του Ματτέο Πασκουινέλλι

Υπάρχει μια σημαντική παρανόηση σχετικά με τις επιστημονικές φιλοδοξίες της κυβερνητικής. Στην πραγματικότητα, η κυβερνητική δεν ήταν μια επιστήμη αλλά μια σχολή μηχανικής μεταμφιεσμένη –μια σχολή με αρκετή αυτοπεποίθηση ώστε να επεκτείνει τις πληροφοριακές και υπολογιστικές αναλογίες της σε διάφορες πτυχές της φύσης και της κοινωνίας. Το βιβλίο αυτό προσπαθεί να ξεκαθαρίσει ότι, αντί να σχεδιάζουν μηχανές που να μοιάζουν με οργανισμοί (βιομορφισμός), όπως διακήρυτταν, τελικά οι κυβερνητιστές οραματίστηκαν οργανισμούς να μοιάζουν με μηχανές (τεχνομορφισμός), οι οποίες αντανακλούσαν τη δική τους περιρρέουσα κοινωνική τάξη πραγμάτων (κοινωνιομορφισμός). Όπως και οι φιλοσοφίες της φύσης των προηγούμενων αιώνων (τυπικό Συνέχεια →

της κοινωνίας των πολιτών

Πριν από έναν περίπου χρόνο, ο πανεπιστημιακός –και πρωθυπουργικός σύμβουλος- Στάθης Καλύβας, ο ίδιος που διαφήμιζε ως «μυστική σάλτσα» του την υπόδειξη να «μην εστιάζουμε στις αποτυχίες μας» και που ελεεινολογούσε τους καλλιτέχνες της συναυλίας στο Καλλιμάρμαρο για τα Τέμπη επειδή δεν συμμορφώθηκαν προς αυτή, είχε δημοσιεύσει ένα άρθρο με τίτλο «Πού είναι η κοινωνία των πολιτών;».

Στην εισαγωγή του άρθρου του, έλεγε τα εξής:

Πριν από περίπου τριάντα χρόνια εμφανίστηκε ο όρος «κοινωνία των πολιτών», για να περιγράψει συλλογικές δράσεις εκτός κράτους και κομμάτων. Η ελληνική κοινωνία χαρακτηρίζεται από μια στενή διαπλοκή τόσο με το κράτος, μέσω του πελατειακού συστήματος, όσο και με τα κόμματα, που συνήθως «καπελώνουν» την κοινωνία. Ομως, η αναποτελεσματική λειτουργία τους προσφέρει ένα μεγάλο πεδίο δράσης για οργανισμούς με σαφές εύρος δραστηριοτήτων, που κινητοποιούν την κοινωνία ανεξάρτητα από κράτος και κόμματα. Θα σταθώ σε δύο παραδείγματα.

Καταρχάς, καλό είναι να σημειώσουμε ότι ο όρος «κοινωνία των πολιτών» δεν εμφανίστηκε βεβαίως πριν από Συνέχεια →

της Μίριαμ Κύππερ

Η Ζαλομέ Μπάλτους, 40 ετών, είναι μια συνοδός πολυτελείας και συγγραφέας από το Βερολίνο η οποία ταξίδεψε στο Νταβός της Ελβετίας για να βρει πελάτες κατά τη διάρκεια της ετήσιας συνάντησης της παγκόσμιας ελίτ.

Η Ζαλομέ αποκάλυψε στην MailOnline τι έμαθε για την παγκόσμια ελίτ –και, για πολλά απ’ τα μέλη της, αυτό είναι ότι καταστροφολογούν για την τύχη του κόσμου … οπότε αποφάσισαν να το γλεντήσουν όσο κρατά ακόμα.

Πεπεισμένοι ότι η αποκάλυψη είναι προ των πυλών λόγω της κλιματικής αλλαγής, ξοδεύουν ξεδιάντροπα τον τεράστιο πλούτο τους σε ακριβές συνοδούς στην Ελβετία … στην οποία πετούν με τα όχι ιδιαιτέρως φιλικά προς το περιβάλλον ιδιωτικά τους τζετ.

«Ο ελέφαντας στο δωμάτιο είναι η κλιματική αλλαγή. Όλοι γνωρίζουν ότι δεν μπορεί πλέον να αποτραπεί», είπε, προσθέτοντας ότι οι «πάμπλουτοι» μπορούν γενικά να χωριστούν σε δύο ομάδες ως προς αυτό.

«Η μία ομάδα πιστεύει ότι η καταστροφή θίγει μόνο τους φτωχούς, τις ‘μη λευκές φυλές’, ενώ οι άλλοι φοβούνται Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Με ιδιαίτερη υπερηφάνεια, οι υπεύθυνοι της ΕΛΑΣ ανακοίνωσαν ότι, «μετά από μεθοδική και επισταμένη έρευνα» (μία μεθοδικότητα την οποία αντιθέτως δεν επιδεικνύουν όταν πρόκειται π.χ. να οδηγήσουν στο αυτόφωρο Κρητίκαρους παρατρεχάμενους δεξιών πολιτευτών που δολοφονούν ασχέτους ανθρώπους με Πόρσε), εντόπισαν τον νεαρό ο οποίος εικονίζεται σε βίντεο να ειρωνεύεται και να φτύνει άγαλμα του Κατσαντώνη σε πλατεία του Κορδελιού στη δυτική Θεσσαλονίκη. Εις βάρος του νεαρού σχηματίστηκε δικογραφία για προσβολή συμβόλων ή τόπων ιδιαίτερης εθνικής ή θρησκευτικής αξίας.

Η διατύπωση αυτή είναι παρμένη από το άρθρο 191 ΠΚ. Σύμφωνα με αυτό, «με φυλάκιση έως δύο έτη ή χρηματική ποινή […] τιμωρείται όποιος τελεί πράξεις ρύπανσης ή φθοράς σε τόπους ιδιαίτερης εθνικής ή θρησκευτικής σημασίας καθώς και σε χώρους φύλαξης νεκρών ή νεκροταφεία και προκαλεί έτσι φόβο ή ανησυχία σε αόριστο αριθμό ανθρώπων».

Από την παράθεση και μόνο γίνεται σαφές ότι το αδίκημα αυτό δεν τελέστηκε. Διότι: α) καμία πράξη ρύπανσης ή Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Σύμφωνα με την κάτωθι αφίσα, και με δημοσιεύματα σε ιστοσελίδες του ιδίου φυράματος, «Με αισθήματα χαράς, τιμής, συγκίνησης και πνευματικής ανάτασης με την ευλογία και την διαρκή μέριμνα του σεπτού ποιμενάρχου μας Μητροπολίτου Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς κ. Ιουστίνου, η ενορία του Αγίου Στεφάνου και Αγίων Αναργύρων παραλίας Νέων Επιβατών υποδέχεται στις 26 Ιανουαρίου και ώρα 17:00 στον Ιερό Ναό Αγίων Αναργύρων και Παντελεήμονος, το χαριτόβρυτο Λείψανο της ιεράς ποδός του Αγίου πρωτομάρτυρος και αρχιδιακόνου Στεφάνου».

Όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, οι πολλές φιοριτούρες και η πάση θυσία αναζήτηση χαριτόβρυτων εκφράσεων συνοδεύονται από χονδροειδή λάθη στα απλά. Όπως μπορεί να δει κανείς σε Συνέχεια →

του Γιαν Nτε Βος

Πώς να δεις ζητήματα όπως το καθήκον και η ευθύνη ως ψυχαναλυτής/αριστερός θεωρητικός (που δεν είναι πλέον επαγγελματίας) όταν η Ακαδημία δεν σε θέλει πια; Τι μπορώ να κάνω, ερήμην, μη έχοντας πλέον ρόλο λέκτορα ή ερευνητή (άρα χωρίς χρηματοδότηση για συνέδρια, βιβλία, άρθρα …); Δηλαδή, μετά τα πρώτα δεκαπέντε χρόνια κλινικής εργασίας, έκανα δώδεκα χρόνια κριτικο-θεωρητική έρευνα για τις διαδικασίες ψυχολογικοποίησης σε διάφορα πανεπιστήμια: αφού αυτό τελείωσε, βρέθηκα έξω από την Ακαδημία. Σήμερα, για να βγάλω το ψωμί μου, κάνω αναπληρωματική διδασκαλία σε ένα Πανεπιστημιακό Κολλέγιο (τεχνική σχολή) στο τμήμα Κοινωνικής Εργασίας. Πρόσφατα, για να μην υποκύψω εντελώς υπ’ αυτή την αποξενωτική διδασκαλία, άρχισα να εργάζομαι με μερική απασχόληση ως οδηγός ταξί για μια εταιρεία που μεταφέρει πελάτες σε αναπηρικά καροτσάκια. Δύο μέρες τη βδομάδα –μια πραγματική χειρωνακτική εργασία, λέω στον εαυτό μου, για να επιβιώσω διδάσκοντας σε ένα περιβάλλον που στηρίζεται στις ίδιες τις κυρίαρχες θεωρίες και τα ψυχολογίζοντα πλαίσια που συνήθιζα να καταπολεμώ στο κριτικό μου έργο[1]. Η ειρωνεία είναι ότι η επιχείρηση ταξί θεωρεί την αποστολή της ως ένα είδος κοινωνικού ή και ψυχολογικού λειτουργήματος.

Όσα ακολουθούν είναι μια αυτο-εθνογραφικού τύπου περιγραφή τού πώς κανείς γίνεται ένας άστεγος Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Στη Νίκαια, στην πλατεία Οσίας Ξένης (η οποία, όπως είχαμε γράψει στο παρελθόν, αποτελεί τμήμα του χώρου στον οποίο οι Ναζί υλοποίησαν τις μαζικές εκτελέσεις αντιστασιακών τον Αύγουστο του 1944), εδώ και αρκετά χρόνια υπάρχει ένα παραδοσιακό καφέ-ουζερί. Πριν από λίγα χρόνια, αν δεν κάνω λάθος, πέθανε ο αρχικός ιδιοκτήτης του, το όνομα του οποίου έφερε μέχρι τότε, και οι νέοι επιχειρηματίες μετονόμασαν το φαγάδικο σε «Το Μπλόκο της Κοκκινιάς». Όχι μόνο αυτό, αλλά και το διακόσμησαν, εσωτερικά αλλά και εξωτερικά (!), αποκλειστικά με εικόνες από το ίδιο το συμβάν του 1944 –τα γνωστά χαρακτικά του Τάσσου, αλλά και μερικές φωτογραφίες. Μόνο στους εξωτερικούς τοίχους θα βρίσκονται καμιά δεκαριά τέτοιες εικόνες, μέσα δεν ξέρω πόσες ακόμα.

Βρίσκω την επιλογή πραγματικά απίστευτη, και ακόμα πιο απίστευτο βρίσκω το γεγονός ότι από αυτήν δεν Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Σήμερα, περνώντας μπροστά από ένα μικρό βιβλιοπωλείο, είδα στη βιτρίνα μια μικρή έκδοση με τα εξής στοιχεία: Jacques Rancière, Ο χώρος των λέξεων. Από τον Mallarmé στον Broodthaers. Δεν γνώριζα το έργο αυτό, γνώριζα όμως τον Ρανσιέρ, τον Μαλλαρμέ εμμέσως και εξ ονόματος, και επίσης γνώριζα τον Μαρσέλ Μπροτάαρς –υπέθεσα ότι θα πρόκειται περί αυτού εφόσον δεν ξέρω άλλον με αυτό το επώνυμο-, τον σημαντικό βέλγο εικαστικό (και ποιητή, και κινηματογραφιστή) του μεταπολέμου, ο οποίος μπορεί να μην έγινε τόσο παγκοσμίως διάσημος όσο ο Ντελβώ και ο Μαγκρίτ, αλλά αποτελεί ένα σημαντικό κεφάλαιο στην ιστορία του «επαναστατικού σουρεαλισμού».

Μπήκα μέσα και ήθελα να το ανοίξω για να βεβαιωθώ ότι το βιβλίο μιλά γι’ αυτόν, αλλά επειδή ο χώρος ήταν Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Χθες, σε λογαριασμό κοινωνικής δικτύωσης με την επωνυμία e-enimerosi, δημοσιεύτηκε η κάτωθι ανάρτηση.

Το κείμενο ήταν αυτό όλο κι όλο. Δεν δινόταν καμία άλλη εξήγηση, όπως ας πούμε γιατί η ανάρτηση να γίνει ειδικά τώρα και όχι οποιαδήποτε άλλη μέρα. Φαντάζομαι ότι οι e-enimerωτές θα είχαν κάποιο κενό στη ροή τους και σκέφτηκαν να το μπαλώσουν με την εύκολη λύση: ακόμα μια αναπαραγωγή του αφηγήματος «το μεγαλείο του ελληνισμού και οι κακοί ξένοι που μας κλέβουν την απόλαυση».
Και πράγματι, η λύση αυτή είχε την αναμενόμενη ανταπόκριση: τη στιγμή αυτή που γράφω υπάρχουν σχεδόν 300 θετικές αντιδράσεις. Πολλές απ’ αυτές προχωρούν και διατυπώνουν ρητά την απαίτηση επιστροφής:

Πίσω!!!!! Ελλάδα. Και γρήγορα

ΞΕΦΤΙΛΕΣ ΛΗΣΤΑΡΧΟΙ ΦΕΡΤΕΤΑ ΤΩΡΑ ΠΙΣΩ !!!! ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΑΝΟΙΚΟΥΝ !!!

Χώρες χωρίς παρελθόν μας έχουν κατακλέψει και κερδίζουν εις βάρος μας!!

Αληταραδες Εγγλέζοι!! Πόσα έχετε κλέψει ρε λαμογια? Και πόσες χώρες μαζί με την Ελλάδα?

Εκτός από τα μάρμαρα έχουμε κ πλήθος αγγείων εκεί Κανείς δε μιλάει για αυτα

Το αστείο είναι ότι η λύση αυτή εκ του αποτελέσματος αποδείχθηκε κάθε άλλο παρά εύκολη. Το κείμενο πιάνει μιάμιση σειρά, και, σε αυτήν, υπάρχουν τέσσερα λάθη. Με πιο χονδροειδές φυσικά το «του Αμαζονίου», το οποίο δεν παρέλειψαν κάποιοι σχολιαστές να επισημάνουν, με αποτέλεσμα τελικά να διορθωθεί. Όπως και τα υπόλοιπα λάθη, πλην του «στο Βρετανικό Μουσείου» το οποίο ακόμη αυτή τη στιγμή παραμένει έτσι.

Η φύση των συγκεκριμένων λαθών δείχνει καθαρά ότι το κείμενο αυτό προέκυψε από μηχανική μετάφραση από τα αγγλικά. Στα αγγλικά το όνομα γράφεται Penthesilea, ενώ η βασίλισσα των Αμαζόνων λέγεται Amazon queen –ακριβώς όπως και η βασίλισσα του Αμαζονίου.

Το γεγονός όμως ότι, για μια ανάρτηση που υποτίθεται ότι θεμελιώνει απαίτηση επιστροφής του τεχνουργήματος από την Αγγλία στην Ελλάδα, χρειάζεται μετάφραση, ακριβώς, από τα αγγλικά of all languages, είναι εξόχως ειρωνικό και μετατρέπει το εγχείρημα σε ένα μεγαλειώδες αυτογκόλ.

Αυτό που κάνει επιπλέον εντύπωση είναι ότι, από τα πλήθη που απαιτούν την επιστροφή, κανείς δεν φαίνεται να συνειδητοποιεί αυτό το αυτογκόλ, ούτε να βλέπει κάποια αντίφαση ή άλλο πρόβλημα στο γεγονός ότι όσοι/-ες εμφανίζονται ως νόμιμοι και αποκλειστικοί ιδιοκτήτες του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού εμφανίζονται ως ουσιωδώς άσχετοι με αυτόν (καλά καλά με τον νέο ελληνικό πολιτισμό δεν τα πολυκαταφέρνουν).

Αφού είναι λοιπόν άσχετοι, πού θεμελιώνεται αυτή η απαίτηση επιστροφής ακόμη και αγγείων, δηλαδή φορητών αντικειμένων που εξ αρχής φτιάχτηκαν για να κυκλοφορούν και που η απουσία τους δεν διαταράσσει καμία αρχιτεκτονική ενότητα;

Κατά ένα μέρος, είναι σαφές ότι θεμελιώνεται απλώς σε μια κυνική επιδίωξη και προσδοκία πλουτισμού.

Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Νομίζω ότι περιστατικά όπως το συγκεκριμένο μας βοηθούν να συνειδητοποιήσουμε ότι, επί πολύν καιρό, η νεοελληνική κοινωνία έχει πειστεί για μια ουσιοκρατικού, για να μην πω καθαρά μαγικού χαρακτήρα καταγωγική σχέση της με την ελληνική αρχαιότητα, την θεωρεί ως δεδομένη· για πολλούς/-ές, δεν έχει καμία ισχύ η σκέψη ότι η όποια σχέση ενός σημερινού ανθρώπου με έναν αρχαίο πολιτισμό δεν μπορεί παρά να είναι, ακριβώς, πολιτιστική, δηλαδή διανοητική, άρα ενδεχομενική, όχι ουσιοκρατική και μια για πάντα δεδομένη βάσει κάποιου βιολογικού ή άλλου ντετερμινισμού. Και ότι αν έχουμε δύο συγχρόνους, τους Α και Β, οι οποίοι ερίζουν για το ποιος δικαιούται να αναγνωριστεί ως συνεχιστής κάποιου αρχαίου πολιτισμού, και ο Α δεν μπορεί να επικοινωνήσει αυτοτελώς με τον πολιτισμό αυτόν παρά μόνο μεταφράζοντας –αδέξια και με λάθη- όσα λέει για εκείνον ο Β, τότε η αξίωσή του έχει μηδαμινή πειστικότητα σε ένα διεθνές ακροατήριο.