσει τον ακόλουθο γενικά αποδεκτό κανόνα μεταξύ αυτών των συνομιλητών: η καπιταλιστική ΕΕ υποστηρίζει εθνικιστικά κινήματα γιατί δεν την απειλούν ενώ τσακίζει τα ταξικά γιατί την απειλούν.

Συνέχεια →