του Πάολο Βίρνο

Στη δεκαετία του εβδομήντα, η Πρωτομαγιά ήταν μια τελετουργία που μύριζε ελαφρώς μούχλα και, επίσης, ελεημοσύνη. Μούχλα, επειδή οι εργατικοί αγώνες –και η πολιτική, και η ζωή γενικά­ απείχαν συστηματικά απ’ αυτή. Στις συγκεντρώσεις εκείνες, απ’ όπου έλειπε κάθε χαρά, υπήρχε μόνο το συνδικάτο ως νευραλγικός θεσμός του κεϋνσιανού κράτους. Οι συνομοσπονδίες διεκδικούσαν μεγαλοφώνως, μερικές φορές με τη λύσσα εκείνου που μιλάει μόνος του, το ρόλο τους των νομικών εκπροσώπων του εμπορεύματος «δύναμη εργασίας», του μόνου που είχε πραγματικά στρατηγική σημασία στις μοντέρνες βιομηχανικές κοινωνίες. Οι εργάτες που αγωνίζονταν, που ακριβώς αυτό το εμπόρευμα ήθελαν να καταργήσουν τελειωτικά (κυρίως προκαλώντας πληθωρισμό στην τιμή του, μέχρι να καταντήσει αντιοικονομικό), δεν δίνανε πεντάρα για τις πορείες στο όνομα του «νέου μοντέλου ανάπτυξης». Όπως ένας στοιχειωδώς λογικός ενήλικος δεν χάνει το χρόνο του με τους τρεις μάγους. Με τα παλαιά Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Ο κ. Κώστας Κούρκουλος δηλώνει νομικός. Την ιδιότητα αυτή προβάλλει μεταξύ άλλων κάτω από ένα γραμμένο στο πόδι άρθρο που δημοσίευσε στον ιστότοπο του Books’ Journal με τίτλο «Η συκοφαντία του αίματος συνεχίζεται στην Κέρκυρα».

Και πώς συνεχίζεται; Κατά τον κ. Κούρκουλο, συνεχίζεται επειδή «η ΕΛΜΕ Κερκύρας ετοιμάζει  εκδήλωση  κατά Εβραίων, με αφετηρία το αεροδρόμιο της Κέρκυρας στις 9/6/2025. (…) Που πάει να πει πως ετοιμάζεται εκδήλωση όχι κατά του κράτους του Ισραήλ αλλά κατά των εβραίων πολιτών» (η έμφαση δική μου).

Ο ίδιος, πριν παραθέσει αυτές τις «πληροφορίες», προαναγγέλλει ότι «Η είδηση μυρίζει μούχλα και αίμα».

Ωστόσο, η είδηση που δημοσιεύει εκείνος δεν «μυρίζει» απλώς, αλλά αποτελεί σκόπιμη διαστρέβλωση και συκοφαντία.

Από πουθενά (πέρα από την προβολή του αρθρογράφου) δεν προκύπτει ότι η ΕΛΜΕ «ετοιμάζει εκδήλωση κατά Εβραίων».

Πάντως όχι από την αναγγελία της εκδήλωσης.

Η ίδια η έκφραση «εβραίων πολιτών» που χρησιμοποιεί ο αρθρογράφος είναι άνευ νοήματος.
«Εβραίοι πολίτες» δεν υπάρχουν. Ή μάλλον, υπάρχουν, αλλά είναι λογικά δυνατό να είναι πολίτες οποιουδήποτε Συνέχεια →

συλλογικό κείμενο

Εμείς, ως μέλη του ακαδημαϊκού και διοικητικού προσωπικού των ιδρυμάτων ανώτατης εκπαίδευσης στο Ισραήλ, σας καλούμε να δράσετε άμεσα για να κινητοποιήσετε ολόκληρο τον ισραηλινό ακαδημαϊκό κόσμο για να σταματήσει ο ισραηλινός πόλεμος στη Γάζα.

Τα ισραηλινά ιδρύματα ανώτατης εκπαίδευσης διαδραματίζουν κεντρικό ρόλο στον αγώνα κατά της δικαστικής μεταρρύθμισης. Σε αυτό ακριβώς το φόντο προκαλεί μεγάλη εντύπωση η σιωπή τους απέναντι στις δολοφονίες, την πείνα και την καταστροφή στη Γάζα, καθώς και απέναντι στην πλήρη εξάλειψη του εκπαιδευτικού συστήματος εκεί, των ανθρώπων και των δομών του.

Από τότε που το Ισραήλ παραβίασε την εκεχειρία στις 18 Μαρτίου, σχεδόν 3.000 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί στη Γάζα. Η συντριπτική τους πλειονότητα ήταν άμαχοι πολίτες. Από την έναρξη του πολέμου, τουλάχιστον 53.000 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί στη Γάζα, μεταξύ των οποίων τουλάχιστον 15.000 παιδιά και τουλάχιστον 41 Ισραηλινοί όμηροι. Ταυτόχρονα, πολλοί διεθνείς φορείς προειδοποιούν για οξεία ασιτία –αποτέλεσμα της εσκεμμένης και Συνέχεια →

των Ζακ Ρανσιέρ και Αλαίν Μπαντιού

Ο αυτοοργανωμένος εκδοτικός οίκος Edicija Jugoslavija samizdat και η συνδεδεμένη με αυτόν συλλογικότητα PhD In One Night απευθύνθηκαν στους δύο παλαίμαχους γάλλους φιλοσόφους και τους ζήτησαν μια τοποθέτηση για τα γεγονότα στη Σερβία. Ακολουθούν παρακάτω τα σύντομα μηνύματά τους. Σημειωτέον ότι, όπως προκύπτει από τις ίδιες τις απαντήσεις, αυτές δόθηκαν πριν την χθεσινή διαδήλωση στο Βελιγράδι που φαίνεται ότι ήταν η μαζικότερη μέχρι τώρα. Μετάφραση (από τα αγγλικά): Α.Γ.

Το φοιτητικό και νεολαιίστικο κίνημα στη Σερβία περιέχει δύο σπουδαία μαθήματα για μένα.

Το πρώτο είναι πολύ απλό: σε μια εποχή που η παραίτηση μπροστά στις πιο βίαιες και κυνικές μορφές κυριαρχίας είναι Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Το περασμένο καλοκαίρι, η ΠΑΕ Ηρακλής μετά από χρόνια απέκτησε έναν (κατά τα φαινόμενα – λίγο πολύ) «κανονικό» καπιταλιστή ως ιδιοκτήτη, τον – μεταξύ άλλων- μεγαλομέτοχο των «Φούρνων Βενέτη» και των γαλακτοκομικών «Δωδώνη», ο οποίος διαφημίστηκε ως «έντιμος άνθρωπος, που δεν αφήνει χρέη, είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του» κ.λπ. Η έλευσή του χαιρετίστηκε με ενθουσιασμό από τους φίλους και τους παροικούντες της ομάδας, και ιδίως από τα δύο-τρία σάιτ που είναι ειδικά αφιερωμένα σε νέα σχετικά με την ομάδα (περί αυτών θα πούμε κάποια πράγματα στη συνέχεια). Τα μέχρι τώρα αποτελέσματα όμως, αγωνιστικά και γενικότερα, δεν φαίνεται να δικαιώνουν ιδιαίτερα αυτή την υπεραισιοδοξία. Αυτό προκάλεσε νευρικότητα στην νέα ιδιοκτησία και τους παρατρεχάμενούς της, οι οποίοι αμέσως άρχισαν να αναζητούν αποδιοπομπαίους τράγους στο πρόσωπο εχθρών, εξωτερικών αλλά και εσωτερικών (ή ενδιάμεσων) και να εκδίδουν ως επί το πλείστον ατυχείς επικοινωνιακά ανακοινώσεις εναντίον τους. Το κακό άρχισε με ανακοίνωση στην οποία ο Μονεμβασιώτης επέπληττε τους οπαδούς της ομάδας διότι … δεν είχαν αγοράσει αρκετά εισιτήρια διαρκείας. Σημειωτέον ότι η τιμή Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Δεν υπάρχει καμία αμφισβήτηση ότι η ύπαρξη αστυνομίας ηθών σε μια κοινωνία είναι αδιανόητη και πρέπει να εκλείψει. Είναι βασικό αξίωμα του νεωτερικού νομικού πολιτισμού ότι αυτό που μπορεί να αστυνομεύεται είναι οι πράξεις, όχι το ήθος.

Δεν υπάρχει επίσης καμία αμφισβήτηση ότι το να κυκλοφορεί κανείς με τα εσώρουχά του στον δημόσιο χώρο δεν πρέπει να αποτελεί αδίκημα, και σίγουρα όχι αδίκημα που να του αξίζει να αντιμετωπιστεί με σύλληψη, κακοποίηση και εγκλεισμούς σε ψυχιατρεία.
Όμως: όπως έλεγε ο Σπινόζα, το ερώτημα αν κάτι γίνεται σύμφωνα με τον νόμο είναι διακριτό από το ερώτημα αν γίνεται κατά τον καλύτερο δυνατό και τον πιο αποτελεσματικό τρόπο[1].

Εν προκειμένω, σύμφωνα με τις πληροφορίες που έχουμε μέχρι τώρα, προκύπτει ότι μία νέα γυναίκα σε μια πανεπιστημιούπολη στην Τεχεράνη αφαίρεσε τα ρούχα της σε ένδειξη διαμαρτυρίας για σύσταση που της έγινε να φορά «καλύτερα» το κάλυμμα της κεφαλής της, στη συνέχεια δε συνελήφθη και δεν είναι αυτή τη στιγμή γνωστό πού βρίσκεται και ποια είναι η τύχη της.

Προφανώς η γυναίκα αυτή επιβάλλεται να απελευθερωθεί και να τερματιστούν οποιεσδήποτε νομικές ή εξωνομικές ενέργειες σε βάρος της. Αυτό είναι ξεκάθαρο.

Είναι άραγε εξίσου ξεκάθαρο ότι επιβάλλεται να επικροτήσουμε πολιτικά την κίνησή της και να την Συνέχεια →

συνέντευξη της Υβόν Γιεν Λιου στον Τζάστιν Ντέιβις

Η διοικητική ενότητα του Λος Άντζελες, η οποία είχε σχεδόν 10 εκατομμύρια κατοίκους το 2022, μπορεί μερικές φορές να φαίνεται σαν ένα τεράστιο πολιτικό παράδοξο. Γνωστή ως χαρακτηριστικό παράδειγμα οικιστικής διασποράς, είναι ταυτόχρονα η πιο πολυάνθρωπη διοικητική ενότητα στην Αμερική. Τα τελευταία 20 χρόνια, ρωμαλέες οργανωτικές προσπάθειες απ’ τα κάτω δημιούργησαν πολυφυλετικά κινήματα υπέρ της συνδικαλιστικής οργάνωσης των εργαζομένων, των δικαιωμάτων των μεταναστών και της δικαιοσύνης στη στέγαση, ενώ ανέδειξαν πολλούς δηλωμένους αριστερούς στο δημοτικό συμβούλιο του Λ.Α. Ταυτόχρονα, η αστυνομοκρατία, τα σκάνδαλα και ο αύξων εξευγενισμός της πόλης έθεταν διαρκή προβλήματα οργάνωσης για τους ακτιβιστές.

Αυτό το καλοκαίρι, οι προσπάθειες του δήμου του Λος Άντζελες να μειώσει τους αστέγους βρέθηκαν στο επίκεντρο της προσοχής σε εθνικό επίπεδο και προκάλεσαν αντικρουόμενα σχόλια. Οι πολιτειακές και τοπικές αρχές βασίζονται όλο και περισσότερο στην ποινικοποίηση για να απομακρύνουν τους άστεγους από την κοινή θέα. Συλλήψεις, πρόστιμα και η καταστροφή «καταυλισμών αστέγων» ήταν στην ημερήσια διάταξη. Μια ιδεολογικά Συνέχεια →

συνέντευξη του Άνου Μουχάμαντ

Μετά από εβδομάδες διαδηλώσεων τον Ιούλιο και τον Αύγουστο, κατά τη διάρκεια των οποίων οι δυνάμεις ασφαλείας σκότωσαν εκατοντάδες διαδηλωτές, η πρωθυπουργός του Μπαγκλαντές Σέιχ Χασίνα παραιτήθηκε και εγκατέλειψε τη χώρα στις 5 Αυγούστου. Με αφορμή τη βαθιά δυσαρέσκεια για το ανισωτικό κυβερνητικό σύστημα ποσοστώσεων στην απασχόληση, το οποίο ρίχνει τους νέους στην επισφάλεια, οι φοιτητές πρωτοστάτησαν στις διαδηλώσεις που τροφοδοτήθηκαν από ένα ζοφερό οικονομικό μέλλον που επιδεινώνεται από τον αυταρχισμό.

Σχηματίστηκε βέβαια νέα προσωρινή κυβέρνηση, με επικεφαλής τον οικονομολόγο Μοχάμεντ Γιούνους, αλλά η κρίση δεν φαίνεται να πλησιάζει στο τέλος της. Για το ALR, ο Manoranjan Pegu μίλησε με τον Anu Muhammad, συγγραφέα και ακτιβιστή από το Μπαγκλαντές, για να κατανοήσει τι προκάλεσε την οργή των διαδηλωτών, γιατί το κίνημα διαμαρτυρίας είναι τόσο σημαντικό και πώς μπορούμε να το τοποθετήσουμε απέναντι στη νεοφιλελεύθερη αυταρχική ανάπτυξη της χώρας που οδήγησε σε όξυνση των ανισοτήτων και υπονόμευσε τις ευκαιρίες ζωής εκατομμυρίων εργαζομένων και φοιτητών. Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Η ισχύς μιας προσέγγισης μέσω εννοιών φαίνεται όταν μπορεί να εξηγήσει πράγματα που συμβαίνουν μετά τη διατύπωσή της.

Από τότε που επελέγη το «Ζάρι» με την Μαρίνα Σάττι για την Γιουροβίζιον και μέχρι σήμερα, από το παρόν μπλογκ αφιερώσαμε σε αυτό –ή και σε αυτό- τρία σημειώματα· δύο δικά μου, στα οποία κεντρικές έννοιες ήταν η διαταραχή της αντιπροσώπευσης και το δημόσιο μυστικό αντίστοιχα, και το μεταφρασμένο σημείωμα της Σαπφούς που αντιμετώπιζε το «Ζάρι» ως κοινωνικοπολιτικό αντι-αποικιακό σχόλιο.

Όσα είπε και έκανε –ή παρέλειψε να κάνει- η τραγουδίστρια κατά τη συνέντευξη τύπου στον δεύτερο ημιτελικό της διοργάνωσης συγκεφαλαιώνουν και τις τρεις παραπάνω προσεγγίσεις, αλλά και αρκετές άλλες που επίσης έχουμε εκθέσει σε αυτό το μπλογκ –και αλλού- με άλλες αφορμές.

Κατά πρώτον: η αντίδραση –ή η αδράνεια- που επέδειξε κατά τις ερωταποκρίσεις με την Ισραηλινή τραγουδίστρια Συνέχεια →