του Άκη Γαβριηλίδη

Τον Ηλία Ζάικο δεν τον γνωρίζω προσωπικά. Φυσικά, καθώς έζησα στη Θεσσαλονίκη όλη τη δεκαετία του 80 και μέρος της δεκαετίας του 90 και ήμουν (είμαι) μουσικόφιλος, (αν και όχι φανατικός μπλουζόφιλος), τον γνωρίζω από την δημόσια παρουσία του, εφόσον αποτελούσε βασικό στοιχείο στο γενικότερο καλλιτεχνικό «οικοσύστημα» της πόλης· oύτε θυμάμαι πόσες φορές τον έχω παρακολουθήσει –μαζί με τους Blues Wire (031)/ Blues Gang- σε διάφορα λάιβ, κυρίως σε φεστιβάλ νεολαιών/ αντιρατσιστικά ή σε συναυλίες συμπαράστασης σε κρατουμένους.

Φέτος ο Ζάικος εξέδωσε ένα βιβλίο, μία «μυθιστορηματική αυτοβιογραφία» όπως ο ίδιος το χαρακτηρίζει, με τίτλο «Ντόμπρα blues». Το βιβλίο αυτό το πήρα, καθότι οι βιογραφίες μουσικών και γενικότερα καλλιτεχνών, όσων μου αρέσουν αλλά και όχι απαραίτητα μόνο αυτών, αποτελούν σταθερά ένα ουσιώδες τμήμα των αναγνωσμάτων μου εδώ και χρόνια.

Από την τρίτη ήδη σελίδα του βιβλίου, συνειδητοποίησα με έκπληξη κάτι που ωστόσο θα έπρεπε να είχα μαντέψει Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Πριν πολλά χρόνια, είχε αρχίσει να εκδίδεται μία σειρά ας πούμε λευκωμάτων που ήταν αφιερωμένα το καθένα σε έναν δίσκο του Διονύση Σαββόπουλου: περιλάμβαναν τους στίχους και τις παρτιτούρες από τα τραγούδια του δίσκου, καθώς και τις συνεντεύξεις που είχε δώσει ο δημιουργός τους την αντίστοιχη περίοδο. Καθώς την εποχή εκείνη ο Διονύσης Σαββόπουλος έχαιρε ιδιαίτερης αίγλης στα μάτια μου, όπως και στα μάτια πολλών άλλων, είχα σπεύσει να αγοράσω τον πρώτο τόμο, που αφορούσε την «Ρεζέρβα», και οι σκέψεις που βρήκα να διατυπώνονται εκεί μου εντυπώθηκαν και με ακολουθούσαν για αρκετό καιρό.

Μεταξύ αυτών των σκέψεων ήταν και μια θεωρία περί του «υπέρογκου εαυτού» που χαρακτηρίζει τους σύγχρονους συνθέτες/ τραγουδοποιούς σε αντιδιαστολή με τους «παραδοσιακούς». Τη θεωρία αυτή εκθέτει ο Δ.Σ. σε δύο απ’ αυτές τις συνεντεύξεις, την πρώτη και τη δεύτερη του τόμου, που δόθηκαν με διαφορά δύο μηνών. Λέει Συνέχεια →

Σε πείσμα των καιρών, το ΜÉΓΚΛΕΝ φέρνει πίσω τα λόγια

του Τζέρρυ Κίσσλιντζερ

«Η γλώσσα είναι κατοικία της ύπαρξης», έγραψε ο φιλόσοφος Μάρτιν Χάιντεγκερ. (Ή έτσι λένε κάποιοι –μήπως έχω διαβάσει Χάιντεγκερ νομίζετε;). Αν είναι έτσι, τότε οι παραδοσιακά σλαβόφωνοι πληθυσμοί της βόρειας Ελλάδας εδώ και καιρό είναι άστεγοι, η γλώσσα τους καταπιεσμένη, η συλλογική τους ταυτότητα κατεψυγμένη.

Είναι αλήθεια πως κατά περιόδους υπήρξε μια απόψυξη, ειδικά μετά την αμφιλεγόμενη Συμφωνία των Πρεσπών του 2018 μεταξύ της Ελλάδας και τη Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Μερικές φορές μπορείτε ν’ ακούσετε τη μακεδονική τους γλώσσα να τραγουδιέται δημόσια στα χωριά και τις πόλεις της περιοχής αυτές τις μέρες, παρ’ όλα αυτά όμως, οι δημόσιες επιτελέσεις μπορεί να διακοπούν ανά πάσα στιγμή. Τώρα, ένα σημαντικό πρότζεκτ, το ΜΈΓΚΛΕΝ: Τραγούδια με λόγια από την περιοχή Μογλενών-Καρατζόβας, δημιούργησε έναν νέο δημόσιο χώρο για Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Τα τελευταία χρόνια φεύγουν από τη ζωή, ο ένας μετά τον άλλο, οι περισσότεροι από τους πρωταγωνιστές της άνθισης του ελληνικού τραγουδιού των δεκαετιών του 60 και του 70. Για να μην αναφέρουμε και ότι κάποιοι είχαν φύγει ακόμα νωρίτερα, σε νεαρή ηλικία, ενώ πρόσφατα άρχισαν να φεύγουν και μερικοί ακόμα νεότεροι. Για κάποιους από αυτούς, όσους έκρινα ότι ήταν οι σημαντικότεροι για μένα, οδηγήθηκα να γράψω ένα ή και περισσότερα σημειώματα μετά θάνατον. Κάθε φορά, αφού τα έγραφα, ένιωθα μια αίσθηση ματαίωσης για το γεγονός ότι δεν κατάφερα, ή δεν πρόλαβα, να εκφράσω αυτή την εκτίμηση όσο ακόμη ζούσαν, οπότε ίσως είχε μια ελπίδα να φτάσει σε αυτούς. Κατόπιν τούτου, σκέφτηκα ότι αυτό είναι καλό να το έκανα για κάποιους άλλους όσο είναι ακόμα νωρίς, χωρίς να περιμένω.

Και ο βασικότερος εξ αυτών είναι ο Κυριάκος Σφέτσας, κατά τη γνώμη μου ο πιο άδικα αγνοημένος μουσικός αυτής της γενιάς.

Είναι βέβαια ήδη αμφίβολο αν μπορούμε να τον κατατάξουμε σε αυτή τη γενιά, ή να τον κατατάξουμε γενικώς Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Εδώ και πολλά χρόνια, είναι δημοσιευμένη στο διαδίκτυο (και προηγουμένως σε ένα ή περισσότερα βιβλία, φαντάζομαι) μία φωτογραφία όπου απεικονίζεται ο Βασίλης Τσιτσάνης καθισμένος σε ένα τραπέζι και γύρω του άλλα τέσσερα άτομα. Επίσης διαθέσιμες ηλεκτρονικά είναι σαφείς πληροφορίες για τη φωτογραφία και την περίσταση: τα τέσσερα αυτά άτομα είναι οι τραγουδιστές Παύλος Σιδηρόπουλος και Αλεξάνδρα (Κυριακάκη), η ηθοποιός Δέσποινα Τομαζάνη και ο ιδιοκτήτης του κλαμπ «Κύτταρο», το δε στιγμιότυπο είναι από το 1975 όταν οι τρεις άλλοι πήγαν στο κέντρο «Χάραμα» όπου εμφανιζόταν ο Τσιτσάνης μαζί με την Αλεξάνδρα, κάθησαν για λίγο στο ίδιο τραπέζι και φωτογραφήθηκαν μαζί τους.

Για άγνωστους λόγους, τον περασμένο μήνα κάποιος είχε την ατυχή έμπνευση να απομονώσει τον Τσιτσάνη και τον Σιδηρόπουλο –τυχαίνει να κάθονταν δίπλα δίπλα- σε ένα καρέ, να αποκόψει όλους τους άλλους από γύρω και να αναρτήσει το αποτέλεσμα σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, συνοδευμένο από το εξής προχειρογραμμένο και Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Εδώ και καιρό, κάποιοι σχολιαστές –συνήθως από εκείνους τους οποίους αποκαλούν απαξιωτικά «δικαιωματιστές» όσοι εχθρεύονται τα δικαιώματα-, όχι και τόσο πολλοί ούτως ή άλλως, έχουν επισημάνει ότι ο λόγος και οι πρακτικές της ορθόδοξης λατρείας, λόγιες και λαϊκές, περιέχουν έντονα αντι-εβραϊκά στοιχεία. Οι σχολιαστές αυτοί, όταν δεν λοιδορήθηκαν ή έχασαν τη δουλειά τους[1], απλώς αγνοήθηκαν· συχνά τους αντιτάχθηκε ότι πρόκειται για «άκακες εκφράσεις της λαϊκής θρησκευτικότητας» και η στερεότυπη νουθεσία/ άσυλο της άγνοιας ότι «δεν πρέπει να αντιμετωπίζουμε το παρελθόν με τα κριτήρια του παρόντος». Ένα επιχείρημα που συνεχίζει να ευδοκιμεί και στις μέρες μας, όποτε κάποιος θέλει να δικαιολογήσει την έχθρα προς τους Εβραίους.

Για να μην προσθέσουμε βέβαια ότι, πρόσφατα, αρχίζει να χρησιμοποιείται για τον ίδιο σκοπό και το ακριβώς αντίστροφο σόφισμα: ότι, δεδομένων όσων κάνουν «οι Εβραίοι» σήμερα, δεν πειράζει αν κάποιος στο παρελθόν Συνέχεια →