του Αιμίλιου Εμμανουήλ

Όταν ο πατέρας μου ( λοχίας το 1974 στο Larnaca rοad, σήμερα Σταθμός της Λυκαβηττού) αποφυλακίστηκε την ημέρα της Εισβολής (φυλακίστηκε στο πραξικόπημα) επέστρεψε στα καθήκοντα του στον σταθμό.

Καθώς το σπίτι μας στα σπίτια της Αστυνομίας στο ΡΙΚ είχε υποστεί ζημιές και είχε λεηλατηθεί στο πραξικόπημα, και εμείς τα παιδιά με την μάμα μας πήγαμε στην Αγία Μαρίνα Σκυλλουρας, ο πατέρας μου βασικά ήταν καθήκον 24 ώρες το 24ωρο καθώς αποφάσισε να κοιμάται στον σταθμό, καθόλη την διάρκεια του πολέμου μέχρι το τέλος της δεύτερης εισβολής. (Μας επισκέφτηκε στο χωριό μια φορά την ημέρα πριν την δεύτερη εισβολή, όπου και μας προειδοποίησε οτι την επόμενη μέρα έπρεπε να φύγουμε διότι η Αγία Μαρίνα Σκυλλουρας ήταν καταδικασμένη).

Με μια Λευκωσία έρημη και άδεια, τα καθήκοντα του πατέρα μου ήταν να πηγαίνει στο κοιμητήριο και να θάβει τους νεκρούς στρατιώτες που έφερναν από τον μέτωπο της Λευκωσίας. Ήταν επίσης και αιμοδότης στο νοσοκομείο.

Ο πατέρας μου, ένας ιερέας και ακόμη 2 η 3 άτομα. Φέρνανε τους νεκρούς κάποτε χύμα σε φορτηγά και τους Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Εδώ και πολλά χρόνια, είναι δημοσιευμένη στο διαδίκτυο (και προηγουμένως σε ένα ή περισσότερα βιβλία, φαντάζομαι) μία φωτογραφία όπου απεικονίζεται ο Βασίλης Τσιτσάνης καθισμένος σε ένα τραπέζι και γύρω του άλλα τέσσερα άτομα. Επίσης διαθέσιμες ηλεκτρονικά είναι σαφείς πληροφορίες για τη φωτογραφία και την περίσταση: τα τέσσερα αυτά άτομα είναι οι τραγουδιστές Παύλος Σιδηρόπουλος και Αλεξάνδρα (Κυριακάκη), η ηθοποιός Δέσποινα Τομαζάνη και ο ιδιοκτήτης του κλαμπ «Κύτταρο», το δε στιγμιότυπο είναι από το 1975 όταν οι τρεις άλλοι πήγαν στο κέντρο «Χάραμα» όπου εμφανιζόταν ο Τσιτσάνης μαζί με την Αλεξάνδρα, κάθησαν για λίγο στο ίδιο τραπέζι και φωτογραφήθηκαν μαζί τους.

Για άγνωστους λόγους, τον περασμένο μήνα κάποιος είχε την ατυχή έμπνευση να απομονώσει τον Τσιτσάνη και τον Σιδηρόπουλο –τυχαίνει να κάθονταν δίπλα δίπλα- σε ένα καρέ, να αποκόψει όλους τους άλλους από γύρω και να αναρτήσει το αποτέλεσμα σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, συνοδευμένο από το εξής προχειρογραμμένο και Συνέχεια →

της Μίριαμ Κύππερ

Η Ζαλομέ Μπάλτους, 40 ετών, είναι μια συνοδός πολυτελείας και συγγραφέας από το Βερολίνο η οποία ταξίδεψε στο Νταβός της Ελβετίας για να βρει πελάτες κατά τη διάρκεια της ετήσιας συνάντησης της παγκόσμιας ελίτ.

Η Ζαλομέ αποκάλυψε στην MailOnline τι έμαθε για την παγκόσμια ελίτ –και, για πολλά απ’ τα μέλη της, αυτό είναι ότι καταστροφολογούν για την τύχη του κόσμου … οπότε αποφάσισαν να το γλεντήσουν όσο κρατά ακόμα.

Πεπεισμένοι ότι η αποκάλυψη είναι προ των πυλών λόγω της κλιματικής αλλαγής, ξοδεύουν ξεδιάντροπα τον τεράστιο πλούτο τους σε ακριβές συνοδούς στην Ελβετία … στην οποία πετούν με τα όχι ιδιαιτέρως φιλικά προς το περιβάλλον ιδιωτικά τους τζετ.

«Ο ελέφαντας στο δωμάτιο είναι η κλιματική αλλαγή. Όλοι γνωρίζουν ότι δεν μπορεί πλέον να αποτραπεί», είπε, προσθέτοντας ότι οι «πάμπλουτοι» μπορούν γενικά να χωριστούν σε δύο ομάδες ως προς αυτό.

«Η μία ομάδα πιστεύει ότι η καταστροφή θίγει μόνο τους φτωχούς, τις ‘μη λευκές φυλές’, ενώ οι άλλοι φοβούνται Συνέχεια →

επιμέλεια: Άκη Γαβριηλίδη

Σε προηγούμενο σημείωμα, την επομένη του θανάτου της Μαριανίνας Κριεζή, είχαμε πρωτοδημοσιεύσει από αυτό εδώ το μπλογκ την επιστολή που είχε στείλει η 14χρονη τότε στιχουργός στον Γιώργο Σεφέρη, ενώ λίγο αργότερα και την απάντηση του ποιητή στην επιστολή αυτή. Η δημοσίευση αυτή προκάλεσε συγκίνηση και ενδιαφέρον.

Η αλληλογραφία μεταξύ των δύο δεν περιορίστηκε σε αυτή την ανταλλαγή, αλλά συνεχίστηκε. Αναφορά στη συνέχεια αυτή υπήρξε σε ένα άρθρο του Νίκου Χριστοδούλου που δημοσιεύτηκε στο διάστημα που μεσολάβησε στο ηλεκτρονικό πλέον περιοδικό Χάρτης (τ. 39 – Μάρτιος 2022) με τίτλο Μαριανίνα Κριεζή – Η αλληλογραφία με τον Σεφέρη και η Λιλιπούπολη. Επειδή όμως στο άρθρο αυτό, για προφανείς λόγους έκτασης, οι επιστολές της Κριεζή δημοσιεύθηκαν μόνο εν μέρει και όχι στο σύνολό τους, για λόγους πληρότητας της ενημέρωσης όσων ενδιαφέρονται σκεφτήκαμε να τις δημοσιεύσουμε εδώ. Και πρώτα την δεύτερη επιστολή της Κριεζή με την οποία απάντησε στην απάντηση του ποιητή. Συνέχεια →