Συνέχεια →

του Μέτε Χατάυ

Τη νύχτα της 19ης Οκτωβρίου, η Λευκωσία ήταν σιωπηλή. Δεν ακούγονταν κόρνες αυτοκινήτων, ούτε κραυγές νίκης. Οι άνθρωποι αγκαλιάζονταν, αλλά κανείς δεν φώναζε. Πολλοί είχαν δάκρυα στα μάτια, αλλά δεν υπήρχε κάποια φρενίτιδα. Γιατί αυτή δεν ήταν μια νύχτα θριάμβου, ήταν μια στιγμή απελευθέρωσης.

Ένας λαός που για χρόνια μιλούσαν άλλοι στο όνομά του, τελικά μίλησε ο ίδιος.

Ο Τουφάν Ερχιουρμάν, με 62,8% των ψήφων, νίκησε τον Ερσίν Τατάρ, τον υποψήφιο που στήριζαν με όλο τους το βάρος ο μηχανισμοί της Άγκυρας. Το 35,8% του Τατάρ δεν ήταν απλώς ένα εκλογικό αποτέλεσμα, ήταν το πορτρέτο ενός καθεστώτος. Η προστατευτική τάξη πραγμάτων που είχε οικοδομηθεί απ’ τα πάνω επί χρόνια Συνέχεια →

του Μοχάμεντ Ελ-Κουρντ

Το 1971, ένας βρετανός βουλευτής ονόματι Κρίστοφερ Μέιχιου υποσχέθηκε αμοιβή πέντε χιλιάδων λιρών σε όποιον κατάφερνε να αποδείξει ότι ο δεύτερος πρόεδρος της Αιγύπτου, Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσσερ, είχε διακηρύξει την πρόθεσή του να «πετάξει τους Ισραηλινούς στη θάλασσα»[1]. Αργότερα, ο Μέιχιου διεύρυνε τα κριτήριά του ώστε να περιλάβουν οποιουδήποτε είδους τεκμηρίωση γενοκτονικού τύπου δηλώσεων που να έκανε κάποιος υπεύθυνος Άραβας ηγέτης. Όλα τα παραθέματα που του υποβλήθηκαν τα έκρινε μη αυθεντικά. Σύντομα, ένας προσφεύγων, κάποιος Εβραίος φοιτητής 22 ετών, έκανε αγωγή κατά του Μέιχιου και η αντιδικία τους έφτασε στο Ανώτατο Δικαστήριο[2]. H αγωγή απορρίφθηκε αφού ο δικηγόρος του φοιητή παραδέχθηκε ότι η δήλωση που είχε προσκομίσει ο πελάτης του, ένα παράθεμα από λεγόμενα του πρώτου Γενικού Γραμματέα του Αραβικού Συνδέσμου, «δεν ήταν γενοκτονική».

Ο Μέιχιου αποφάνθηκε ότι o ισχυρισμός αυτός ήταν μία «απόκρυφη αλληγορία». Όμως, όσο απόκρυφη και να είναι, εμένα πολύ συχνά με ρωτούν ακόμα τώρα αν θέλω να ρίξω τους Ισραηλινούς στη θάλασσα. Σχεδόν πάντα, Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Σε ένα ακόμα σημείωμά του στο ψευδεπώνυμο «Liberal», ο γνωστός και μη εξαιρετέος Σάκης Μουμτζής, από την πρώτη του παράγραφο, κατά παράβαση κάθε αρχής του οπωσδήποτε νοούμενου φιλελευθερισμού, αλλά και της δημοσιογραφίας και του καθήκοντος αληθείας, διαβεβαιώνει τους/ τις αναγνώστ(ρι)ες ότι:

Είναι εντυπωσιακό πως δεν υπήρχε επιζήσασα γυναίκα μεταξύ των Ισραηλινών ομήρων. Από τους 48 που παρέμεναν φυλακισμένοι στις σήραγγες της Χαμάς, μια ήταν γυναίκα και αυτή χάθηκε. Ως γνωστόν επέστρεψαν 20, όλοι άντρες. Κατά πληροφορίες οι γυναίκες που απήχθησαν από τους τρομοκράτες την 7η Οκτωβρίου 2023 ήταν 68. Επέστρεψαν τον χειμώνα του 2025 οι εφτά, άρα…

Η «πληροφόρηση» (οθντκ) σταματά εδώ· μετά αρχίζουν διάφοροι «προβληματισμοί» για την υποκρισία της αριστεράς, των γυναικείων οργανώσεων κ.λπ. κ.λπ.

Ο επίσης σεσημασμένος ψεύτης και ανόητος Φαήλος Κρανιδιώτης πιάνει το ίδιο θέμα και το προχωρά ακόμη Συνέχεια →

της Νορά Μπουαζζουνί

Πες μου τι τρως και θα σου πω τι είσαι. Τον αφορισμό αυτόν του γαστρονόμου Ζαν-Αντέλμ Μπριγιά-Σαβαρέν, από το 1825, τον χρησιμοποιούν διάφοροι για να αποδείξουν ό,τι του περνά καθενός απ’ το μυαλό. Αυτό το «τι είσαι» όμως τι ακριβώς σημαίνει; Παραπέμπει άραγε σε μια κατάσταση παροδική ή μόνιμη; Είμαι για πάντα δεμένη με αυτό το κουτί από κρύα ραβιόλια που κατάπια καθισμένη μπροστά στην τηλεόραση ή σε αυτό το σάντουιτς με ζαμπόν που τσίμπησα ανάμεσα σε δυο βάρδιες στο γιαπί;

Το «τι τρως» είναι αντανάκλαση πρακτικών που συνδέονται με τη γεωγραφική ζώνη, την εθνοτική καταγωγή, την ηλικία, την κοινωνικοεπαγγελματική κατηγορία, το φύλο εκείνου ή εκείνης που τρώει. Αλλά επιπλέον, οι άνθρωποι τρώνε ό,τι μπορούν ή ό,τι επιθυμούν να είναι: ζυμαρικά με πέστο επειδή είναι γρήγορο, κρέας για να είναι γεροί/-ές και μπρατσωμένοι/-ες, πουτίγκα με σπόρους τσία για να είναι σε καλή υγεία, μιλκσέικ διαίτης για να αδυνατίσουν … Από την άλλη, πιο πεζά, αφού την τροφή την ενσωματώνουμε, «αυτό που τρώμε» γίνεται «εμείς». Αλλά οι τροφές αυτές είναι απλώς ένα άθροισμα από βιταμίνες, θρεπτικά συστατικά και ιχνοστοιχεία. Ό,τι αποκαλούμε Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Πριν πολλά χρόνια, είχε αρχίσει να εκδίδεται μία σειρά ας πούμε λευκωμάτων που ήταν αφιερωμένα το καθένα σε έναν δίσκο του Διονύση Σαββόπουλου: περιλάμβαναν τους στίχους και τις παρτιτούρες από τα τραγούδια του δίσκου, καθώς και τις συνεντεύξεις που είχε δώσει ο δημιουργός τους την αντίστοιχη περίοδο. Καθώς την εποχή εκείνη ο Διονύσης Σαββόπουλος έχαιρε ιδιαίτερης αίγλης στα μάτια μου, όπως και στα μάτια πολλών άλλων, είχα σπεύσει να αγοράσω τον πρώτο τόμο, που αφορούσε την «Ρεζέρβα», και οι σκέψεις που βρήκα να διατυπώνονται εκεί μου εντυπώθηκαν και με ακολουθούσαν για αρκετό καιρό.

Μεταξύ αυτών των σκέψεων ήταν και μια θεωρία περί του «υπέρογκου εαυτού» που χαρακτηρίζει τους σύγχρονους συνθέτες/ τραγουδοποιούς σε αντιδιαστολή με τους «παραδοσιακούς». Τη θεωρία αυτή εκθέτει ο Δ.Σ. σε δύο απ’ αυτές τις συνεντεύξεις, την πρώτη και τη δεύτερη του τόμου, που δόθηκαν με διαφορά δύο μηνών. Λέει Συνέχεια →

Σε πείσμα των καιρών, το ΜÉΓΚΛΕΝ φέρνει πίσω τα λόγια

του Τζέρρυ Κίσσλιντζερ

«Η γλώσσα είναι κατοικία της ύπαρξης», έγραψε ο φιλόσοφος Μάρτιν Χάιντεγκερ. (Ή έτσι λένε κάποιοι –μήπως έχω διαβάσει Χάιντεγκερ νομίζετε;). Αν είναι έτσι, τότε οι παραδοσιακά σλαβόφωνοι πληθυσμοί της βόρειας Ελλάδας εδώ και καιρό είναι άστεγοι, η γλώσσα τους καταπιεσμένη, η συλλογική τους ταυτότητα κατεψυγμένη.

Είναι αλήθεια πως κατά περιόδους υπήρξε μια απόψυξη, ειδικά μετά την αμφιλεγόμενη Συμφωνία των Πρεσπών του 2018 μεταξύ της Ελλάδας και τη Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Μερικές φορές μπορείτε ν’ ακούσετε τη μακεδονική τους γλώσσα να τραγουδιέται δημόσια στα χωριά και τις πόλεις της περιοχής αυτές τις μέρες, παρ’ όλα αυτά όμως, οι δημόσιες επιτελέσεις μπορεί να διακοπούν ανά πάσα στιγμή. Τώρα, ένα σημαντικό πρότζεκτ, το ΜΈΓΚΛΕΝ: Τραγούδια με λόγια από την περιοχή Μογλενών-Καρατζόβας, δημιούργησε έναν νέο δημόσιο χώρο για Συνέχεια →

του Τζέισον Ρηντ

Οι δεξιοί πολέμιοι της κουλτούρας επιτέθηκαν πρόσφατα στον Ιμμάνουελ Καντ ως τον πατέρα της «κριτικής θεωρίας περί φυλών». Τώρα, προσωπικότητες όπως ο Τσάρλι Κερκ τα βάζουν με τον Μπαρούχ Σπινόζα —έναν στοχαστή του ριζοσπαστικού διαφωτισμού που μπορεί πραγματικά να μας διδάξει κάποια πράγματα για το πώς να πολεμήσουμε τη Δεξιά.

Σύμφωνα με το National Review, ο συντηρητικός τηλεπαρουσιαστής Τσάρλι Κερκ πρόσθεσε πρόσφατα το όνομα του Μπαρούχ Σπινόζα σε μια λίστα εχθρών που περιλαμβάνει τους λεγόμενους «πολιτιστικούς μαρξιστές» Ζακ Ντερριντά και Μισέλ Φουκώ.

Τα ονόματα Ντερριντά και Φουκώ είναι αρκετά γνωστά, ειδικά σε όσους θυμούνται τις συζητήσεις της δεκαετίας Συνέχεια →